Search results

The existence of Christianity in the Maltese Islands traces back its roots to practically the Apostolic Age. From an archaeological perspective, however, the earliest evidence of Christianity dates to a relatively later period, with the earliest underground necropolis, known as hypogea or catacombs, being ascribed to the early fourth century. With the Arab conquest of Malta in the late 9th century Christianity apparently went into decadence as the natives, now under Semitic influence, adopted Islam instead. When Malta came politically, economically and culturally closer to Europe, following its occupation by the Normans, the Angevines and the Aragonese, Christianity was reintroduced as an organized establishment under the authority of the Roman Catholic Church. Since late Medieval times the Maltese Islands were divided into several parishes each headed by a parish priest to assist, in the name of his bishop, the different local village and town communities. The historical, archaeological and ethnographic evidence demonstrates that the people's Catholic beliefs are manifested in the great number of monumental parish churches that dominate most of the village or town centres, of which constitute a masterpiece in their own right. However, even the islands' rural landscape is characterized by many wayside churches, which collectively constitute a vernacular expression of a people's religious faith, traditions, and cultural legacy. Rather than focusing on the art and architecture of these vernacular structures, the present study exploits the available material evidence from an anthropological perspective to explore the nexus between religion, culture and Malta's ethnic peasant community through time.
Մալթայի կղզիներում քրիստոնեության ակունքները ավանդաբար տարվում են մինչև վաղ քրիստոնեական ժամանակներ: Սակայն, ըստ հնագիտական տվյալների, քրիստոնեության մասին ամենավաղ վկայությունները վերաբերում են ավելի ուշ ժամանակաշրջանին՝ IV դ. սկզբներին (փաստված են ստորգետնյա դամբարանների՝ հիպոգեաների կամ կատակոմբների առկայությամբ): IX դ. վերջերին, արաբական նվաճումների հետևանքով, քրիստոնեությունը անկում ապրեց Մալթայում, քանի որ բնակիչներն ընդունեցին մահմեդականություն: Նորմանների, անգևինների և արագոնացիների կողմից Մալթայի օկուպացիայից հետո կղզիներն ավելի մերձեցան Եվրոպային՝ քաղաքական, տնտեսական և մշակութային առումներով. դրա շնորհիվ քրիստոնեությունը վերածնվեց Հռոմի կաթոլիկ եկեղեցու իշխանության ներքո: Ուշ միջնադարից ի վեր Մալթայի կղզիները բաժանված էին մի քանի ծխերի, որոնցից յուրաքանչյուրը գլխավորում էր ծխական քահանան՝ իր եպիսկոպոսով: Պատմական, հնագիտական և ազգագրական վկայությունները ցույց են տալիս, որ Մալթայում քրիստոնեական համակարգում մեծ դեր էին խաղում ժողովրդական հավատալիքները, որոնք դրսևորվում էին հատկապես գյուղերում և փոքր քաղաքներում գերակշռող մեծաթիվ ծխական եկեղեցիների կյանքում: Մասնավորապես, Մալթայի կղզիների գյուղական լանդշաֆտը բնութագրվում է ճամփեզրի (ճանապարհների հանգուցակետերին կառուցված) բազմաթիվ եկեղեցիներով, որոնք միասին ներկայացնում են ժողովրդի կրոնը, հավատքը, ավանդույթները և մշակութային ժառանգությունը: Начало распространения христианства на Мальтийских островах восходит к раннехристианскому периоду. Однако, согласно археологическим данным, самые ранние упоминания о христианстве относятся к более позднему историческому отрезку – к началу IV в., что подтверждено наличием подземных некрополей – катакомб. В конце IX в., в результате арабских завоеваний, христианство на о. Мальта пережило упадок, поскольку жители острова приняли ислам. После оккупации норманнами, ангевинами и арагонцами Мальта в значительной степени европеизировалась как в политико-экономическом, так и культурном плане, благодаря чему христианство, под эгидой римской католической церкви, возродилось. Начиная с позднего средневековья мальтийские острова были разделены на несколько приходов, каждый из которых возглавлял приходской священник и их епископ. Исторические, археологические и этнографические данные подтверждают, что в жизни мальтийцев важную роль играли народные верования, что проявлялось особенно в деревнях и небольших городах. В частности, сельский ландшафт о. Мальта характеризуется наличием множества церквей на стыке дорог, что является отражением религии, веры, традиций и культурного наследия народа.

This project has received funding from the European Research Council (ERC) under the European Union's Seventh Framework Programme (FP7-2007-2013) (Grant agreement No. 323727).

This study analyses settlement development in the Maltese Islands between the late Medieval period and the early twentieth century and the impact this had on the evolution of native houses. It examines the main causes which led to the rise, development or desertion of villages and hamlets through time and how different political, economic and social situations have influenced the way people (natives and foreigners) lived within their abodes and settlements. For the purposes of this study the houses referred to in this chapter range from simple rural dwellings, including cave-dwellings, to more elaborate palazzi which usually dominate the town or village centres. ; This project has received funding from the European Research Council (ERC) under the European Union's Seventh Framework Programme (FP7-2007-2013) (Grant agreement No. 323727). ; peer-reviewed

The present paper reveals aspects of the rural landscape of the Maltese islands, situated in the central part of the Mediterranean Sea. This landscape is endowed with a unique vernacular heritage which comprises a variety of ethnic structures including the razzett (farmhouse), the mitħnatar-riħ (windmill), numerous troglodyte dwellings, an extensive number of masonry dwellings and wayside churches, amongst others. Two specific examples of native structures are considered: the girna (corbelled stone hut) and the hybrid hovel, the latter consisting of two principal parts: a masonry façade and a troglodyte interior. The archaeological evidence and historical records suggest that, since the late Middle Ages, both examples were apparently used as abodes, where humans and animals coinhabited the same domestic spaces. The analysis demonstrates that the girna and the hybrid hovel, despite their restricted internal spaces, were an arena of vibrant socio-economic human activity.