Suchergebnisse

<p><em>Τις τελευταίες δεκαετίες η έννοια της αξιολόγησης και οι πρακτικές της εφαρμογές σταδιακά επεκτάθηκαν από τον επιχειρηματικό κόσμο σε πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, ήδη από τη δεκαετία του 1980, όροι όπως η αποτελεσματικότητα, η διοίκηση μέσω στόχων και, τελικά, η αξιολόγηση έχουν βρει αυξημένη εφαρμογή στον δημόσιο τομέα και ειδικά στον τομέα της αναπτυξιακής βοήθειας. Ως συχνοί αποδέκτες/διαχειριστές αναπτυξιακών κονδυλίων, οι ΜΚΟ ανά τον κόσμο έχουν σταδιακά ενσωματώσει στις λειτουργίες τους διαδικασίες αξιολόγησης είτε σε επίπεδο έργου είτε σε επίπεδο οργάνωσης ή/και κλάδου. Σε αυτό συντελεί και η εμφάνιση νέων δωρητών αλλά και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τον χώρο. Όλες αυτές οι εξελίξεις φαίνεται ότι οδηγούν βαθμιαία στη δημιουργία μιας τάσης υπέρ της ενίσχυσης των διαδικασιών αξιολόγησης στον χώρο. </em></p>

Η έννοια της διαφθοράς ως «αξιοποίησης δημόσιας θέσης με σκοπό την απόκτηση ιδιωτικών ωφελειών» ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη στενά με την έκνομη και ανήθικη σφαίρα δραστηριοτήτων και συναλλαγών μεταξύ τον δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Στην παρούσα εργασία, αρχικά αναπτύσσεται η θέση ότι σημαντικός παράγοντας αποτυχίας περιορισμού των τάσεων και φαινομένων, καθίσταται η ατομοκεντρική εικόνα που διατηρούμε για τη διαδικασία και το μηχανισμό διαφθοράς στον δυτικό κόσμο, η οποία δι/varai να εκλαμβάνει τυπικά νομότυπο χαρακτήρα. Παράλληλα προτεί- νεται ένα αναλυτικό πλαίσιο λεπτομερούς αναπαράστασης εν δυνάμει δικτύων νομότυπης διαφθοράς με το συνυπολογισμό θεσμικών και οικονομικών δεδομένων, ως ενός επιπρόσθετου μέσου ελέγχου και καταγραφής των φαινομένων διαφθοράς κυρίως στις θεσμικά και οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες. Τέλος, στη βάση τής, υπό μορφή ορισμένων υποθέσεων εργασίας, κατατιθέμενης ιδιαιτερότητας της σχετικής ελληνικής εμπειρίας, παρατίθεται ένα ενδεικτικό αποσπασματικό παράδειγμα χρησιμοποίησης τού εν λόγω πλαισίου για την ανάλυση φαινομένων νομότυπης διαφθοράς στον τομέα ανάθεσης και παραγωγής δημόσιων έργων.

Το άρθρο αυτό εξετάζει τα βιώματα των αυτιστικών μέσα σε συστήματα κοινωνικών σχέσεων που διέπονται από πολιτισμικές αναπαραστάσεις. Η έννοια του «πένθους», που συχνά περιγράφει τη συναισθηματική διαδικασία των γονέων σχετικά με τη διάγνωση των παιδιών τους και τη ζωή μαζί τους, αποκτά νόημα μέσα σε συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο. Σε αντιδιαστολή με τις αποπλαισιωμένες ιατρικές αντιλήψεις που επικρατούν στην προσέγγιση του αυτισμού, το άρθρο επικεντρώνεται στη διαφορετικότητα των σωματικών, αισθητηριακών, αντιληπτικών εμπειριών των αυτιστικών από τις κοινωνικά υποχρεωτικές συμπεριφορές, καθώς και στη δυσκολία να αναπαρασταθούν αυτές γλωσσικά. Η αναλυτική επεξεργασία της κοινωνικά μη αναμενόμενης διατάραξης ανάμεσα στη γλωσσική έκφραση και το σωματικό/ συν-αισθηματικό βίωμα επιδιώκει να συμβάλει στη συζήτηση για τη σχέση αναπηρίας και βλάβης, κοινωνίας και υποκειμένου. Προτείνεται το ότι η αποδοχή της διαφοράς των αυτιστικών σε έναν ορίζοντα σωματικής και νευρολογικής ποικιλομορφίας και όχι απόκλισης από τις νόρμες προϋποθέτει τον επαναπροσδιορισμό κατηγοριών που αφορούν την ταυτότητα, τον εαυτό, τη σωματοποίηση, τον πολιτισμό.

