Suchergebnisse

The article deals with the issue of refugee policy in the European Union and the changes related to the events of the Ukraine-Russia war. The author's aim is to show the reasons for the most significant changes related to the determinants of the refugee influx in 2022, and to demonstrate that the EU asylum rules need to be revised and adapted to the needs that have arisen as a result of the war and such a massive relocation. The study takes an institutional-legal approach. The research analysis of the mentioned topic includes a literature review, official and political documents, secondary statistical data and content analysis. The author of the study used the statistical technique as well as dogmatic, sociological and comparative methodologies. To sum up the considerations in this article, it should be stated that the migration crisis of 2015 and 2022 revealed many shortcomings and gaps in the EU asylum and refugee policy. The Russian invasion of Ukraine showed that EU legislation needs to be reformed, which is why new institutional and legal solutions have been introduced, an example of which is a regulation aimed at combating irregular migration and facilitating the return of people to their country of origin, rather than just speeding up the process of processing asylum applications. Such a reform will enable a better verification of applicants filing more than one application.

The intensity of the threat of terrorism, previously considered only as a potential event, is now increasing. The greatest consequence of the impact of terrorism as an asymmetric threat is its psychological dimension. Its negative impact manifests itself in the reduction of the sense of security in society, rather than in society's actual deterioration. This often leads to a change in voting preferences in subsequent elections in a given country, and in the long run, can also lead to a reallocation of resources in a given state, changing its development prospects. The article categorizes terrorist phenomenon and their asymmetric threat factors, discussing the special nature of each threat. The authors found that terrorism also factors into the security considerations of a state. In the cases examined, a synergy effect occurs, caused by the many transnational entities responding to the emergence of this threat, numbers which continue to grow.

Globalna strategia UE na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa została przyjęta przez Radę Europejską 28 czerwca 2016 r. Określa wspólne interesy UE i państw członkowskich. Opiera się na następujących celach: bezpieczeństwie obywateli i terytorium, dobrobycie, demokracji, ładzie światowym, które mają doprowadzić do stworzenia wiarygodnej, reaktywnej i spójnej Unii Europejskiej. Zasady, którymi zaczęła kierować się Unia Europejska, to jedność, współdziałanie z innymi, odpowiedzialność, pogłębianie partnerstw zewnętrznych.Warto zauważyć, że cyberbezpieczeństwo w Unii Europejskiej jest prerogatywą państw członkowskich w przeciwieństwie do cyberterroryzmu, który należy do kompetencji dzielonych. Mimo to UE ma do odegrania kluczową rolę w tworzeniu warunków dla zdolności państw członkowskich, aby ulepszać, współpracować i budować zaufanie. W niniejszym artykule zostanie podjęta próba wykazania, że na skuteczność działań podejmowanych przez organy Unii Europejskiej w zakresie polityki cyberterrorystycznej zależy od rodzaju instrumentów będących w dyspozycji UE i państw członkowskich oraz podstawy prawnej odpowiednich regulacji. Problemem pozostają nieścisłości prawne i rozbieżności interpretacyjne w zapisie regulacji prawnych na poziomie unijnym w zakresie podziału kompetencji dotyczących ochrony cyberprzestrzeni, które w rzeczywistości prowadzą do opóźnienia powstania wzajemnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi [1] https://eeas.europa.eu/top_stories/pdf/eugs_pl_.pdf. (dostęp: 3.02.2021 r.).

