Suchergebnisse

13 pages, 8 figures, 3 tables ; The production of transparent exopolymer particles (TEP) in response to several environmental variables was studied in 2 mesocosm experiments. The first (Expt 1) examined a gradient of 4 nutrient levels; the second (Expt 2) examined different conditions of silicate availability and zooplankton presence. Tanks were separated in 2 series, one subjected to turbulence and the other not influenced by turbulence. In tanks with nutrient addition, TEP were rapidly formed, with net apparent production rates closely linked to chl a growth rates, suggesting that phytoplankton cells were actively exuding TEP precursors. High nutrient availability increased the absolute concentration of TEP; however, the relative quantity of TEP produced was found to be lower, as TEP concentration per unit of phytoplankton biomass was inversely related to the initial nitrate dose. In Expt 1, an increase in TEP volume (3 to 48 μm equivalent spherical diameter) with nutrient dose was observed; in Expt 2, both silicate addition and turbulence enhanced TEP production and favored aggregation to larger TEP (>48 μm). The presence of zooplankton lowered TEP concentration and changed the size distribution of TEP, presumably by grazing on TEP or phytoplankton. For lower nutrient concentrations, the ratio of particulate organic carbon (POC) to particulate organic nitrogen (PON) followed the Redfield ratio. At higher nutrient conditions, when nutrients were exhausted during the post-bloom, a decoupling of carbon and nitrogen dynamics occurred and was correlated to TEP formation, with a large flow of carbon channeled toward the TEP pool in turbulent tanks. TEP accounted for an increase in POC concentration of 50% in high-nutrient and turbulent conditions. The study of TEP dynamics is crucial to understanding the biogeochemical response of the aquatic system to forcing variables such as nutrient availability and turbulence intensity ; This study was supported by EU project NTAP (EVK3-CT-2000-00022). Access to the Espeland Marine Biological Station of the Bergen Marine Food Chain Research Infrastructure was possible through Contract No. HPRI-CT-1999-00056 of the Improving Human Potential Programme of the European Union. F.P. held a Ramon y Cajal contract ; Peer Reviewed

This study explores a refined model of public/private sector cleavage voting. Assuming that market and work experiences are crucial for people to develop common political views, it investigates three contexts that shape government employees' willingness to vote as a single constituency: the branch of public sector production, the occupational status, and the type of service economy. Estimation results obtained from regressions on European Social Survey (ESS) data indicate that government employees in public health, education and service production rather than public administration utilize sector cleavage voting. Regardless of their actual occupational status, public health and education employees show persistently stronger attitudes in favour of expanding state responsibility. With respect to party choice, stronger signs of alignment along the sector cleavage are observed in Social Democratic service economies. In sum, the public/private sector cleavage continues to matter in a more complex way than a simple sector dichotomy would suggest. Adapted from the source document.

A method consisting of the alkaline hydrolysis of tomato pomace by-products has been optimized to obtain a mixture of unsaturated and polyhydroxylated fatty acids as well as a non-hydrolysable secondary residue. Reaction rates and the activation energy of the hydrolysis were calculated to reduce costs associated with chemicals and energy consumption. Lipid and non-hydrolysable fractions were chemically (infrared (IR) spectroscopy, gas chromatography/mass spectrometry (GC-MS)) and thermally (differential scanning calorimetry (DSC), thermogravimetric analysis (TGA)) characterized. In addition, the fatty acid mixture was used to produce cutin-based polyesters. Freestanding films were prepared by non-catalyzed melt-polycondensation and characterized by Attenuated Total Reflected-Fourier Transform Infrared (ATR-FTIR) spectroscopy, solid-state nuclear magnetic resonance (NMR), DSC, TGA, Water Contact Angles (WCA), and tensile tests. These bio-based polymers were hydrophobic, insoluble, infusible, and thermally stable, their physical properties being tunable by controlling the presence of unsaturated fatty acids and oxygen in the reaction. The participation of an oxidative crosslinking side reaction is proposed to be responsible for such modifications. ; Andalusian Regional Government P11-TEP-7418 ; Spanish Ministerio de Economía y Competitividad AGL2015-65246-R and AGL2017-83036-R ; Fondo Europeo de Desarrollo Regional (FEDER) AGL2015-65246-R and AGL2017-83036-R