Η σύγχρονη αντίληψη περί δημοκρατίας συνθέτει ιστορικά δύο συστατικές συνιστώσες: αφενός τη δημοκρατική με στενή έννοια, που συνδέει την πλειοψηφική αρχή με τη λαϊκή κυριαρχία και αφετέρου τη φιλελεύθερη, που επιβάλλει το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες χρειάζονται και τα δύο στοιχεία για να λειτουργήσουν σωστά. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης κριτικής εντοπίζεται στην ανάδυση των «ανελεύθερων δημοκρατιών», δηλαδή στην άνοδο αυταρχικών καθεστώτων σε πολιτείες όπου διεξάγονται μεν εκλογές, αλλά το κράτος δικαίου αποδυναμώνεται. Ωστόσο, η αποδυνάμωση των δημοκρατιών μας σαφώς σχετίζεται και με την κυριαρχία νεοφιλελεύθερων πολιτικών που υπονομεύουν το δημοκρατικό στοιχείο με την υπονόμευση του κοινωνικού συμβολαίου του κράτους πρόνοιας και την αφαίρεση σημαντικών πολιτικών και οικονομικών αρμοδιοτήτων από τη σφαίρα λήψης δημοκρατικών αποφάσεων . Θεωρώ ότι αυτός ο «αντιδημοκρατικός φιλελευθερισμός» λειτουργεί ως καταλύτης για ανεστραμμένου είδωλο του, αυτό της «ανελεύθερης δημοκρατίας» και υποστηρίζω ότι οι δύο αυτές παράλληλες παθολογίες πρέπει να αντιμετωπιστούν όχι διακριτά αλλά ως κοινή απειλή για τα δημοκρατικά μας καθεστώτα.

Το άρθρο αναλύει τη μετά-ψυχροπολεμική προβληματική της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Εξετάζει αν η έννοια της ασφάλειας έχει αλλάξει ως αποτέλεσμα των νέων γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη και το βαθμό στον οποίο οι μεταβαλλόμενες συστημικές συνθήκες έχουν προκαλέσει την ανάγκη επαναπροσέγγισης της θεωρίας των διεθνών σχέσεων και της ανάλυσης εξωτερικής πολιτικής. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι η φύση της νέας συστημικής πραγματικότητας, σε αντίθεση με τις ρεαλιστικές και νεορεαλιστικές προβλέψεις, μπορεί να συμβάλει στις προσπάθειες των μελών της ε.ε. να διαμορφώσουν κανόνες που να προωθούν συνεργασιακές συμπεριφορές μεταξύ των κρατών και διαδικασίες ολοκλήρωσης στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Η ανάλυση ασχολείται με τη θεωρητική «αντιπαράθεση» στο χώρο και στοχεύει στην ανάδειξη των προσδιορι- στικών χαρακτηριστικών της «νέας τάξης» στην Ευρώπη. Έννοιες όπως παγκοσμιοποίηση, διαφοροποίηση της μονάδας, πολυπολικότη- τα, αναρχία, εθνικά συμφέροντα, ρόλοι και ταιπότητες, εξετάζονται σε μια προσπάθεια να κατανοηθεί η δομή των περιφερειακών υποσυστημάτων σε σχέση με την κρατική συμπεριφορά και διάδραση.