The EU Global Strategy for Foreign and Security Policy was adopted by the European Council on June 28, 2016. It defines the common interests of the EU and its member states. It was based on the following objectives: security of citizens and territory, prosperity, democracy, global order, which are to lead to the creation of a credible, reactive and cohesive European Union. The principles which the European Union began to follow are unity, cooperation with others, responsibility, and deepening external partnerships.It is worth noting that cybersecurity in the European Union is a prerogative of the Member States unlike cyberterrorism which is a shared competence. Nevertheless, the EU has a key role to play in creating the conditions for the ability of Member States to improve, cooperate and build trust.This article will attempt to demonstrate that the effectiveness of actions taken by European Union bodies in the field of cyber terrorism depends on the type of instruments at the disposal of the EU and the Member States and the legal basis of the relevant regulations. The problem is that there are legal inaccuracies and interpretation discrepancies in the provisions of legal regulations at the EU level regarding the division of competences regarding cyberspace protection, which in fact lead to a delay in the establishment of mutual cooperation between the EU and the Member States. ; Globalna strategia UE na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa została przyjęta przez Radę Europejską 28 czerwca 2016 r. Określa wspólne interesy UE i państw członkowskich. Opiera się na następujących celach: bezpieczeństwie obywateli i terytorium, dobrobycie, demokracji, ładzie światowym, które mają doprowadzić do stworzenia wiarygodnej, reaktywnej i spójnej Unii Europejskiej. Zasady, którymi zaczęła kierować się Unia Europejska, to jedność, współdziałanie z innymi, odpowiedzialność, pogłębianie partnerstw zewnętrznych.Warto zauważyć, że cyberbezpieczeństwo w Unii Europejskiej jest prerogatywą państw członkowskich w przeciwieństwie do cyberterroryzmu, który należy do kompetencji dzielonych. Mimo to UE ma do odegrania kluczową rolę w tworzeniu warunków dla zdolności państw członkowskich, aby ulepszać, współpracować i budować zaufanie. W niniejszym artykule zostanie podjęta próba wykazania, że na skuteczność działań podejmowanych przez organy Unii Europejskiej w zakresie polityki cyberterrorystycznej zależy od rodzaju instrumentów będących w dyspozycji UE i państw członkowskich oraz podstawy prawnej odpowiednich regulacji. Problemem pozostają nieścisłości prawne i rozbieżności interpretacyjne w zapisie regulacji prawnych na poziomie unijnym w zakresie podziału kompetencji dotyczących ochrony cyberprzestrzeni, które w rzeczywistości prowadzą do opóźnienia powstania wzajemnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi[1] https://eeas.europa.eu/top_stories/pdf/eugs_pl_.pdf. (dostęp: 3.02.2021 r.).

We współczesnym świecie następuje stałe rozszerzanie się zakresu znaczeniowego bezpieczeństwa, czego powodem jest istnienie wielu zagrożeń, mających bardzo szeroki wymiar. Obok tradycyjnych zagrożeń naturalnych i dotychczasowych zagrożeń o charakterze cywilizacyjnym pojawiają się wciąż nowe, które mają ścisły związek z wdrażaniem nowoczesnych technologii, systemów informatycznych, systemów komunikacji. Są one znakiem czasu i nieuchronną konsekwencją postępu. Jednocześnie społeczeństwo (zwłaszcza informacyjne społeczeństwo obywatelskie) wymaga coraz więcej od swojego państwa, żąda coraz wyższego poziomu zabezpieczenia i ochrony, umożliwiającego mu dalszy rozwój. Zapewnienie takiej ochrony wymaga zaangażowania znacznych sił i środków oraz międzysektorowej współpracy podmiotów publicznych i prywatnych. Rozwijanie kontaktów międzynarodowych i szeroko zakrojonej współpracy w tym wymiarze powoduje, że dotychczasowe formy ochrony bezpieczeństwa ograniczone do terytorium jednego państwa przestają spełniać swoje zadania. Nie należy zapominać, że warunkiem ograniczania oddziaływania przedstawionych zagrożeń bezpieczeństwa jest reakcja na ich źródła. Walką z terroryzmem jest również kwestia dostępu do informacji o osobach podróżujących regularnie lub przedłużających pobyt w państwach. W obliczu tych procesów należy poszukiwać nowych rozwiązań i podejmować takie działania, których skala będzie odpowiadała skali zagrożeń. Współpraca różnych podmiotów – rozumiana jako łączenie wiedzy, sił i środków – przy jednoczesnym zaangażowaniu nowoczesnych technologii, wydaje się być najodpowiedniejsza.