Introduction: non-governmental organisations and the Landmines Treaty -- IR and NGOs : a simplistic story? -- NGOs and materialist state theory -- The landmines campaign and the Ottawa Convention : the involvement of NGOs in banning landmines -- Discourses and interests -- The state and civil society

13 páginas.-- 3 figuras.-- 3 tablas.-- 47referencias.-- : The following are available online at http://www.mdpi.com/1996-1944/11/11/2211/s1.__ This article belongs to the Special Issue Biodegradable Polymeric Composites: Development and Industrial Applications ; A method consisting of the alkaline hydrolysis of tomato pomace by-products has been optimized to obtain a mixture of unsaturated and polyhydroxylated fatty acids as well as a nonhydrolysable secondary residue. Reaction rates and the activation energy of the hydrolysis were calculated to reduce costs associated with chemicals and energy consumption. Lipid and nonhydrolysable fractions were chemically (infrared (IR) spectroscopy, gas chromatography/mass spectrometry (GC-MS)) and thermally (differential scanning calorimetry (DSC), thermogravimetric analysis (TGA)) characterized. In addition, the fatty acid mixture was used to produce cutin-based polyesters. Freestanding films were prepared by non-catalyzed melt-polycondensation and characterized by Attenuated Total Reflected-Fourier Transform Infrared (ATR-FTIR) spectroscopy, solid-state nuclear magnetic resonance (NMR), DSC, TGA, Water Contact Angles (WCA), and tensile tests. These bio-based polymers were hydrophobic, insoluble, infusible, and thermally stable, their physical properties being tunable by controlling the presence of unsaturated fatty acids and oxygen in the reaction. The participation of an oxidative crosslinking side reaction is proposed to be responsible for such modifications. ; This research was funded by the Andalusian Regional Government (Junta de Andalucía) under the Motriz Program, project No. P11-TEP-7418 and to the Spanish Ministerio de Economía y Competitividad and Fondo Europeo de Desarrollo Regional (FEDER), projects No. AGL2015-65246-R and AGL2017-83036-R ; Peer reviewed

This study explores the determinants of public employees' job satisfaction. We are focusing on three concepts – reciprocal motives, personality traits and wage differences – to explain job satisfaction and production sector affiliation. Estimation results obtained from multivariate analyses on individual level data from the German Socio-economic Panel Study (GSOEP) can be summarized in three points: First, in contrast to reciprocal motives, personality traits have a unique and direct effect on public and private sector employees' job satisfaction. Second, even though we cannot proof that public employees at the high-end of the earnings distribution trade a loss in pecuniary benefits against an increase in non-pecuniary benefits, the empirical analysis strongly supports the notion that public employees' job satisfaction function varies across the earnings distribution. Finally, public employees' personal characteristics can be associated with lower levels of negative reciprocity, conscientiousness and neuroticism, pointing out to a potential self-selection and recruitment bias in the public sector.

A model to estimate total direct energy use in agriculture was developed for Turkey by using the data obtained from various study reports, survey results, and administrative data. The model was applied to provide the quantification of direct energy use in Turkey agriculture for the period of 2008. Direct energy use in agriculture was estimated by direct energy use in crop production, in bovine, sheep and goats production, and in poultry production. According to the model results, total direct energy use in agriculture in Turkey for 2008 is estimated as 4862 kTEP. Diesel energy use in crop production has the highest share in total direct energy use in agriculture with 84%. This is followed by electricity use for agricultural irrigation (8%), energy use in poultry production (5%), energy use in bovine and sheep and goats production (3%), and energy used for heating in greenhouse production (0.1%). Comparing total direct energy use in agriculture data of European Union (0.15 TEP ha-1 yr-1) with the data obtained in this study (0.12 TEP ha-1 yr-1), the value of Turkey was lower.

