Suchergebnisse

PurposeFostering diversity in health leadership is imperative as that not only enhances the quality of health care itself, but improves an organization's effectiveness and responsiveness to address the needs of a diverse population. Inequitable structures entrenched in health care such as sexism, racism and settler colonialism undermine efforts made by women from diverse backgrounds to obtain leadership roles. This paper identifies leading practices which support diverse health leadership.Design/methodology/approachA multi-methodological approach involving a targeted published and gray literature search undertaken through both traditional means and a systematic social media search, focused particularly on Twitter. A literature and social media extraction tool was developed to review and curate more than 800 resources. Items chosen included those which best highlighted the barriers faced by diverse women and those sharing tools of how allies can best support the diverse women.FindingsFour core promising practices that help to disrupt the status-quo of health leadership include (1) active listening to hear and amplify voices that have been marginalized, (2) active learning to respond to translation exhaustion, (3) active observing and noticing microaggressions and their consequences and (4) active bystanding and intervention.Social implicationsWhen implemented, these practices can help to dismantle racism, sexism, ableism and otherwise challenge the status-quo in health leadership.Originality/valueThis paper provides an original and value-added review of the published literature and social media analysis of heretofore disparate practices of allyship, all while amplifying the voices of health leaders from marginalized communities.

Το παρόν άρθρο έχει διττό στόχο: την ανάδειξη της συμβολής των ποιοτικών μεθοδολογιών και της λογο-ψυχολογίας στο πεδίο του εκφοβισμού, καθώς και την ανάπτυξη ενός επιχειρήματος για την ανάλυση των ρητορικών περί του εκφοβισμού/κυβερνο-εκφοβισμού, βασισμένου στην προσέγγιση της Κριτικής Κοινωνικής Λογο-ψυχολογίας. Στον ελληνικό χώρο υπάρχει ένα σώμα θεσμικών παρεμβάσεων, αλλά και μη επίσημων θεσμικών παρεμβάσεων από την κοινωνία των πολιτών (civil society), που καθοδηγούνται από τις αρχές της συμπερίληψης, της δημοκρατικής πολιτειότητας και της Ψυχολογίας της Κοινότητας. Ενώ στην περίπτωση των θεσμικών, ή των μη επίσημων θεσμικών παρεμβάσεων, μπορούν να εντοπιστούν ηθικά διλήμματα ανθρωπισμού, ή το πρόταγμα της αναγνώρισης του πολιτικού υποκειμένου στις δράσεις εντός της σχολικής κοινότητας, στο παρόν άρθρο υποστηρίζεται πως τα ρεπερτόρια που χρησιμοποιούνται στον καθημερινό λόγο αντλούν από πολλαπλές και αντιφατικές θέσεις, που μπορεί να ενδυναμώνουν ή να αποδυναμώνουν το πολιτικό υποκείμενο. Στο παρόν άρθρο αναλύεται πώς οι εκπαιδευτικοί μιλούν για τον εκφοβισμό και την σχολική βία, χρησιμοποιώντας ρεπερτόρια που μπορεί να αποδυναμώνουν το παιδί/'θύμα', μέσω της χρήσης του ανθρωπιστικού λόγου, ενώ από την άλλη, μπορεί να ασκούν κριτική στην χρήση αποδυναμωτικών πρακτικών υποστήριξης του 'θύματος'. Στην κυρίως ανάλυση του παρόντος άρθρου αναδεικνύεται πώς οι κατασκευές που αντανακλούν την α-δυνατότητα της κριτικής αυτενέργειας του παιδιού/θύματος διασταυρώνονται με ρεπερτόρια που αφορούν τον εκδημοκρατισμό και την αυτονομία, αντανακλώντας διλημματικές θέσεις του φιλελευθερισμού. Όπως συζητείται στο παρόν άρθρο, η ιδιαίτερη συνεισφορά της Κριτικής Κοινωνικής Λογοψυχολογίας έγκειται στη δυνατότητα να ανιχνεύει τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικοί δράστες δημιουργούν ή αποδυναμώνουν χώρους κριτικής αυτενέργειας στην σχολική κοινότητα, χωρίς ωστόσο να αγνοεί τους ιδεολογικούς περιορισμούς στον λόγο. ; The goal of the present article was twofold: to analyze the contributions of qualitative methodologies and ...

