Suchergebnisse

Zbog velikih organizacionih promena koje su se u toku poslednje decenije dogodile u državi i aktuelnog društvenog trenutka, neophodno je da se društvo adekvatno određi prema odbrani kao važnoj državnoj funkciji, nivou njenog izučavanja i naučnog istraživanja i logističkoj održivosti. Uloga i značaj logističke podrške odbrane, obim i kvalitet resursa koje angažuje, potrebe u praksi, zahtevi vremena i savremene tendencije čine neophodnom potrebu da se ona tretira na višem nivou promišljanja u edukaciji, istraživanju i operativnoj praksi. Prilikom razmatranja izgrađenosti jedne nauke i rada na njenom razvoju neprekidno treba pratiti i objektivno analizirati razvoj i uticaj dominantnih oblika društvene svesti: religije, filozofije i posebnih nauka (prirodnih i društvenih), i sagledavati njene osnovne konstituense razvoja. Takođe, treba razumeti suštinu odnosa između nauke i filozofije, nauke i politike, i nauke i umetnosti. Brojni autori (pod uticajem metodološkog esencijalizma) smatraju da svaka nauka na osnovnom, najnižem stepenu razvoja (ako se izuzmu filozofske pretpostavke koje se podrazumevaju) mora da ima četiri osnovna konstituensa: predmet, teoriju, jezik i metodu. Na osnovu njihove razvijenosti, ti autori sude o stepenu naučne izgrađenosti (razvoj) konkretne nauke, odnosno naučne discipline. ; Major organizational changes occurring during the last decade in the state and the current social moment require an adequate social determination of the defense as an important state function, having in mind its qualitative level of study, scientific research and logistical sustainability. The role and importance of the logistic support of defense, range and quality of resources that it engages, the practical needs, time reguirements and current trends require a treatment of the defense at a higher level of consideration in education, research and operational practice. When considering the development level of any science and the work on its development, we should monitor continuously and analyze objectively the development and influence of the dominant forms of social consciousness religion, philosophy and particular sciences (natural and social) and review the basic constituents of the science development. It is also necessary to understand the essence of the relationship between science and philosophy, science and politics, and science and art. A large number of authors (under the influence of methodological essentialism) consider that each science at its lowest level of development (with the exception of philosophical assumptions that are implicit) must have four basic constituents: its subject, theory, language and methodology. Based on the development of the above constituents, these authors assess the level of the scientific development of the particular science, i.e. scientific discipline.

U praksi se sreće više pristupa kada je u pitanju razmatranje dostignutog nivoa izgrađenosti razvoja neke naučne discipline. Kod jednih pristupa analiziraju se spoljni (eksterni) pokazatelji koji upućuju na razvijenost naučne discipline, odnosno istraživačke mreže, a kod drugih pristupa ulazi se u analizu strukture nauke, tj. elemenata njene konstitucije. Dostignuti stepen razvoja sistema odbrane i njegovog (eksternog i internog) okruženja, opšta saznanja o razvoju i sistemskom tretiranju nauke i aktuelan društveni trenutak zahtevaju da se sagledaju interni i eksterni pokazatelji izgrađenosti logistike odbrane kao nauke (nauke odbrane). Opšta saznanja o nastajanju, razvoju i međuzavisnosti nauka, interni i eksterni pokazatelji dostignutog stanja razvoja logistike odbrane pokazuju da je treba razvijati u mrežnom okruženju, kao multidicipinarnu nauku, uz tesnu saradnju sa ostalim posebnim disciplinama logistike, ali u okviru nauka odbrane, kako bi što više doprinela unapređenju odbrane kao važne državne funkcije i većem približavanju učenja naučnih disciplina koje se bave tehničkim sistemima i tehnologijama i tzv. ortodoksnih vojnih naučnih disciplina. ; In practice, there are several approaches in discussing the achieved level of development of a scientific discipline. One group of them concentrates on external indicators of the development of a scientific discipline, i.e. its research network, while the other group analyzes the science structure, i.e. its elements. The achieved level of the development of the defense system and its (external and internal) environment, general knowledge on the development and the systematic treatment of science as well as the present situation in the society require an insight into the internal and external indicators of the development of defense logistics as a scientific discipline (Defense Science). General knowledge on the creation, development and interdependence of sciences as well as internal and external indicators of the achieved development level of Defense Logistics show that it should be developed in the network environment as a multidisciplinary science, in close cooperation with other special disciplines of logistics, within defense science. It could thus contribute to the improvement of the defense as an important public function as well as to closer contacts of the scientific disciplines dealing with technical systems and technologies with the so-called. orthodox military disciplines.