International audience ; In Pima County, Arizona, where the consequences of global warming are particularly sensible (aridification, increasing temperatures, reduced precipitation), and where the solar potential is susbtantial, the deployment of solar energy has accelerated over the last years notably due to the county's historically politically progressive stance on environmental matters. Tucson Electric Power (TEP), the main utility of Pima County plays an equally major role as it has recently made a public commitment to the transition with the objective of increasing the share of renewables in its energy mix from 20% today to 70% by 2035. This process of energy transition is inscribed in a complex and multi-scale network of actors, comprising of public and private sectors. Who are the protagonists of this process and what are their perceptions on the transition? How does it fit into the local and regional socio-political context? ; Dans le Pima County, en Arizona, où les conséquences du réchauffement climatique sont particulièrement sensibles (aridification, hausse des températures, baisse des précipitations), et où le potentiel solaire est extrêmement important, le déploiement de l'énergie solaire s'est accéléré ces dernières années, notamment grâce à la position historiquement progressive du comté sur les questions environnementales. Tucson Electric Power (TEP), le principal fournisseur d'électricité du comté de Pima, joue également un rôle majeur puisqu'il s'est récemment engagé publiquement dans la transition avec l'objectif de faire passer la part des énergies renouvelables dans sa production d'électricité de 20 % aujourd'hui à 70 % d'ici 2035. Le processus de transition énergétique s'inscrit dans un réseau d'acteurs complexe et multiscalaire, entre secteur public et secteur privé. Qui sont les protagonistes de ce processus et quelles sont leurs perceptions de la transition ? Comment prend-elle place dans le contexte sociopolitique local et régional ?

International audience ; In Pima County, Arizona, where the consequences of global warming are particularly sensible (aridification, increasing temperatures, reduced precipitation), and where the solar potential is susbtantial, the deployment of solar energy has accelerated over the last years notably due to the county's historically politically progressive stance on environmental matters. Tucson Electric Power (TEP), the main utility of Pima County plays an equally major role as it has recently made a public commitment to the transition with the objective of increasing the share of renewables in its energy mix from 20% today to 70% by 2035. This process of energy transition is inscribed in a complex and multi-scale network of actors, comprising of public and private sectors. Who are the protagonists of this process and what are their perceptions on the transition? How does it fit into the local and regional socio-political context? ; Dans le Pima County, en Arizona, où les conséquences du réchauffement climatique sont particulièrement sensibles (aridification, hausse des températures, baisse des précipitations), et où le potentiel solaire est extrêmement important, le déploiement de l'énergie solaire s'est accéléré ces dernières années, notamment grâce à la position historiquement progressive du comté sur les questions environnementales. Tucson Electric Power (TEP), le principal fournisseur d'électricité du comté de Pima, joue également un rôle majeur puisqu'il s'est récemment engagé publiquement dans la transition avec l'objectif de faire passer la part des énergies renouvelables dans sa production d'électricité de 20 % aujourd'hui à 70 % d'ici 2035. Le processus de transition énergétique s'inscrit dans un réseau d'acteurs complexe et multiscalaire, entre secteur public et secteur privé. Qui sont les protagonistes de ce processus et quelles sont leurs perceptions de la transition ? Comment prend-elle place dans le contexte sociopolitique local et régional ?

The purpose of this article is to study the place of Neolithic ceramics of the Chokh settlement among the cultural and technological traditions of the Neolithic ceramics of the Caucasus, as well as its role in the formation of ceramic production of Central Dagestan. In this regard, in the course of this work, using technological, photographic, XRD and spherulite analyzes, a comparative study of Neolithic ceramics from Chokh settlement was carried out with products from the closest Neolithic settlement of Transcaucasia – Göytepe, located in the middle reaches of the Kura River, as well as with later ceramic materials from the Chalcolitic and Bronse Age periods of Central Dagestan. The analysis of Neolithic ceramics from the Chokh settlement, on the one hand, showed that it is entirely an item of local production, which is determined by the characteristics of the raw materials, and the admixture of grog in the pottery paste. On the other hand, connections with one of the types of Transcaucasian ceramics from the settlements of the early 6-th millennium BCE, Haci Elamxanli Tepe and Gadachrili Gora – products with mineral admixture and, possibly, dung in the pottery paste, fired mostly in reducing atmosphere with applique buttons on the surface are presumably recorded. This type continued to exist in later Göytepe materials with some changes. Further, in the pottery production of Central Dagestan during the Chalcolitic – Bronze Age period, on the one hand, we can talk about the gradual development – the replacement of mineral admixtures, the appearance of polishing tradition and improvement of firing conditions.