In the modern world the expansion of the semantic field of security takes place, which is the reason for the existence of a number of risks, with a very wide dimension. In addition to traditional natural hazards and existing threats to civilization, there is a new one that is closely related to the implementation of modern technologies, information systems, and communication systems. They are a sign of the times and an inevitable consequence of progress. At the same time society (especially informed civil society) requires more and more of their country, demanding ever higher levels of security and protection to enable its further development. Providing such protection requires considerable strengths and resources, and the intersectoral cooperation of public and private subjects. Developing international contacts and extensive cooperation in this dimension is necessary, but existing forms of security protection are limited to the territory of one state and cannot fulfill these tasks. The fight against terrorism is also a question of access to information about people traveling regularly or prolonging their stay in other states. In the face of these processes we should look for new solutions and undertake such activity, with a scale corresponding to the scale of risk. The cooperation of various entities – understood as combining expertise, manpower and resources – while engaging modern technology, seems to be most appropriate. ; We współczesnym świecie następuje stałe rozszerzanie się zakresu znaczeniowego bezpieczeństwa, czego powodem jest istnienie wielu zagrożeń, mających bardzo szeroki wymiar. Obok tradycyjnych zagrożeń naturalnych i dotychczasowych zagrożeń o charakterze cywilizacyjnym pojawiają się wciąż nowe, które mają ścisły związek z wdrażaniem nowoczesnych technologii, systemów informatycznych, systemów komunikacji. Są one znakiem czasu i nieuchronną konsekwencją postępu. Jednocześnie społeczeństwo (zwłaszcza informacyjne społeczeństwo obywatelskie) wymaga coraz więcej od swojego państwa, żąda coraz wyższego poziomu zabezpieczenia i ochrony, umożliwiającego mu dalszy rozwój. Zapewnienie takiej ochrony wymaga zaangażowania znacznych sił i środków oraz międzysektorowej współpracy podmiotów publicznych i prywatnych. Rozwijanie kontaktów międzynarodowych i szeroko zakrojonej współpracy w tym wymiarze powoduje, że dotychczasowe formy ochrony bezpieczeństwa ograniczone do terytorium jednego państwa przestają spełniać swoje zadania. Nie należy zapominać, że warunkiem ograniczania oddziaływania przedstawionych zagrożeń bezpieczeństwa jest reakcja na ich źródła. Walką z terroryzmem jest również kwestia dostępu do informacji o osobach podróżujących regularnie lub przedłużających pobyt w państwach. W obliczu tych procesów należy poszukiwać nowych rozwiązań i podejmować takie działania, których skala będzie odpowiadała skali zagrożeń. Współpraca różnych podmiotów – rozumiana jako łączenie wiedzy, sił i środków – przy jednoczesnym zaangażowaniu nowoczesnych technologii, wydaje się być najodpowiedniejsza.

In addition to traditional threats to information as spying or leaking state secrets and business secrets appeared the new threats, among which the most dangerous is cyberterrorism. Taking into account the problems of cyber-terrorism, includes, in particular, the analysis of legislation aimed at ensuring the security of information systems of individual countries particular, this subject should be also recognized as requiring at the present time the insightful analysis. Therefore, this publication is an attempt of characteristics the determinants of this phenomenon and analysis of the latest legal solutions in the fight against cyber terrorism within the European Union. Moreover, it was made the attempt to find an answer to the question whether the current legal solutions of the European Union in the area of security are an effective tool in the fight against cyberterrorism.

The current migration waves in the European Union, especially after the outbreak of war in Ukraine, are causing a lot of confusion. This has forced EU institutions and individual member states to rethink their policies towards refugees. Analysis of the migration phenomenon within the EU, due to its importance in both the European and international arenas, is crucial to achieving this goal. The research problem of this article is to discuss the impact of the migration and refugee crisis on EU refugee policy after 2015. The main hypothesis is that as a result of the "refugee crisis" in 2015, followed by the COVID-19 pandemic, a change occurred in the way EU security policy was conducted. An additional conditionality turned out to be the currently ongoing war in Ukraine, which caused a huge relocation of the population and, at the same time, revised the EU's asylum legislation, showing its loopholes and inconsistencies. The research methodology includes a critical review of relevant literature, official documents, policy documents, primary and secondary legislation, statistical data, and content analysis.