The term politics, from its origin until nowadays, has been closely related to coercion and effects of coercion. The first rulers were finding support in a belief in the divine nature of power, but since, in time, this belief faded, the solution was found in physical superiority of rulers. The development of politics as an activity by which a community can be governed instrumentally, conditioned its closer linkage to force. Politics was sometimes identified with force, and sometimes politics was using force as an instrument for taming the bullying by others. Undoubtedly, the man is a rational and instinctive being. Monopolization of bullying within political activity made it possible to place the force, depending on the circumstances, into the service of one or the other attribute of human nature. Integration processes in political, economic, military and other areas, significantly contributed to changing the role of a national state in its formerly inviolable spheres, even in those elements that are considered classic attributes of the state as an institution (sovereignty, independence, monetary policy, defense, state power legitimacy, etc). Does this power, which is 'taken away' from the national state, go away, through integrative processes with other international subjects, to some distant power and alienated centers, or does it, on the contrary, enter the corpus of political activity that strengthens its overall position? Without immersing into more profound analysis about what is closer to the truth, it is a fact that through integrative processes a number of 'state' activities is transferred to joint institutions. In the spirit of this paper, the most important institutions are those which decide about organization, preparing, functioning, and using of the state (interstate) power. Strategic solutions concerning these matters, are a part of domestic and intergovernmental policy. They are products of a great number of internal and external factors, starting from economic and institutional, to social and cultural-traditional, and to international. ; Pojam politika, od nastanka do današnjih dana, bio je na različite načine vezan sa prinudom i njenim efektima. Prvi vladari nalazili su oslonac u verovanju u božanski karakter vlasti, ali, kako se on vremenom sve više gubio, rešenje je nalaženo u fizičkoj nadmoći vlastodržaca. Razvoj politike kao delatnosti kojom se može instrumentalno vladati zajednicom, uslovio je njeno bliže vezivanje za silu. Ponekad se politika poistovećivala sa njom, a nekada ju je koristila kao faktor za kroćenje nasilništva drugih. Čovek je, bez sumnje, i racionalno i nagonsko biće. Monopolizacija nasilja u okviru političke delatnosti omogućila je da se, u zavisnosti od uslova, sila stavi u službu jednog ili drugog njegovog obeležja. Integrativni procesi u političkoj, ekonomskoj, vojnoj i drugim oblastima značajno su doprineli promeni uloge nacionalne države u nekada njenim neprikosnovenim sferama, pa čak i u onim elementima koji se smatraju klasičnim obeležjima države kao institucije (suverenost, nezavisnost, monetarna politika, odbrana, legitimnost državne vlasti, itd.). Da li ta snaga koja se 'oduzima' od nacionalne države, putem integracije sa drugim međunarodnim subjektima, odlazi u neke građanima daleke i otuđene centre moći ili, naprotiv, ona ulazi u onaj korpus političkog organizovanja kojim se jača njihova ukupna pozicija? Bez ulaženja u dublju analizu o tome šta je bliže istini, činjenica je da se kroz proces integracije, deo 'državnih' poslova prenosi na zajedničke institucije. U duhu ovog rada, najznačajnije su one koje odlučuju o načinima organizovanja, pripreme, funkcionisanja i upotrebe državne (međudržavne) sile. Strategijska rešenja vezana za ta pitanja deo su aktivnosti i državne i međudržavne politike. Ona su rezultanta delatnosti brojnih unutrašnjih i spoljašnjih faktora, počev od ekonomskog i institucionalnog, preko socijalnog i kulturno-tradicionalnog, do međunarodnog.