Introduction / Alison J. Ayers -- Philosophical and theoretical reflections -- The formation of Neo-Gramscians in international relations and international political economy: neither Gramsci nor Marx / Julian Saurin -- History, structure, and world orders: on the (cross-) purposes of Neo-Gramscian theory / Hannes Lacher -- On the limits of Neo-Gramscian international relations: a scientific realist account of hegemony / Jonathon Joseph -- The state in neoliberal globalization: the merits and limits of Coxian conceptions / Pinar Bedirhanoğlu -- Production, class, and power in the neoliberal transition: a critique of Coxian eclecticism / Alfredo Saad-Filho and Alison J. Ayers -- Toward a counter-hegemonic research agenda -- Gender in the theory and practice of international political economy: the promise and limitations of Neo-Gramscian approaches / Jill Steans and Daniela Tepe -- Return to the source: Gramsci, culture, and international relations / Mustapha Kamal Pasha -- Uncivil society: interrogations at the margins of Neo-Gramscian theory / Siba N. Grovogui and Lori Leonard -- Jacobinism: the ghost in the Gramscian machine of counter-hegemony / Robbie Shilliam -- "Tell no lies, claim no easy victories": possibilities and contradictions of emancipatory struggles in the current neocolonial condition / Branwen Gruffydd Jones

We thank CERN for the very successful operation of the LHC, as well as the support staff from our institutions without whom ATLAS could not be operated efficiently. The crucial computing support from all WLCG partners is acknowledged gratefully, in particular from CERN and the ATLAS Tier-1 facilities at TRIUMF (Canada), NDGF (Denmark, Norway, Sweden), CC-IN2P3 (France), KIT/GridKA (Germany), INFN-CNAF (Italy), NL-T1 (Netherlands), PIC (Spain), ASGC (Taiwan), RAL (UK) and BNL (USA) and in the Tier-2 facilities worldwide. We acknowledge the support of ANPCyT, Argentina; YerPhI, Armenia; ARC, Australia; BMWFW and FWF, Austria; ANAS, Azerbaijan; SSTC, Belarus; CNPq and FAPESP, Brazil; NSERC, NRC, and CFI, Canada; CERN; CONICYT, Chile; CAS, MOST, and NSFC, China; COLCIENCIAS, Colombia; MSMT CR, MPO CR, and VSC CR, Czech Republic; DNRF, DNSRC, and Lundbeck Foundation, Denmark; EPLANET, ERC, and NSRF, European Union; IN2P3-CNRS, CEA-DSM/IRFU, France; GNSF, Georgia; BMBF, DFG, HGF, MPG, and AvH Foundation, Germany; GSRT and NSRF, Greece; RGC, Hong Kong SAR, China; ISF, MINERVA, GIF, I-CORE, and Benoziyo Center, Israel; INFN, Italy; MEXT and JSPS, Japan; CNRST, Morocco; FOM and NWO, Netherlands; BRF and RCN, Norway; MNiSW and NCN, Poland; GRICES and FCT, Portugal; MNE/IFA, Romania; MES of Russia and NRC KI, Russian Federation; JINR; MSTD, Serbia; MSSR, Slovakia; ARRS and MIZŠ, Slovenia; DST/NRF, South Africa; MINECO, Spain; SRC and Wallenberg Foundation, Sweden; SER, SNSF, and Cantons of Bern and Geneva, Switzerland; NSC, Taiwan; TAEK, Turkey; STFC, the Royal Society, and Leverhulme Trust, United Kingdom; DOE and NSF, USA.

