Search results

Δεν διατίθεται περίληψη / no abstract available

Στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, οι κανόνες της κοινοτιστικής ζωής είναι πλέον ασύμβατοι με τις φιλελεύθερες πολιτικές πεποιθήσεις και τον βιομηχανικό καταμερισμό της εργασίας. Η Γαλλική Επανάσταση οριστικοποιεί την αποσύνθεση των παραδοσιακών μορφών αλληλεγγύης. Παράλληλα, όμως, θέτει σε νέες βάσεις το ζήτημα της συγκρότησης του κοινωνικού δεσμού. Τα πολιτικά ρεύματα και οι διανοούμενοι δίνουν τις δικές τους απαντήσεις, καθώς συμμετέχουν στις ιδεολογικές και επιστημονικές αντιπαραθέσεις της εποχής. Ανάλογα με τις επιδιώξεις τους και τις περιστάσεις, εννοιολογούν διαφορετικά την αλληλεγγύη. Στο άρθρο αυτό αναδεικνύουμε αφενός το πολιτικό φορτίο που «κουβαλά» η έννοια της αλληλεγγύης κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, αφετέρου τη σημασία της για τη συγκρότηση της κοινωνιολογίας.

Ο πόλεμος εξ αποστάσεως αποτελεί μια σχετικά νέα έννοια του πολέμου, η οποία έχει αλλάξει σημαντικά την αντίληψη της ένοπλης σύγκρουσης. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και το αφήγημα του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, όπλα όπως Μη Επανδρωμένα Εναέρια Οχήματα, κοινώς ονομαζόμενα drones, Αυτόνομα Οπλικά Συστήματα και επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Ωστόσο, αυτή η μέθοδος πολέμου έχει προσελκύσει αρκετή κριτική λόγω της μυστικότητας και της έλλειψης διαφάνειας γύρω από την έννοια. Το πεδίο του εξ αποστάσεως πολέμου δεν έχει ακόμη αναλυθεί διεξοδικά με σκοπό να γίνουν κατανοητές όλες οι επιπτώσεις της τακτικής του, καθώς και τα αφηγήματα που παρουσιάζονται υπέρ ή κατά την χρήση του. Η ανάλυση περιεχομένου κρίθηκε ως η καταλληλότερη ερευνητική μέθοδος για την παρούσα εργασία, δεδομένου ότι το εμπειρικό μέρος αποτελείται από πολιτικούς λόγους όπου κύριος στόχος είναι να πεισθεί το κοινό για τη νομιμότητα και την ακρίβεια του πολέμου με τη χρήση drone. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει την πραγματικότητα του εξ αποστάσεως πολέμου από κάθε άποψη, είτε όσον αφορά την ιστορία, το νομικό πλαίσιο, είτε την ηθική, προκειμένου να υπάρξει πλήρης κατανόηση των λόγων πίσω από ορισμένα αφηγήματα που φαίνεται να προωθούνται από αξιωματούχους. ; Remote warfare constitutes a relatively new concept of war that has significantly changed the perception of conflict. Since the 9/11 attacks and the War on Terror narrative, weapons such as Unmanned Aerial Vehicles, commonly named drones, Autonomous Weapons Systems, and cyber-attacks, have played a crucial role in fighting terrorism. However, this method of warfare has attracted much criticism due to the secrecy and lack of transparency surrounding the concept. The field of remote warfare has yet to be analysed thoroughly in order to understand all the implications of its tactics as well as the narratives that are presented in support or against its use. Content analysis was deemed as the most appropriate ...

Δεν διατίθεται περίληψη.

<p>Η έννοια της «φυλής» (tribe/tribu) και των «εθνοτοπίων» (ethnoscape) αντιπροσωπεύουν κατά κάποιο τρόπο δύο «εννοιολογικά (και, βεβαίως, χρονολογικά) άκρα». Το παρόν κείμενο κάνει κριτική ιστορική ανασκόπηση της χρήσης αυτών των εννοιών στο χώρο των αφρικανικών σπουδών. Το πρώτο μέρος εξετάζει τα επιστημολογικά και πολιτικά ζητήματα που γέννησε η χρήση της έννοιας της «φυλής». Εστιάζει στα ζητήματα που είναι εγγενή στην ίδια την έννοια τοποθετώντας την στα πολιτισμικά, πολιτικά και ιστορικά της συγκείμενα: δουλεμπόριο, δουλεία, αποικιοκρατία. Στο δεύτερο μέρος γίνεται μια κριτική αποτίμηση του παραδείγματος (paradigm) του «αφρικανικού συνόρου» (African frontier), της εναλλακτικής πρότασης του Igor Kopytoff στην προβληματική έννοια της φυλής και των παράγωγών της. Τέλος, το τρίτο μέρος προτείνει την εισαγωγή και χρήση σύγχρονων ανθρωπολογικών εννοιών («εθνοτοπία» – ethnoscapes –, «παραγωγή της τοπικότητας» – production of locality) που προέκυψαν από την εθνογραφία του σύγχρονου κόσμου για την κατανόηση των αφρικανικών κόσμων στην περίπτωση των προ-αποικιακών Grassfields (δυτικό Καμερούν).</p>