Rad počiva na ideji evropskog kulturnog identiteta, pojma koji se, poslednjih decenija posebno, etablirao kao važno uporište evropske političke zajednice, zajedničkih evropskih vrednosti ali i značajnih drugosti koje uprkos heterogenosti i asimetričnosti prisutnih kultura, zajedno tvore jedinstveni evropski kulturno-istorijski prostor Evrope. Različiti integrativni procesi koji se danas sve intenzivnije odvijaju, doprinose brzoj promeni konstelacija društava i re-konfiguraciji geopolitičkog, socio-ekonomskog i kulturnog ambijenta Evrope, tražeći novo sagledavanje tvorbe evropskog kulturnog identiteta koji nastaje kao rezultat tih različitih kretanja. Medij filma stoga, predstavlja idealnu perspektivu sagledavanja tvorbe evropskog transnacionanog kulturnog identiteta. Pitanje (ne)postojanja evropskog identiteta sagledano je kroz korpus teorija studija filma i medija i drugih, a na primerima dvadeset sedam (27) filmova laureata godišnje nagrade za najbolji evropski film (EFAs), Evropske filmske akademije (EFA), u periodu 1989–2014. godine, čiji su autori, između ostalih, Pedro Almodovar (Pedro Almodovar), Mihael haneke (Michael Haneke), Paolo Sorentino (Paolo Sorrentino), Lars fon Trir (Lars von Trier, i drugi. U ovoj disertaciji, evropski kulturni identitet sagledan je kroz filmske i kinematografske upise, preko kategorija identitetske drugosti, akcentovanih i asimilovanih identiteta, kao i preko elemenata (ko)produkcione drugosti. U istraživanju smo pošli od pretpostavke da filmovi nagrađeni za najbolji evropski fil nagradom EFAs nose elemente narativa interne drugosti, duboko podeljene Evrope, koji učestvuju u konstrukciji evropskog kulturno supra-identiteta u/na filmu kao i da se evropksi kulturni identitet u filmskim ostvarenjima laureata EFAs, gradi kroz dijalog Evrope, odnosno Evropske unije sa nacionalnim kinematografijama. Sa tog polazišta pristupilo se i istraživanju fenomena evropskog kulturnog identiteta drugosti. Cilj istraživanja bio je da se u kontekstu društveno-istorijskih i političkih procesa identifikuju i objasne elementi građenja identiteta kao i da se istakne uloga drugosti u formiranju evropskog kulturnog identiteta. Istraživačka pitanja u vezi sa odnosima međuzavisnosti koje formiraju pojmovi Evropa, identitet, drugost, evropski film i evropska nagrada u građenju prepoznatljivog fenomena evropskog kulturnog identiteta i fenomena evropskog filma. Problemska osnova na temelju koje je strukturisana analiza i sistematizovani naslovi nagrađenih filmskih ostvarenja u studiji slučaja, izvedena je iz teorijskih postavki koje se odnose na sledeće fenomene i pojmove: fazu ogledala Žaka Lakana (Jacques Lacan), heterotopije Mišela Fukoa (Michael Foucault), deteritorijalizacije / nomadizma Žila Deleza i Feliksa Gatarija ( Jules Deleuze / Félix Guattari), granice Jurija Lotmana (Yuri Lottman) i liminalnosti Arnolda van Genepa (Arnold van Gennep), kao postuliranje postmodernističkih tendencija u kojima se reflektuje pitanje (evropskog) kulturnog identiteta, primenjeno na polje filmske odnosno ekranske umetnosti. Svedoci smo da se u složenim procesima integracije i previranja nacionalnih i transnacionalnih tokova u Evropi, u periodu nakon pada Berlinskog zida (1989–2014), evropski kulturni identitet u/na filmu iznova konstruisao kroz narative drugosti, rezultirajući višestrukim akcentovanim i asimilovanim identitetima, što se pokazuje na primerima filmskih ostvarenja nagrađenih za najbolji evropski film EFAs. Činjenica je da značajne evrospke institucije u svojim dokumentima evropski identitet navode kao realitet, uprkos činjenici da sama konstrukcija evropskog identiteta ukazuje na (nezavršen) permanentan proces. Temeljne pretpostavke ovog istraživana su stoga: 1. nije reč o (id)entitetu kao o datosti; 2. identitet se gradi u društvenoj interakciji; 3. drugosti su sastavni deo (kulturnog) identiteta; 4. razlikama se obogaćuju i druge kulture; 5. evropski kulturni identitet je proces tj. gradilište u permanentnom nastajanju. Ishod analitičko-istraživačkog procesa je potvrđivanje da evropski kulturni identitet jeste skup različitosti tj. drugosti koje tvore jedan entitet, evropski kulturni identitet, koji međutim nije moguće fiksirati i precizno definisati, te on nadalje ostaje fenomen otvoren za različite interpretacije. ; The work is based on the idea of European cultural identity, a concept