Yukarı Dicle bölgesi, Güneydoğu Anadolu dağ sistemi içerisinde önemli bir alanı temsil etmekte olup, söz konusu özellik Mezopotamya çukur bölgesini hem kuzey hem de doğu Anadolu alanlarına bağlayan bir rol oynamasına imkan sağlayan coğrafi konumu ile ilişkilidir. Dicle nehrinin yukarı çığırında son otuz yılda gerçekleştirilen arkeolojik araştırmalar sayesinde, yerel bir kültürel sistemin tanımlanmasını sağlayacak yeni önemli göstergelere ek olarak, gerek bölge içerisinde gerekse ötesinde zamandizinsel ayrımlar ve eşzamanlılıklara açıklık getirmekte kullanılabilecek kapsamlı bir veri bütüncesi de elde edilmiştir. Bu kitap, Erken ve Orta Tunç Çağı'nın son kısmına ilişkin yakın dönemde yürütülen arkeolojik etkinliklerin sonuçlarını araştırmayı amaçlamaktadır. Yayımlanan verilerin ayrıntılı bir çözümlemesinden başlayarak yerleşkeler, stratigrafi, mimari, çanak çömlekler, bölgesel bağlantılar ve zamandizine ilişkin temel konular ele alınmıştır. Ṭūr ʿAbdīn tepelerinin kuzeyinde, yüksek Güneydoğu Torosların eteklerinde yer alan Yukarı Dicle bölgesi, arkeolojik bulgular açısından tutarlı ve uyumlu bir görüntü çizmektedir. Yürütülen araştırma ve kazılar, vadideki kayda değer bir yerleşim döneminin, ufak boyutlu yerleşimlerin Dicle taşkın ovası kenarındaki akarsu taraçalarında ve ana akarsu kolları boyunca kurulma eğilimi içerisinde oldukları M.Ö. III. binyılın sonu ile M.Ö. II. binyılın ilk yarısı arasında tarihlendirilmesi gerektiğini belgelemektedir. Bunların çoğu, iri yapılar ya da yapı bütünleri ile komşu bölgelerdeki eşzamanlı seramik geleneklerinden farklı nitelikteki yerel bir seramik topluluğu tarafından karakterize edilmektedir. Ağırlıklı olarak kırmızı-kahverengi astarlı ve boyalı çömleklerden oluşan seramik topluluğu, yerel sistemin tanımlanması ve Yukarı Dicle bölgesindeki sahalararası kültürel bağlantıların belirlenmesi açısından önem taşımaktadır. Alanda ele geçirdiğimiz buluntuların büyük kısmını teşkil eden çanak çömlek parçalarının yaygın olarak yer alışı, halihazırda araştırmaların temelini oluşturmalarını sağlamaktadır. Özellikle son dönemdeki araştırmaların üzerinde yoğunlaştığı Yukarı Dicle bölgesinde ele geçirilen çanak çömlekler, diğer buluntu kategorileri ve alandaki varlıklarına kıyasla, yalnızca farklı katman bağlamları dahilinde değil aynı zamanda henüz kazılmamış alanların yüzeylerinde de dikkat çekici nitelikte olup; bu belirgin coğrafi alandaki maddi üretimin belirleyici özelliklerini saptamak ve Yukarı Dicle bölgesindeki kültürel gelişimi daha geniş bir yelpazede yorumlayabilmek adına en güvenilir araçlardan biri olma özelliğine sahiptir. Coğrafi ve tarihi nitelikli kısa önsöz hariç (Bölüm 1), kitabın esas içeriğini bölgede yürütülan arkeolojik araştırmalar ve çözümlemeleri olusturmaktadır (Bölüm 2 & 4). İkinci bölümün konusu, araştırılan alanlar ve kazılan verleşimler olup (Bölüm 2); söz konusu alanlar, bugün itibarıyla sahip olduğumuz arkeolojik bilgilerin en üst seviyesine ışık tutmaktadır. Bu konuda bir diğer önemli katkı sunan Hirbermerdon Tepe'deki kazılar kitabın üçüncü bölümünün ana konusunu teşkil etmekte ve yerleşim evreleri ve ilgili çömlek buluntularını (3.4) da içeren arkeolojik bağlam (3.2) üzerine çoğunluğu yayımlanmamış akla yatkın önermelerde de bulunulmaktadır. Çanak çömlek parçalarının gerek teknolojik gerekse biçimsel açıdan sınıflandırılması (3.3) ile, alandaki varlıklarının mekansal ve zamansal devamlılık özellikleri ve çanak çömlek çeşitlerinin analizine geniş yer ayrılmıştır. Ayrıca temel küçük buluntular da gerek bölgesel gerekse zamandizinsel çerçeve açısından yorumlanmış ve ilgili ögelerle birlikte değerlendirilmiştir (3.5). Seramik buluntularının ayrıntılı bir analizini gerçekleştirebilmek adına yararlandığımız temel bilgi kaynağı Hirbemerdon Tepe höyüğünde gün ışığına çıkarılan yapılar bütünü olmakla birlikte, yerleşimde açılan sondajlardan elde edilen bulgulardan da yararlanılmıştır. Dicle nehrinin sağ kıyısında yer alan Hirbermerdon Tepe'de gerçekleştirilen ilk kazı dönemi (2005-2007), yararlı arkeolojik verileri göz önüne sermenin ötesinde, çoğunluğu M.