STRATEGINIS VALDYMAS: METODOLOGINĖS PAIEŠKOS
Viešojo sektoriaus problemų šiuolaikiniame etape sprendimų paieškos reikalaujanaujų, nestandartinių ir valdymo praktikos specialistų veiksmų, ir neordinarių teorinių-metodologinių akademinės srities atstovų nuostatų bei požiūrių. Strateginis planavimaskaip viešojo sektoriaus efektyvinimo prielaida ir instrumentarijus teorinėsepaskutinių kelių dešimtmečių įžvalgose, kaip ir kitos valdymo galimybes plėtojančiosformos ir sistemos (TQM – kokybės vadybos ir kt.) išgyveno susidomėjimo jomispakilimą ir tam tikrą nuosmukį. Tai susiję su globaliomis tendencijomis – pokyčiais,paradoksais, netgi konfliktais, požiūrių įvairovės gausa ir kt. Tačiau nepaisant įvairialypio,daugiadimensiško strateginio valdymo (strateginis planavimas recenzijosautoriaus traktuojamas kaip vienas iš svarbiausių viešojo valdymo, t. y. viešosios politikosir viešojo administravimo visumos elementų) interpretacijų įvairovės ir praktiniolygmens jį vartojant kaip efektyvumo instrumentą, turime pripažinti, kad vadybiniupožiūriu strateginis planavimas jau apie 70 metų yra itin svarbi vadybos priemonėviešųjų institucijų veiklai plėtoti.Todėl J. Bivainio ir Ž. Tunčikienės monografijos pasirodymas yra nulemtas,kaip jau minėta, globalių megaaspektų. Antra vertus, strateginio planavimo praktikaLietuvoje taip pat evoliucionuoja ir apima iš esmės visas valstybės funkcines veiklas.Tai rodo ir pagausėjusios mokslinės strateginio planavimo teorinės analizės apimtys,išreikštos ne vienoje studijoje, publikacijose mokslo leidiniuose.Skaitytojams pateikiamos monografijos autoriai pasirinko racionalų daugiau fenomenologijosprincipais pagrįstą (mokslinio pažinimo kaip visumos interpretavimą)tyrimo logiką, kurios struktūra atitinka klasikinės metaanalizės principus.