Το άρθρο επιχειρεί να σκιαγραφήσει ορισμένες διαστάσεις της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας, όπως αποτυπώνονται στον λόγο του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, και να αναδείξει τις διαφοροποιήσεις που καταγράφονται σε σχέση με εκείνον του Τζορτζ Μπους του νεότερου. Ο Ομπάμα προωθεί μια πολιτική/ιδεολογική ανάγνωση της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας στη μεταψυχροπολεμική εποχή, αποδίδοντας κεντρική σημασία στην έννοια του αμερικανισμού και στην αναβίωση του λεγάμενου «αμερικανικού ονείρου», το οποίο έχει πληγεί από την παρούσα οικονομική κρίση. Η επιτυχία αυτού του στόχου φαίνεται να προϋποθέτει την ενίσχυση του ρόλου της ομοσπονδιακής κυβέρνησης καθώς και του προεδρικού θεσμού ως συμβόλου της ενότητας του έθνους. Παράλληλα, εισηγείται μια μάλλον ρεαλιστική και αποϊδεολογικοποιημένη προσέγγιση της έννοιας του εχθρού, γεγονός που σηματοδοτεί σημαντική ρήξη με την κληρονομιά του προκατόχου του. Τέλος, σε μια προσπάθεια υπέρβασης των διχαστικών εμπειριών του πρόσφατου παρελθόντος, που συνδέθηκαν με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, υποστηρίζει μια συναινετική αντίληψη της εθνικής ταυτότητας με σημείο αναφοράς την αμερικανική μεσαία τάξη.

Το ερώτημα «πώς έπεσε η χούνια» έχει απασχολήσει χους κοινωνικούς επιστήμονες της μεταπολιτευτικής γενιάς, χωρίς όμως κατά τη γνώμη μας να έχει δοθεί ικανοποιητική απάντηση. Όχι τόσο γιατί ενδέχεται κάποιες κρίσιμες πληροφορίες που αφορούν τις «υψηλές» επαφές εγχώριων και διεθνών παραγόντων να μη μας είναι σε ικανοποιητικό βαθμό γνωστές, αλλά επειδή υπάρχει τουλάχιστον ένας παράγοντας που δεν έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη, ο λαός. Αναφερόμαστε στην έννοια όχι ως οργανωμένη ή ανοργάνωτη πολιτική οντότητα, αλλά ως μέρος του στρατεύματος. Με άλλα λόγια επιχειρούμε να εντάξουμε στην πολιτική εξίσωση του Ιουλίου του 1974 έναν από τους πλέον κρίσιμους παράγοντες, τους επίστρατους. Ωστόσο το ερώτημα καθεαυτό, το οποίο πέραν των ακαδημαϊκών κύκλων έχει απασχολήσει ευρύτερα την ελληνική κοινωνία, θα ήταν υπεραπλουστευτικό και θα αδικούσε οιαδήποτε απάντηση δινόταν σε αυτό, αν υπονοούσε πως πίσω από την πτώση της χούντας υπήρξε ένα και μοναδικό γεγονός, μία και μόνο αιτία. Παρ' όλα αυτά οι δομολειτουργικές προσεγγίσεις από τη μία και η θεωρία των ελίτ από την άλλη έχουν αφήσει λίγο χώρο για μια εμπεριστατωμένη εκτίμηση της βαρύτητας των συλλογικών δράσεων και του ρόλου της κοινωνίας πολιτών στον ιστορικό χρόνο.

Το άρθρο εξετάζει τους τρόπους με τους οποίουςη εκπαίδευση συνδέεται με την κοινωνική συνο-χή, κυρίως στην κοινωνιολογία της εκπαίδευσης.Η έννοια της συνοχής χρησιμοποιείται ευρέως,ιδίως ως ένας ευγενικός σκοπός, που αξίζει ναεπιδιώκεται με σκοπό να διατηρηθούν οι δεσμοίπου συγκρατούν την κοινωνία. Η εκπαίδευση θεωρείται ένας θεσμός σημαντικός που συμβάλλειστη συνοχή με την κοινωνικοποίηση των νέωνμελών της κοινωνίας και την παροχή γνώσεωνκαι δεξιοτήτων που διευκολύνουν την κοινωνικήσυμμετοχή τους. Η διατήρηση όμως της σημερι-νής οργάνωσης της κοινωνίας σημαίνει ότι ανα-παράγονται και οι κοινωνικές ανισότητες. Επομένως, υποστηρίζουμε ότι το ερώτημα της συνοχήςείναι ανάμεσα στα άλλα πολιτικής φύσης. ; This article examines the ways education isrelated to social cohesion, mainly in sociologyof education approaches. The notion ofcohesion is used widely, especially as a nobleaim worth striving at, in order to sustain theties that keep society together. Education isviewed as an important institution that contributesto cohesion by socialising the newmembers of society, providing them withknowledge and skills in order to facilitatetheir social participation. Sustaining howevercurrent societal organisation implies that socialinequality is also reproduced. Thus, weargue that, the question of cohesion is interalia a political one.

