Suchergebnisse

Niniejszy artykuł analizuje postliberalizm wyłaniający się na amerykańskiej prawicy politycznej i jego relację z węgierskim postliberalizmem powiązanym z Viktorem Orbánem i jego partią rządzącą – Fidesz. Sukces wyborczy, jaki odniósł na Węgrzech Orbán, i przeprowadzona przez niego transformacja Węgier w postliberalną "chrześcijańską demokrację" obudziły zainteresowanie tym państwem wśród wielu społecznych konserwatystów w USA. Dla Amerykanów należących do postliberalnej prawicy rząd Orbána jest wzorem w tym sensie, że ich zdaniem węgierski premier dokonał tego, czego nie potrafiła dokonać amerykańska prawica: uniemożliwił liberałom i postępowcom zawłaszczanie instytucji państwowych i wielkich korporacji. Zainteresowanie amerykańskich postliberałów Orbánem doprowadziło kilku z nich do złożenia mu wizyty, a także do podjęcia decyzji o zorganizowaniu konferencji Conservative Political Action Conference w 2022 r. w Budapeszcie. Niniejszy artykuł przygląda się powodom, dla których tak wielu amerykańskich konserwatystów zaczęło podziwiać postliberalny reżim Orbána na Węgrzech, czego się od niego nauczyli i czy amerykańscy konserwatywni działacze i politycy wprowadzają obecnie w życie nieliberalizm w stylu Orbána na amerykańskim gruncie. Artykuł analizuje wypowiedzi postliberalnych konserwatywnych dziennikarzy, intelektualistów i aktywistów amerykańskich opowiadających się za Orbánem, badając przyczyny ich antypatii do liberalizmu, podziwu dla Orbána i pragnienia sprowadzenia do Ameryki postliberalnych rządów w stylu Orbána. Aby ustalić, czy węgierski postliberalizm jest obecnie praktykowany przez konserwatywnych polityków i aktywistów amerykańskich, artykuł bada działalność konserwatywnego aktywisty Christophera Rufa, ustawodawstwo uchwalone przez gubernatora Florydy Rona DeSantisa, oraz rosnącą popularność postliberalnego, populistycznego kandydata republikanów Blake'a Mastersa, co do których niekiedy uważa się, że inspirują się Orbánem. Amerykańscy postliberałowie mają różne powody odrzucenia liberalizmu i różne pomysły na to, jak miałoby wyglądać postliberalne społeczeństwo. Niektórzy są zdania, że problem tkwi w podstawach liberalizmu, które czynią z wolności "fałszywego boga", a tym samym zachęcają do zachowań antytetycznych wobec dobra wspólnego. Łączy ich przekonanie, że neutralne politycznie i religijnie państwo liberalno-demokratyczne upada, więc przyszłe rządy zachodnie będą nieliberalne, zaś instytucje państwowe i korporacje zostaną zdominowane przez "przebudzonych" postępowców albo konserwatystów społecznych. Artykuł konkluduje, że amerykańscy postliberałowie niewiele wiedzą o Węgrzech i ich kulturze i nie próbują powielać w USA rządów w stylu Orbana. Mimo to premier Węgier jest postacią inspirującą dla postliberalnej prawicy, a coraz większa liczba republikańskich polityków przyjmuje postliberalny styl rządzenia, w którym wykorzystują oni siłę państwa do wywierania presji na tych, których uważają za swoich wspólnych wrogów, oraz do usuwania postępowców ze stanowisk w instytucjach państwowych.

Chapter 1: Religions and the Global Rise of Civilizational Populism -- Chapter 2: Civilizationalism, Religions and Populism -- Chapter 3: Islam and Civilizational Populism -- Chapter 4: Christianity and Civilizational Populism -- Chapter 5: Hinduism and Civilizational Populism -- Chapter 6: Buddhism and Civilizational Populism -- Chapter 7: Judaism and Civilizational Populism -- Chapter 8: Predicament of Civilizational Populism.