Cybersecurity policy is a response to the growing instability of the virtual world and the threats emanating from this area. This article tries to show how changes in legislative and strategic provisions can affect the EU's cybersecurity policy. The analysis of the field of cybersecurity in the European Union, the subject of which is the union itself, allows the authors to demonstrate the existence of such a policy in the EU. The subject of the analysis is the phenomenon of cyberterrorism as a threat and its specificity as a form of violence. The article shows how policy and strategy are interrelated, paying particular attention to the security concept of the European Union. The starting point of the research is the analysis of issues related to the specific nature of EU cyberterrorism policy and the most important legal bases in this field, on which EU cybersecurity policy is built. The preliminary study defines the concepts of cyberterrorism, cybercrime, and cyberwar, showing their impacts on the national security policy of the information society and, thus, also on the cybersecurity policy of the EU.

In the future, robots will increasingly resemble human beings and people will engage in social interaction with them. Accordingly, this paper aims to pave the way for analyse the research problem in the case of social robots, the probable legal status of artificial intelligence in the future. The article will discuss the differences between artificial intelligence versus artificial consciousness because AI poses societal challenges so it is currently undergoing a number of important developments and the law must be rapidly changed in society so that firstly, the difference between artificial intelligence and artificial consciousness is attempted to be demystified. Subsequently, the analysis will be subjected to a current legal status of Artificial Intelligence in EU with particular emphasis on case-law in matters of intellectual property. Also possible future scenarios will be discussed in this article The starting point of the research were source queries and literature studies aimed at jointly defining competence profiles of robot-human and key from the point of view of cybersecurity challenges 4.0. Next, the most important legal and political EU programming documents were analysed and assessed in terms of their vision of society 4.0. Next, a decision-making method was used to see the impact of particular instruments applied by the union in the framework of the policy of cyberspace protection and the phenomenon of robot-human relations. In connection with this, the following basic questions arise: firstly, the direction in which contemporary policy of combating cyber-terrorism should be aimed at institutional and legal matters, and secondly, to what extent well-guided cyber-security policy is able to influence the security of relations robot-human?

In the future, robots will increasingly resemble human beings and people will engage in social interaction with them. Accordingly, this paper aims to pave the way for analyse the research problem in the case of social robots, the probable legal status of artificial intelligence in the future. The article will discuss the differences between artificial intelligence versus artificial consciousness because AI poses societal challenges so it is currently undergoing a number of important developments and the law must be rapidly changed in society so that firstly, the difference between artificial intelligence and artificial consciousness is attempted to be demystified. Subsequently, the analysis will be subjected to a current legal status of Artificial Intelligence in EU with particular emphasis on case-law in matters of intellectual property. Also possible future scenarios will be discussed in this article The starting point of the research were source queries and literature studies aimed at jointly defining competence profiles of robot-human and key from the point of view of cybersecurity challenges 4.0. Next, the most important legal and political EU programming documents were analysed and assessed in terms of their vision of society 4.0. Next, a decision-making method was used to see the impact of particular instruments applied by the union in the framework of the policy of cyberspace protection and the phenomenon of robot-human relations. In connection with this, the following basic questions arise: firstly, the direction in which contemporary policy of combating cyber-terrorism should be aimed at institutional and legal matters, and secondly, to what extent well-guided cyber-security policy is able to influence the security of relations robot-human?

Koncepcja sustainable development została wprowadzona na forum międzynarodowe za sprawą raportu Brundtland w 1987 r. (Our Common Future). Jej pojawienie się z pewnością można uznać za przełom w dotychczasowym myśleniu o społeczeństwie i przyrodzie. Aby rozwój był samopodtrzymujący się lub trwały, musi łączyć ze sobą trzy elementy: utrzymywanie równości społecznej przy jednoczesnym wzroście gospodarczym oraz ochrona środowiska naturalnego z uwzględnieniem tak obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Rozwój taki nie jest stanem statycznym, lecz procesem transformacji, który uwzględnia warunki społeczne, gospodarcze i środowiskowe. W dyskusjach nad kształtem koncepcji sustainable developement prowadzonych w ostatnich latach przeważa nastawienie europocentryczne, co jest wynikiem obecności tego rozwoju w strategiach gospodarczych państw uznawanych za rozwinięte pod względem cywilizacyjnym i o wysokiej ogólnospołecznej odpowiedzialności. Tymczasem początki dyskusji nad koncepcją rozwoju samopodtrzymującego się odnoszą się do problematyki państw słabo rozwiniętych. Wywodzą się one z lat 60. i mają niewiele wspólnego z zaawansowaniem społeczno-gospodarczym. Dzięki swoim środkom oraz doświadczeniu państwa rozwinięte mogą stać się "przekaźnikami" założeń koncepcji, zabezpieczając i stabilizując sytuację w państwach sąsiadujących z UE. Przykładem takiej polityki bezpieczeństwa UE jest współpraca z państwami rozwijającymi się w basenie Morza Śródziemnego (BMŚ), które są odbiorcami zarówno środków, jak i wiedzy z tą koncepcją związanych. Wzajemna współpraca w ustanawianiu ram do jej stosowania sprzyja bezpieczeństwu wspólnego regionu, jakim jest BMŚ. Celem tak określonego obszaru badań jest analiza koncepcji rozwoju samopodtrzymującego się w kontekście formułowania założeń współczesnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego, biorąc pod uwagę uwarunkowania tej polityki wynikające z bliskiego sąsiedztwa społeczeństw odmiennych kulturowo.