<p>Η ανάλυσή μου επικεντρώνεται στο κλασικό για την κοινωνική θεωρία πρόβλημα της σχέσης νοήματος και κοινωνικού πράττειν. Επιχειρώ να τεκμηριώσω τη θέση ότι η επίλυση του προβλήματος αυτού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αποσαφήνιση των εννοιών της φαντασίας, της κουλτούρας και της ιδεολογίας. Στην αποσαφήνιση αυτή μπορεί να συμβάλει μια διαφορετικού τύπου ανάλυση των συναφών αναλύσεων του Ντυρκέμ, του Βέμπερ και τον Μαρξ. Ειδικότερα επισημαίνω ότι η μαρξική θεωρία προτείνει έναν ορισμό της ιδεολογίας ως νομιμοποίησης των σχέσεων κυριαρχίας, ο οποίος επιτρέπει στην κοινωνική θεωρία να αποφύγει τον εγκλωβισμό της στο πρόβλημα της κριτηριολογικής διαφοροποίησης της επιστήμης από την ιδεολογία, παρέχοντάς της έτσι τη δυνατότητα να εξετάσει την ιδεολογία μέσα στα ευρύτερα συμφραζόμενα της κουλτούρας. Η έννοια της κουλτούρας νοείται εν προκειμένω με βάση τη σχετική βεμπεριανή προσέγγιση- ωστόσο, θεωρώ, σε αντίθεση προς τον Βέμπερ, ότι η κουλτούρα δεν συνιστά έννοια βάσης εφ ' όσον η θεωρητική της εγκυρότητα αντλείται σε τελική ανάλυση από την εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνική διαίρεση. Τέλος, διατυπώνω την άποψη ότι η δημιουργία νέων μορφών κοινωνικής δράσης δεν μπορεί να κατανοηθεί αν δεν προσφύγουμε σε μια κοινωνικά προσδιορισμένη έννοια της φαντασίας.</p>

Εστιάζοντας στο αστικό-περιφερειακό συνεχές στο χώρο της Θεσσαλονίκης, αυτή η μελέτη διερευνά τις απτές κοινωνικές δραστηριότητες ορισμένων ομάδων που έχουν αφοσιωθεί στο χτίσιμο μιας «κοινωνικής οικονομίας» διανομής τροφής χωρίς μεσάζοντες. Τα εθνογραφικά δεδομένα (που συνέλεξα μεταξύ 2013-2015), αφορούν τις από-τα-κάτω απαντήσεις προς τις δυσκολίες που ζουν οι άνθρωποι σε ζητήματα των τα προς το ζην τους ζητημάτων. Στο φως αυτών των δεδομένων, προτείνω να ανοίξουμε τα εννοιολογικά όρια της αμοιβαιότητας, έτσι ώστε να συμπεριλάβουμε την αλληλεγγύη, ως ημική έννοια με πολιτισμικές συμπαραδηλώσεις συγκυριακές της κρίσης. Η «οικονομία αλληλεγγύης» μπορεί να ιδωθεί ως μια εννοιακή και πολιτική γέφυρα που συμβολικά, αλλά και υλικά, φέρνει κοντά κοινότητες παραγωγής και κατανάλωσης τροφής. Η έννοια του «χωριού» είναι μια πρωτότυπη μετωνυμία που χρησιμοποιούν οι αστοί ακτιβιστές στα συστήματα διανομής τους, για να δηλώσουν μια συγκεκριμένη κοσμολογία σχέσης με το φαγητό και τα υλικά διατροφής. Η έννοια επικαιροποιείται με σημαίνοντες τρόπους, στην παρούσα συγκυρία λιτότητας στη χώρα. ; Set in the urban-rural continuum of Thessaloniki, this paper explores the grounded social activities of certain groups, committed to building a social economy of distributing food without intermediaries. In the light of new ethnographic data from grassroots responses to livelihoods' hardship, I propose to expand reciprocity's conceptual boundaries, extended to include a local concept rampant in crisis-ridden Greece: solidarity. The solidarity economy can be seen as a conceptual and political bridge that symbolically as well as materially brings together communities of food production and consumption. The cosmology of the horio (village) is an unexpected urban activist metonym in the food distribution systems that have emerged amidst austerity measures in Greece.

<p>Το παρόν άρθρο έχει ως αντικείμενο πραγματεύσεώς του την πρόσφατη μελέτη του Δημήτρη Χαραλάμπη με τίτλο «Δημοκρατία και Παγκοσμιοποίηση. Η έννοια του ανθρώπου στη Νεωτερικότητα: Πραγματική αφαίρεση και ορθός<br />λόγος». Η θεμελιακή απόπειρα του συγγραφέα της να υπερασπισθεί διαμέσου<br />μιας πληθώρας σημαντικών επιχειρημάτων και διαμέσου μιας συστηματικής<br />αντιπαραθέσεως με τους ταγούς της Αντινεωτερικότητας το χειραφετητικό<br />σθένος του ουμανιστικού Διαφωτισμού συνεισφέρει αρκούντως και πολυεπίπεδα στην επιστημολογία της οικείας συζητήσεως. Εκτός των άλλων, συνιστά την κανονιστική αφετηρία για έναν περαιτέρω γόνιμο διάλογο. Στο πλαίσιο του διαλόγου τούτου επιχειρώ να διαυγάσω τρεις κρίσιμες συνιστώσες που οικειοποιούνται μέγα τμήμα της πολιτικής εκπροσωπήσεως της Νεωτερικότητας: είναι σχέση του μεταμοντερνισμού με την έννοια της «παγκοσμιοποίησης», η κυκλικότητα του ιστορικού γίγνεσθαι εν αφορά προς τις παλινωδίες που ενίοτε δοκιμάζουν το εγχείρημα της Νεωτερικότητας και, τέλος, η ανάγκη εμβαθύνσεως της έμμεσης Δημοκρατίας σε συμβολικό-φαντασιακό επίπεδο.</p>