Suchergebnisse

Nüfusun hızlı artışı ve sanayileşmenin sürekli gelişmesi, enerjiye olan talebi her geçen gün artırmaktadır. Geleneksel enerji tedarik yöntemleri ise, dünyadaki ekolojik krizin başlıca sebepleri arasındadır. Bu nedenle yenilenebilir kaynaklara yöneliş giderek daha fazla önem kazanmaktadır. Mevcut enerji talebini çoğunlukla fosil yakıtlardan karşılayan Türkiye, enerjide dışa bağımlılık görünümü arz etmektedir. Bu durum ülkemizde yenilenebilir enerji (YE) potansiyellerinin kullanıma kazandırılmasının oldukça önemli olduğunu göstermektedir. Türkiye nüfusunun ve ekonomik faaliyetlerinin önemli bir kısmına sahip olan İstanbul da, enerji ithal eden bir kenttir ve yenilenebilir kaynaklardan yeterli oranda faydalanamamaktadır. Mevcut çalışmada İstanbul'da YE kullanımının artırılması için politika önerileri geliştirmek hedeflenmiştir. Bu amaçla, sektördeki mevcut düzenlemeler değerlendirilmiş, birincil kaynaklardan yararlanılmış, iyi şehir/ülke uygulamaları incelenmiş ve belediye ve özel sektör temsilcileri ile açık uçlu yarı yapılandırılmış mülakatlar gerçekleştirilmiştir. Elde edilen sonuçlar ışığında i) İstanbul'da YE kaynaklarının enerji tedarikindeki payının artırılması için şehrin ihtiyaçlarını önceleyen düzenlemeler ve planların hayata geçirilmesinin, ii) ulusal enerji politikalarıyla uyumlu eylem planlarının yapılmasının, iii) merkezi yönetimle yerel yönetimlerin koordinasyon içerisinde çalışmasına yönelik yasal düzenlemelerin yapılmasının, iv) şehirdeki altyapı ve elektrik şebeke sisteminin de yeni teknolojileri ve kaynakları destekleyecek şekilde geliştirilmesinin ve v) İstanbul'un YE potansiyelinin güncel olarak ölçülüp, kamuoyuyla paylaşılmasının Türkiye'de YE sektörünün gelişmesine katkı sunacağı tespit edilmiştir.

Bu makalenin amacı, ülkemizde son dönemde öne çıkan sıfır atık yönetimini (SAY) bir üniversite kampüsü üzerinden değerlendirmek ve zorunlu geçiş tarihinden itibaren ne ölçüde etkin bir şekilde yürütülebileceğine dair bilimsel bulgular ortaya koymaktır. Bu bağlamda, Marmara Üniversitesi Anadoluhisarı Kampüsü ölçeğinde SAY'a dair akademik personele, idari personele ve öğrencilere anket uygulanarak bu anlayışa yönelik ne ölçüde farkındalık oluştuğunu ve benimsendiği analiz edilmeye çalışılmıştır. Bu kapsamda 300 öğrenci, 38 akademik personel ve 54 idari-temizlik-güvenlik personeline anket uygulanmıştır. Ankette yöneltilen sorular katılımcıların demografik bilgileri (cinsiyet, yaş, görev/pozisyon, eğitim, birim ve medeni durum) dikkate alınarak değerlendirilmiştir. Yapılan analizler sonucu katılımcıların SAY konusunda yeterli düzeyde bilgi sahibi olmadığı; bilgi sahibi olanların ise ağırlıkla internet ve TV/kamu spotu üzerinden olduğu; bu yönetimin benimsenmesi için eğitim ve teşvikin önemli olduğu; yönetimin daha çok devlet tarafından üstlenip vergi gibi uygulamalarda maddi boyutta halka yansıtılmaması gerektiği ve belirli bir kesimin de olsa SAY'ın oy davranışına etki ettiği tespit edilmiştir. Elde edilen sonuçların SAY'ıan daha etkin benimsenebilmesi için karar vericilere ve uygulayıcılara yol gösterici olacağı düşünülmektedir.

Many developing countries apply technology-based discharge standards that set quantitative limits on pollutant discharges. These standards do not inherently consider ambient constraints and, therefore, cannot guarantee to protect aquatic life from hazardous pollutants. It is a challenge for developing countries to enforce water-quality-based limits for wastewater discharges and guarantee the intended use of water. This study aims to develop a strategy that suits the needs of developing countries for a transition from technology-based discharge standards to water-quality-based discharge limits. To this end, a pilot monitoring program was carried in the Gediz River Basin in Turkey. Surface water, industrial, and urban wastewater samples were collected and analyzed for 45 priority pollutants identified by the European Union and 250 national river basin specific pollutants. The monitoring results revealed that the environmental quality standards (EQSs) were exceeded for 8 priority, and 28 specific pollutants. This finding indicated that the existing technology-based discharge standards are not satisfactory to guarantee the intended water quality, and there is a need for adopting a new strategy for the implementation of water-quality-based discharge limits in Turkey. As a widely applied approach for determining water-quality-based discharge limits, firstly, conservative mass balance with and without consideration of mixing zone was evaluated. The results indicated that this approach was not applicable due to the receiving environment concentrations being higher than the EQSs. As an alternative approach, the dilution methodology, which considers the level of dilution occurring at the immediate discharge point, was tested. The results proved that the dilution methodology is the most appropriate strategy for developing countries with relatively poor surface water quality to improve the water quality to the level where the conservative mass balance approach can be applicable.