<p><em>Η εργασία αυτή επικεντρώνεται στη σχέση της «ανάπτυξης» των επίσημων προγραμμάτων ανάπτυξης με το στρώμα των βιοτεχνών κατά τη χρονική περίοδο της δικτατορίας 1967-1974. Για το σκοπό αυτό, αναλύεται η χροιά που έλαβε η έννοια της ανάπτυξης στη μεταπολεμική Ελλάδα. Ακολουθεί η εξέταση της θέσης της βιοτεχνίας στα επίσημα αναπτυξιακά προγράμματα της περιόδου. Η θέση που προδιαγράφεται είναι προς την κατεύθυνση της εξαρτημένης ένταξης στο εκτυλισσόμενο εγχείρημα της εκβιομηχάνισης και χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της συνέχειας σε σχέση με την προηγούμενη και την κατοπινή περίοδο. Μία, σε αδρές γραμμές, συνολική εικόνα της πορείας της βιοτεχνίας σκιαγραφεί η στατιστική ανασκόπησή της, ενώ η επικέντρωση στο φαινόμενο της αυτοδύναμα ενεργούμενης εκμηχάνισης των βιοτεχνικών εργαστηρίων αποκαλύπτει τη στάση του βιοτεχνικού στρώματος. Οι βιοτέχνες, απέναντι στην κεντρικά επιχειρούμενη απόπειρα ένταξης-ελέγχου τους, ανταποκρίνονται με </em><em>το δικό τους τρόπο χρησιμοποιώντας τις κοινωνικές τους προσβάσεις και αξιοποιώντας τις εμφανιζόμενες αρρυθμίες ή/και ευκαιρίες κατά τρόπο άτυπο αλλά μαζικό.</em></p>

<p>Αφετηρία του άρθρου είναι η σημασία της θεωρίας στη μελέτη του ελεύθερου χρόνου στην πόλη. Άξονας της ανάλυσης είναι η έννοια των διαφοροποιήσεων, δηλαδή η συνύπαρξη σνσχετίσεων και αντιθέσεων. Η γεωγραφική και κοινωνική διάσταση του ελεύθερου χρόνου προσεγγίζεται σε διάφορα επίπεδα ανάλυσης με έμφαση στον αστικό χώρο: περιφέρειες της Ελλάδας, μεσαία πόλη (Βόλος), πρωτεύουσα (Αθήνα), τοπική διάσταση στην πόλη (Παλαιό Φάληρο). Οι κατηγορίες δραστηριοτήτων και/ή χώρων που ερευνώνται είναι κυρίως οι πολιτιστικές, εκτός από τις αθλητικές στο Βόλο. Στην περίπτωση των πολιτιστικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα προέχει η μελέτη της χωρικής υποδομής (εκτατική έρευνα και ποσοτικά δεδομένα), ενώ στη συνέχεια σημαντικό ρόλο έχουν να παίξουν η εντατική έρευνα και τα ποιοτικά δεδομένα. Ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις διαφορετικές έρευνες που παρουσιάζονται με συνοπτικό τρόπο είναι ότι η κοινωνικότητα δεν διαφοροποιείται, όπως συνήθως πιστεύεται, από την ατομικότητα (η οποία διαφοροποιείται από την ομαδικότητα), αλλά από την ορθολογικοποιημένη οργάνωση της καθημερινής ζωής στον αστικό χώρο, η οποία συσχετίζεται με τη ρουτίνα και τα στερεότυπα του τρόπον ζωής.</p>