that, in recent decades, in particular, has established itself as an important mainstay of the European political community, common European values but also significant otherness which, despite the heterogeneity and asymmetry of present cultures, together form a unique cultural and historical space of Europe. The various integrative processes that are increasingly intensifying nowadays contribute to the rapid change of constellations of societies and re-configuration of the geopolitical, socioeconomic and cultural environment of Europe, seeking a new perception and definition of both national and European cultural identity that ensues from these various developments. The medium of film, therefore, represents an ideal perspective of perceiving the creation of a European transnational cultural identity. The issue of (non)existence of European identity is considered through a corpus of theories of Film and Media Studies and others, and on the examples of twenty-seven (27) films, laureates of the annual award for the best European film (EFAs) of the European Film Academy (EFA) in the period 1989−2014, whose authors are, among others, Pedro Almodovar, Michael Haneke, Paolo Sorrentino, Lars von Trier and others. In this dissertation, European cultural identity is viewed through film and cinematic inscriptions, through the categories of identity otherness, accented and assimilated identities, as well as through the elements of (co)production otherness. In the research we started from the assumption that the films awarded for the best European film by the EFAs award carry elements of narratives of internal otherness, of a deeply divided Europe, which participate in the construction of European cultural supra-identity in/on film and that European cultural identity in the film achievements of EFAs laureates is built through the dialogue of Europe, i.e. the European Union with national cinemas. That was the starting point for the research of the phenomenon of the European cultural identity of otherness. The aim of the research was to identify and explain the elements of identity construction in the context of socio-historical and political processes, as well as to emphasize the role of otherness in the formation of European cultural identity. Research questions are related to the interdependence relations formed by the concepts of Europe, identity, otherness, European film and the European award in building a recognizable phenomenon of European cultural identity and the phenomenon of European film. The problem basis on which the analysis and systematized titles of the awarded film achievements in the case study are structured is derived from theoretical assumptions related to the following phenomena and concepts: Jacques Lacan's mirror phase, Michael Foucault's heterotopias, deterritorialization and the nomadism of Jules Deleuze and Félix Guattari, the boundaries of Yuri Lottman and the liminality of Arnold van Gennep, as a postulation of postmodernist tendencies that reflect the question of (European) cultural identity, applied to the field of film or screen arts. We are witnesses that in the complex processes of integration and turmoil of national and transnational trends in Europe, in the period after the fall of the Berlin Wall (1989–2014), European cultural identity in/on film was reconstructed through narratives of otherness, resulting in multiple accented and assimilated identities, as shown by examples of film achievements awarded with EFAs for the best European film. The fact is that important European institutions recognize European identity as a reality in their documents, despite the fact that the very construction of European identity indicates a(n) (unfinished) permanent process. The basic assumptions of this research are therefore: 1. it is not about (id)entity as a given; 2. identity is built in social interaction; 3. otherness is an integral part of (cultural) identity; 4. differences also enrich other cultures; 5. European cultural identity is a process, i.e. a permanent construction site. The outcome of the analytical-research process is the confirmation that the European cultural identity is a set of differences/othernesses that form one entity, the European cultural identity, which, however, cannot be fixed and precisely defined, and it still remains a phenomenon open to different interpretations.