Το παρόν άρθρο έχει διττό στόχο: την ανάδειξη της συμβολής των ποιοτικών μεθοδολογιών και της λογο-ψυχολογίας στο πεδίο του εκφοβισμού, καθώς και την ανάπτυξη ενός επιχειρήματος για την ανάλυση των ρητορικών περί του εκφοβισμού/κυβερνο-εκφοβισμού, βασισμένου στην προσέγγιση της Κριτικής Κοινωνικής Λογο-ψυχολογίας. Στον ελληνικό χώρο υπάρχει ένα σώμα θεσμικών παρεμβάσεων, αλλά και μη επίσημων θεσμικών παρεμβάσεων από την κοινωνία των πολιτών (civil society), που καθοδηγούνται από τις αρχές της συμπερίληψης, της δημοκρατικής πολιτειότητας και της Ψυχολογίας της Κοινότητας. Ενώ στην περίπτωση των θεσμικών, ή των μη επίσημων θεσμικών παρεμβάσεων, μπορούν να εντοπιστούν ηθικά διλήμματα ανθρωπισμού, ή το πρόταγμα της αναγνώρισης του πολιτικού υποκειμένου στις δράσεις εντός της σχολικής κοινότητας, στο παρόν άρθρο υποστηρίζεται πως τα ρεπερτόρια που χρησιμοποιούνται στον καθημερινό λόγο αντλούν από πολλαπλές και αντιφατικές θέσεις, που μπορεί να ενδυναμώνουν ή να αποδυναμώνουν το πολιτικό υποκείμενο. Στο παρόν άρθρο αναλύεται πώς οι εκπαιδευτικοί μιλούν για τον εκφοβισμό και την σχολική βία, χρησιμοποιώντας ρεπερτόρια που μπορεί να αποδυναμώνουν το παιδί/'θύμα', μέσω της χρήσης του ανθρωπιστικού λόγου, ενώ από την άλλη, μπορεί να ασκούν κριτική στην χρήση αποδυναμωτικών πρακτικών υποστήριξης του 'θύματος'. Στην κυρίως ανάλυση του παρόντος άρθρου αναδεικνύεται πώς οι κατασκευές που αντανακλούν την α-δυνατότητα της κριτικής αυτενέργειας του παιδιού/θύματος διασταυρώνονται με ρεπερτόρια που αφορούν τον εκδημοκρατισμό και την αυτονομία, αντανακλώντας διλημματικές θέσεις του φιλελευθερισμού. Όπως συζητείται στο παρόν άρθρο, η ιδιαίτερη συνεισφορά της Κριτικής Κοινωνικής Λογοψυχολογίας έγκειται στη δυνατότητα να ανιχνεύει τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικοί δράστες δημιουργούν ή αποδυναμώνουν χώρους κριτικής αυτενέργειας στην σχολική κοινότητα, χωρίς ωστόσο να αγνοεί τους ιδεολογικούς περιορισμούς στον λόγο. ; The goal of the present article was twofold: to analyze the contributions of qualitative methodologies and discursive psychology in the field of bullying studies, as well as to develop an argument to analyze rhetorical practices on bullying/cyberbullying, following the approach of Critical Discursive Social Psychology. In the Greek context there is a body of institutional interventions, as well as non-official institutional interventions endorsed by the civil society. The latter are guided by the framework of inclusion, democratic citizenship and Community Psychology, shedding particular emphasis on integrating social groups. By analyzing these interventions, dilemmas related to humanism or recognizing the engaged members as political subjects could be evident. In the present article, it is analyzed how educators talk about bullying and school violence, by invoking repertoires that may disempower the 'victim'/child, through humanistic discourse, but on the other hand, may criticize the use of disempowering practices of bystanding. In the main analysis of the present article, it seems that the constructions reflecting the non-potentiality of critical agency of the victim intersect with repertoires reflecting democracy and autonomy, reflecting dilemmas of liberalism. As it is discussed, the contribution of Critical Discursive Social Psychology concerns the potential to trace flexible ways in which social agents create or disempower the spaces of critical agency in the school community, without ignoring the ideological limitations in lay talk.

The article proceeds from the observation that in everyday life we are surrounded by technology, most of which we do not use ourselves. Rather, we are, often involuntarily, subjected to the effects of others' technology use. The article characterizes this condition as affected bystanding, a condition that comes with quotidian, often banal, experiences of passivity and marginality. The affected bystander is neither entirely included nor excluded by a technological system and the practices of its operation. For this reason, affected bystanding is not adequately accounted for by established categories of exchange, participation, collaboration, use, and non-use. Since affected bystanding is often an undesirable condition, the article discusses how the affected bystander may address her condition— escalate it—by positioning herself as bystanding affector.

This article reports on how young people (aged 18–24) and stakeholders working in the area of violence against women (VAW) in Ireland, perceive young men's role in addressing VAW. We find that men are considered well positioned to intervene as active bystanders and to engage in feminist allyship. However, several barriers to men's active bystanding and engagement with the issue of VAW, as well as ethical, theoretical and practice issues, need to be considered. These include: the privileging of men's willingness to listen to other men, thereby devaluing women's perspectives; pluralistic ignorance where men feel other men do not share their discomfort of violence-supportive practices; and a tendency for men to default to confrontational modes of active bystanding. We highlight how these issues are even more pertinent to address given the presence of political forces that seek to stymie men's support for feminist activism and causes related to gender politics.