<p>Στο άρθρο αυτό επιχειρούμε να συνοψίσουμε τα συνολικά ευρήματα της έρευνας για την κοινωνική-οικολογική συνείδηση στην περιοχή της Επαρχίας Νέας Κυδωνιάς. Για τις ανάγκες του θεωρητικού πλαισίου της έρευνας εστιάσαμε στη σύνθετη έννοια της κοινωνικής-οικολογικής συνείδησης. Ως κοινωνική-οικολογική συνείδηση ορίσαμε το σύνολο των αντιληπτικών ικανοτήτων και σχημάτων, των στάσεων, των επιθυμιών, των αξιών και των προσανατολισμών και των προθέσεων δράσης αναφορικά με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά και τη μεταξύ τους σχέση. Επισημάναμε ότι η αποδιδόμενη αξία σ' ένα μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στους οικονομικούς δείκτες και την ποσοτική διάσταση του εκσυγχρονισμού, σε συνδυασμό με τους κινδύνους και την ανασφάλεια που συνεπάγεται (αυτό το μοντέλο ανάπτυξης) για τους εργαζόμενους, τη διογκούμενη ανεργία και τη ρευστότητα στην αγορά εργασίας, μπορεί να λειτουργεί ανασταλτικά στη διαμόρφωση μιας κοινωνικής-οικολογικής συνείδησης, ιδιαίτερα για εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που βιώνουν εντονότερα τέτοιες συνθήκες και προοπτικές ζωής. Τα παραπάνω, μεταξύ άλλων, επιβεβαιώθηκαν σ' ένα σημαντικό βαθμό από την ανάλυση των ποσοστικών και ποιοτικών δεδομένων της έρευνας.</p>