This books explores the rise of civilizational populism throughout the world, and its consequences. Civilizational populism posits that democracy ought to be based upon enacting the 'people's will', yet it adds a new and troubling dimension to populism's thin ideology: a civilization based classification of peoples and division of society. Today, we increasingly find not conflict between civilizations, but conflict within states over their civilizational identity. From Western Europe to Turkey, and from India and Pakistan to Indonesia, populists are increasingly employing a civilization based classification of peoples in order to define the identities of 'the people' and their perceived enemies. This book is the first to examine civilizational populism as global phenomenon rather than a uniquely Western form of politics. Through a series of case studies, the book examines the role played by religion in forming civilizational identities, but also investigates the often deleterious consequences of civilizational populism entering the political mainstream. Prof. Ihsan Yilmaz is the Research Chair of Islamic Studies at the Alfred Deakin Institute for Citizenship and Globalisation, Deakin University, Melbourne, Australia. He is the author of many books, including most recently published Populist and Pro-Violence State Religion: The Diyanet's Construction of Erdogæanist Islam in Turkey (2022) and Creating the Desired Citizen: Ideology, State and Islam in Turkey (2021). Dr. Nicholas Morieson is a Research Fellow at the Alfred Deakin Institute for Citizenship and Globalisation, Deakin University, Melbourne, Australia, and has previously worked as a lecturer at Australian Catholic University, Melbourne. He is the author of Religion and the Populist Radical Right: Secular Christianism and Populism in Western Europe (2021).

The first quarter of the twenty-first century has witnessed the rise of populism around the world. While it is widespread it manifests in its own unique ways in each society, nation, and region. Religious populism, once rarely discussed, has come to take a more prominent role in the politics of a diverse range of societies and countries, as religious discourse is increasingly used by mainstream and peripheral populist actors alike. This paper examines the rise of religious populism in Indonesia through a study of the widely talked about, but little understood, Islamic Defenders Front (FPI—Front Pembela Islam). The case study method used to examine the FPI provides a unique insight into a liminal organization which, through populist and pro-violence Islamist discourse and political lobbying, has had an outsized impact on Indonesian politics. In this paper, we identify the FPI as an Islamist civilizationist populist group and show how the group frames Indonesian domestic political events within a larger cosmic battle between faithful and righteous Muslims and the forces that stand against Islam, whether they be "unfaithful Muslims" or non-Muslims. We also show how the case of the FPI demonstrates the manner in which smaller, liminal, political actors can instrumentalise religion and leverage religious rhetoric to reshape political discourse, and in doing so, drive demand for religious populism. The paper makes two arguments: First, the FPI is an example of a civilizationist populist movement which instrumentalises religion in order to create demand for its populist solutions. Second, that as Islamic groups and organisations in Indonesia increasingly rely on religio-civilizational concepts of national identity, they become more transnational in outlook, rhetoric, and organisation and more closely aligned with religious developments in the Middle East.

Since independence, Islamic civil society groups and intellectuals have played a vital role in Indonesian politics. This paper seeks to chart the contestation of Islamic religious ideas in Indonesian politics and society throughout the 20th Century, from the declaration of independence in 1945 up until 2001. This paper discusses the social and political influence of, and relationships between, three major Indonesian Islamic intellectual streams: Modernists, Traditionalists, and neo-Modernists. It describes the intellectual roots of each of these Islamic movements, their relationships with the civil Islamic groups Muhammadiyah and Nahdlatul Ulama (NU), their influence upon Indonesian politics, and their interactions with the state. The paper examines the ways in which mainstream Islamic politics in Indonesia, the world's largest majority Muslim nation, has been shaped by disagreements between modernists and traditionalists, beginning in the early 1950s. Disagreements resulted in a schism within Masyumi, the dominant Islamic party, that saw the traditionalists affiliated with NU leave to establish a separate NU party. Not only did this prevent Masyumi from coming close to garnering a majority of the votes in the 1955 election, but it also contributed to Masyumi veering into Islamism. This conservative turn coincided with elite contestation to define Indonesia as an Islamic state and was a factor in the party antagonizing President Sukarno to the point that he moved to ban it. The banning of Masyumi came as Sukarno imposed 'guided democracy' as a soft-authoritarian alternative to democracy and set in train dynamics that facilitated the emergence of military-backed authoritarianism under Suharto. During the four decades in which democracy was suppressed in Indonesia, Muhammadiyah and Nahdlatul Ulama, and associated NGOs, activists, and intellectuals were the backbones of civil society. They provided critical support for the non-sectarian principles at the heart of the Indonesian constitution, known as Pancasila. ...