DOES SOVEREIGN MAKE POLICY? STATECRAFT AND SOVEREIGNTY ; Czy suweren prowadzi politykę? Przywództwo państwowe wobec suwerenności
RESEARCH OBJECTIVE: The aim of the article below is an examination of the discrepancy between notions of sovereignty and a sovereign in a modern state, revealed by the question of statecraft (state leadership).THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: The consequent research problem is to determine who indeed decides on state policy. The research problem refers to the sphere of policy making as a practical implementation of the reason of a state's imperatives. The author uses the descriptive and analyticalmethods, carrying out a critical comparative overview of theories and research findings presented in the current source literature.THE PROCESS OF ARGUMENTATION: At the beginning the authordefines policy making and exposes its relation to the notions of sovereignty and ration of state. In the next step he identifies actors who decide on policy making. He underlines the key role of a "political disposition core" – a small group of leaders placed at the head of public institutions. He then considers the conditionsof effective planning and making of policy. He indicates the inconsistency between the decisive role of a "political disposition core" and official status of a constitutional sovereign. He finally shows the fictitious character of a people as a sovereign.RESEARCH RESULTS: The author concludes that a traditionally comprehended sovereign is neither the source nor an implementer of state sovereignty because it is not a subject capable of policy making.CONCLUSIONS, INNOVATION AND RECOMMENDATIONS:The author finally recommends either a redefinition of the traditional notion of the sovereign, based on a theoretical proposition given by Carl Schmitt, or else its renunciation and invention of a new category, designating a subject which implements state sovereignty, to be used in the vocabulary of political science. ; Cel naukowy:Celem poniższego artykułu jest zbadanie rozbieżności pomiędzy pojęciami suwerenności i suwerena w nowoczesnym państwie, uwidocznionych przez zagadnienie przywództwa państwowego.Problem i metody badawcze:Wynikającym z powyższego problemem badawczym jest ustalenie, kto w istocie rozstrzyga o polityce państwa. Problem badawczy dotyczy więc sfery prowadzenia polityki jako praktycznej realizacji nakazów racji stanu. Autor posługuje się metodą opisowo-analityczną, dokonując krytycznego przeglądu porównawczego ujęć i ustaleń pojawiających się w dotychczasowej literaturze przedmiotu.Proces wywodu:Na początku autor definiuje prowadzenie polityki i odsłania jego związek z pojęciami suwerenności i racji stanu. W dalszej kolejności identyfikuje podmioty, które decydują o prowadzeniu polityki. Podkreśla kluczową rolę "ośrodka dyspozycji politycznej" – wąskiego zespołu przywódców uplasowanych w czołowych instytucjach państwowych. Następnie rozważa warunki skutecznego planowania i prowadzenia polityki. Wskazuje na sprzeczność między decyzyjną rolą "ośrodka dyspozycji politycznej" a oficjalnym statusem konstytucyjnego suwerena. Na koniec ukazuje fikcyjny charakter ludu jako suwerena.Wyniki analizy naukowej:W wyniku przeprowadzonej analizy autor dochodzi do wniosku, iż tradycyjnie pojmowany suweren nie jest ani źródłem, ani realizatorem suwerenności państwowej, ponieważ nie jest podmiotem zdolnym do prowadzenia polityki .Wnioski, innowacje, rekomendacje:W zakończeniu autor postuluje redefinicję tradycyjnego pojęcia suwerena w oparciu o propozycję teoretyczną autorstwa Carla Schmitta bądź zarzucenie tego pojęcia i wprowadzenie nowej kategorii określającej podmiot wykonujący suwerenność państwa na użytek terminologii nauk politycznych.