T. Κ. Λουγγής Σχετικά με την ορολογία των αφηγηματικών πηγών για το χαρακτηρισμό του βυζαντινού κράτους 1. Ο όρος Ῥωμαίων ἐπικράτεια προϋποθέτει συγκεκριμένα σύνορα και χρησιμοποιείται σε ολόκληρη την υπερχιλιετή ζωή του βυζαντινού κράτους.2. Ο όρος Ῥωμαίων ἀρχὴ προϋποθέτει σύνορα μόνο στη διάρκεια των «σκοτεινών αιώνων» και αντικαθιστά στο Νικηφόρο και στο Θεοφάνη τον όρο Ῥωμαίων ἐπικράτεια. Βαθμιαία, ο όρος υπονοεί το ρωμαϊκό κράτος περιορισμένο στο χώρο, από την Άννα Κομνηνή ώς τον Ιωάννη Καντακουζηνό.3. Ο όρος 'Ρωμαίων ἀρχὴ είναι ευρύτερος σε περιεχόμενο από τον όρο 'Ρωμαίων πολιτεία (Προκόπιος ή, ακόμα, Πρίσκος Πανίτης). Αντίθετα, στον Ιωάννη Μαλάλα, στον Ευάγριο και στον Θεοφύλακτο Σιμοκάττη, ο όρος Ρωμαίων πολιτεία έχει εδαφική σημασία. Η συνήθεια αυτή θα υιοθετηθεί και από τους Νικηφόρο πατριάρχη, Θεοφάνη και Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο για να αποδώσει καταστάσεις ώς το 724.4. Από τις αρχές του 9ου αιώνα εμφανίζεται ο όρος Ῥωμαίων ἡγεμονία (Γενέσιος, Σκυλίτζης), ταυτόχρονα με την επανεμφάνιση του όρου Ῥωμαίων πολιτεία με ελαφρά διαφορετική έννοια τώρα (κρατική οργάνωση). Στην Άννα Κομνηνή και στο Νικήτα Χωνιάτη, ο όρος Ῥωμαίων πολιτεία απουσιάζει, ενώ απαντάται σε κείμενα που αποπνέουν βυζαντινή κρατική συνέχεια και σταθερότητα (Λέων Διάκονος, Ιωάννης Κίνναμος).5. Η μελέτη προσπαθεί να παρακολουθεί την εναλλαγή των αποχρώσεων της έννοιας των πιο πάνω όρων σε αντιστοιχία με την εξέλιξη της βυζαντινής πολιτικής ιδεολογίας στην εξωτερική πολιτική. Πρόκειται για προσωρινά συμπεράσματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εξέταση των όρων Ῥωμαίων βασιλεία, τὸ ῥωμαϊκόν, Ῥωμανία κλπ. ; T. Κ. Λουγγής Σχετικά με την ορολογία των αφηγηματικών πηγών για το χαρακτηρισμό του βυζαντινού κράτους 1. Ο όρος Ῥωμαίων ἐπικράτεια προϋποθέτει συγκεκριμένα σύνορα και χρησιμοποιείται σε ολόκληρη την υπερχιλιετή ζωή του βυζαντινού κράτους.2. Ο όρος Ῥωμαίων ἀρχὴ προϋποθέτει σύνορα μόνο στη διάρκεια των «σκοτεινών αιώνων» και αντικαθιστά στο Νικηφόρο και στο Θεοφάνη τον όρο Ῥωμαίων ἐπικράτεια. Βαθμιαία, ο όρος υπονοεί το ρωμαϊκό κράτος περιορισμένο στο χώρο, από την Άννα Κομνηνή ώς τον Ιωάννη Καντακουζηνό.3. Ο όρος 'Ρωμαίων ἀρχὴ είναι ευρύτερος σε περιεχόμενο από τον όρο 'Ρωμαίων πολιτεία (Προκόπιος ή, ακόμα, Πρίσκος Πανίτης). Αντίθετα, στον Ιωάννη Μαλάλα, στον Ευάγριο και στον Θεοφύλακτο Σιμοκάττη, ο όρος Ρωμαίων πολιτεία έχει εδαφική σημασία. Η συνήθεια αυτή θα υιοθετηθεί και από τους Νικηφόρο πατριάρχη, Θεοφάνη και Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο για να αποδώσει καταστάσεις ώς το 724.4. Από τις αρχές του 9ου αιώνα εμφανίζεται ο όρος Ῥωμαίων ἡγεμονία (Γενέσιος, Σκυλίτζης), ταυτόχρονα με την επανεμφάνιση του όρου Ῥωμαίων πολιτεία με ελαφρά διαφορετική έννοια τώρα (κρατική οργάνωση). Στην Άννα Κομνηνή και στο Νικήτα Χωνιάτη, ο όρος Ῥωμαίων πολιτεία απουσιάζει, ενώ απαντάται σε κείμενα που αποπνέουν βυζαντινή κρατική συνέχεια και σταθερότητα (Λέων Διάκονος, Ιωάννης Κίνναμος).5. Η μελέτη προσπαθεί να παρακολουθεί την εναλλαγή των αποχρώσεων της έννοιας των πιο πάνω όρων σε αντιστοιχία με την εξέλιξη της βυζαντινής πολιτικής ιδεολογίας στην εξωτερική πολιτική. Πρόκειται για προσωρινά συμπεράσματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εξέταση των όρων Ῥωμαίων βασιλεία, τὸ ῥωμαϊκόν, Ῥωμανία κλπ.

Η διατριβή αυτή εστιάζει στον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο ανθρώπινος παράγοντας στη ναυτιλία. Ναυτικά ατυχήματα υπήρχαν από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος ταξίδεψε. Είναι αδιαμφισβήτητη η επίδραση των ανθρώπων στην πλειοψηφία των ναυτικών ατυχημάτων, όμως παρά τη συνεχή εξέλιξη της τεχνολογίας, οι άνθρωποι είναι ζωτικής σημασίας για τη σωστή λειτουργία και ασφαλή πλεύση του πλοίου. Το πρώτο μέρος αυτής της διατριβής, εστιάζει στην ανάλυση του όρου της ασφάλειας στη ναυτιλία, παρουσιάζοντας τη σχετική νομοθεσία, την έννοια του ρίσκου και την κουλτούρα που επικρατεί στις μέρες μας αναφορικά με την ασφάλεια των πλοίων. Το δεύτερο μέρος, παρουσιάζει τον σημαντικό ρόλο των ανθρώπων πάνω στα καράβια, καθώς και ορισμένα αξιομνημόνευτα ατυχήματα που συνέβησαν εξαιτίας ανθρώπινου λάθους. ; This paper focuses on the important role that human plays on the maritime sector. Marine accidents have been occurring ever since men started to sail. It goes without question though, that human factor has a huge impact on the majority maritime accidents and that despite the constant evolution of technology, people are still vital for the proper operation and safe passage of every vessel. The first part of this paper emphasizes on the safety as a term in shipping, presenting the relative legislation, the meaning of risk and the culture prevailing nowadays about safety in vessels. The second part, presents the crucial role of human factor on-board, as well as some memorable accidents that occurred due to mistakes that were made from the crew.