The concept of sustainable development at the level of international discussion was introduced in 1987 by the Brundtland report (Our Common Future). Its appearance can be regarded as a breakthrough in the current thinking about society and nature. In order to achieve sustainable development there is a need to combine three elements: social equality, economic growth and efficiency, and environmental issues, while preserving resources for future generations. In recent discussions on the concept of sustainable development, the Eurocentric attitude has prevailed, as the result of embodiment of this development in the economic strategies of developed and the most socially responsible countries. At the outset, discussion on the concept of self-sustaining development related to the problems of underdeveloped countries in the 1960s and had little in common with the economic and social advancement. Developed countries, thanks to their resources and instruments, can become transmitters of the concept, securing and stabilizing the situation in the countries neighboring the EU. Cooperation within the Mediterranean basin is an example of such a security policy of the EU towards developing countries that are recipients of both resources and knowledge associated with the concept. Mutual cooperation in establishing a framework for the concept is conducive to the common security of the Mediterranean region. The aim of this paper is to analyze the concept of sustainable development in the context of contemporary European security policy and law enforcement objectives given the close neighborhood of Europe and the MENA region as culturally diverse societies. ; Koncepcja sustainable development została wprowadzona na forum międzynarodowe za sprawą raportu Brundtland w 1987 r. (Our Common Future). Jej pojawienie się z pewnością można uznać za przełom w dotychczasowym myśleniu o społeczeństwie i przyrodzie. Aby rozwój był samopodtrzymujący się lub trwały, musi łączyć ze sobą trzy elementy: utrzymywanie równości społecznej przy jednoczesnym wzroście gospodarczym oraz ochrona środowiska naturalnego z uwzględnieniem tak obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Rozwój taki nie jest stanem statycznym, lecz procesem transformacji, który uwzględnia warunki społeczne, gospodarcze i środowiskowe. W dyskusjach nad kształtem koncepcji sustainable developement prowadzonych w ostatnich latach przeważa nastawienie europocentryczne, co jest wynikiem obecności tego rozwoju w strategiach gospodarczych państw uznawanych za rozwinięte pod względem cywilizacyjnym i o wysokiej ogólnospołecznej odpowiedzialności. Tymczasem początki dyskusji nad koncepcją rozwoju samopodtrzymującego się odnoszą się do problematyki państw słabo rozwiniętych. Wywodzą się one z lat 60. i mają niewiele wspólnego z zaawansowaniem społeczno-gospodarczym. Dzięki swoim środkom oraz doświadczeniu państwa rozwinięte mogą stać się "przekaźnikami" założeń koncepcji, zabezpieczając i stabilizując sytuację w państwach sąsiadujących z UE. Przykładem takiej polityki bezpieczeństwa UE jest współpraca z państwami rozwijającymi się w basenie Morza Śródziemnego (BMŚ), które są odbiorcami zarówno środków, jak i wiedzy z tą koncepcją związanych. Wzajemna współpraca w ustanawianiu ram do jej stosowania sprzyja bezpieczeństwu wspólnego regionu, jakim jest BMŚ. Celem tak określonego obszaru badań jest analiza koncepcji rozwoju samopodtrzymującego się w kontekście formułowania założeń współczesnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego, biorąc pod uwagę uwarunkowania tej polityki wynikające z bliskiego sąsiedztwa społeczeństw odmiennych kulturowo.