<p><em>Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η έννοια της πειθαρχικής κοινωνίας όπως αυτή απαντάται στο φουκωϊκό έργο. Κύριος στόχος είναι η προσέγγιση της πειθαρχικής κοινωνίας με βάση τις συγκεκριμένες διαλέξεις του </em><em>Foucault</em><em>^**</em><em>. Ο τελευταίος θέτει ως αφετηρία της έρευνάς του τη μέθοδο ανεύρεσης της αλήθειας (</em><em>enqu</em><em>ê</em><em>te</em><em>), όπως ο ίδιος την εντοπίζει και κατανοεί στο έργο του Σοφοκλή </em>Οιδίπους Τύραννος<em>. Αυτή η αρχαϊκή μέθοδος αποτελεί κατά τον </em><em>Foucault</em><em> τη βάση για την εξέλιξη της παρατήρησης (</em><em>examen</em><em>), που αποδεικνύεται στην πορεία ως η βασική μέθοδος εξερεύνησης των πραγματικών περιστατικών στο πλαίσιο της ποινικής διαδικασίας. Ο </em><em>Foucault</em><em> καταλήγει στη συνέχεια στην επιτήρηση που, κατά την γνώμη του, αποτελεί το θεμέλιο για την πειθαρχική κοινωνία. Η αναφορά στη θεωρία του </em><em>Luhmann</em><em> </em><em>αναδεικνύει τελικά την εγκυρότητα της φουκωικής θεωρίας.</em></p>

Η εισαγωγή στο ειδικό τεύχος διερευνά θεωρητικά την ανάδυση της πολιτισμικής στροφής σε σύγχρονα κοινωνικά κινήματα. Η επικέντρωση στην έννοια της "δυνατότητας" ως ενός ευρέως φάσματος πολιτισμικά και πολιτικά ετερόκλητων πρακτικών και ιδεών καθιστά εφικτό να αναλυθούν με όρους ενδεχομενικότητας: η εμφάνιση διαφορετικών τρόπων αστικής ζωής και αντι-δράσης μέσα από την επικέντρωση σε οραματισμούς που κινητοποιούν κοινωνικά κινήματα· το πώς αυτοί οι οραματισμοί γίνονται δράση· οι ήδη πολιτισμικά διαθέσιμοι ή φαντασιακά νέοι τρόποι συσχετισμού στις νέες μορφές κοινωνικών κινητοποιήσεων· οι τακτικές, στρατηγικές και ρητορικές που τα κοινωνικά κινήματα θέτουν σε χρήση, καθώς αντι-δρούν ενάντια σε περισσότερο ή λιγότερο αυταρχικές πρακτικές στους σύγχρονους νεοφιλελεύθερους καιρούς. Τα άρθρα αυτού του τεύχους αφορούν στις ακόλουθες πόλεις του κόσμου: Μπογκοτά (Κολομβία), Λος Άντζελες (ΗΠΑ), Ιστανμπούλ (Τουρκία), Θεσσαλονίκη (Ελλάδα). ; The introduction to this special issue explores theoretically the emergence of the cultural turn in contemporary social movements. Its focus on "possibility" as a broad array of culturally and politically disparate practices and ideas makes possible to discuss in the frame of contigency: the appearance of different forms of urban living and re-acting by focusing on visions of urban life that are activated by social movements; How these visions are put in practice; The already culturally available or newly imagined ways of relating in the new forms of social mobilization; The tactics, strategies, poetics, and rhetorics that social movements employ as they re-act against more or less authoritarian practices in neoliberal times. The case studies concern the following cities around the world: Bogota (Colombia), Los Angeles (U.S.A.), Istanbul (Turkey), Thessaloniki (Greece).