Ö II. binyılın ilk kısmına tarihlendirilen bol miktarda çanak çömlek buluntusu ve buluntu elde edilmesini de sağlamıştır. Farklı katmanlara ait yeni veriler sunan Hirbermerdon Tepe, böylece Yukarı Dicle vadisinin kültürel profilini belirlemek adına önemli bir katkıda bulunmaktadır. Kazılar, her biri form ve teknolojik özellikleri sayesinde belirlenen üç ana seramik evresi sıralamasını gün ışığına çıkarmıştır (3.6). Yaklaşık olarak Erken Tunç Çağı'nın sonlarına, yani Erken Tunç Çağı III-IV'e (Erken Cezire III-V'in sonu) tarihlendirilen erken evre (1. Evre), kırmızı-kahverengi boya astarlı çanak çömlekler (RBWW) ve koyu turuncu ağızlı çanaklar (DROB) tarafından; Orta Tunç Çağı'na tarihlendirilen orta evre (2. Evre), çoğunlukla kırmızı-kahverengi boya astarlı çanak çömlekler ve şerit boyama çömlekler (band painted ware) tarafından karakterize edilmektedir. Son evre ise (3. Evre) Orta Tunç Çağı ile kırmızı-kahverengi boya astarlı çömleklerden oluşan karmaşık bir repertuvarı gözler önüne sermekte ve Geç Tunç Çağı'na tarihlendirilen Habur ile Nuzi çömlek parçalarını da içermektedir. Hirbemerdon'da Geç Tunç Çağı'na ait kırmızı-kahverengi boya astarlı çömlek bulunup bulunmadığı henüz kesinlik kazanmamıştır. Seramik repertuvarının teknolojik ve biçimsel özellikleri kapsamında tartışılması ve bölgesel bir bağlama yerleştirilmesine ayrıca bir bölüm ayrılmış (3.7) olup; yerel seramik sistemi ile komşu bölgelerdekiler arasındaki ilişkinin altını çizebilmek adına, eldeki veriler diğer sit alanları ve bölgelerden elde edilenlerle karşılaştırılmıştır. Bölümün sonunda ise, bölgesel dönemlendirmeye ilişkin yorumlar yer almakta ve repertuvar için bir tarihlendirme önerisi sunulmaktadır. Bölüm 4, Yukarı Dicle bölgesindeki yerleşim düzeninin gelişimi, yapılar ile elde edilen çanak çömlekler ve önemli küçük buluntulara ilişkin bazı genel yorumlar sunmaktadır. Halihazırda yayımlanmış ve mevcut veriler ile Hirbemerdon Tepe'den elde edilen bulgulara dayanan bu araştırmanın sonuçlarına göre, yerel Orta Tunç Çağı kültürünün yükselişinin M.Ö. III. ile II. binyıl arasındaki geçiş dönemine tarihlendirilmesi gerekmektedir. Yukarı Dicle topluluklarının en etkin oldukları dönemin ise M.Ö. 19. ile 17. yüzyıllar arasına tarihlendirilmesi gerekmekte olup, söz konusu dönem kırmızı kahverengi astarlı/ boyalı çömleklerin ana üretim dönemiyle örtüşmektedir. Yukarı Dicle bölgesine özgü ortak bir seramik repertuvarı tespit edilebilmekte ve özellikle kırmızı-kahverengi boya astarlı çömlekler (RBWW), kırmızı-kahverengi perdahlı çömlekler (RBBW), koyu turuncu ağızlı çanaklar (DROB/DROW) ve çömleğin yüzünü tamamen ya da kısmen örtmek ve dekore etmek amacıyla kullanılan kırmızı-kahverengi astarların karakterize ettiği şerit boyama çömleklerin (BD) varlığı dikkat çekmektedir. Çömlek şekillerinin münferit parçalarını ile paralellik gösteren unsurlara Anadolu ve Suriye'deki Yukarı Fırat bölgesi, Belih Vadisi, Yukarı Habur ve Kuzey Irak düzlük arazileri ve bazen yüksek Anadolu arazilerini de içine alan yaygın bir coğrafyada rastlanmak olsa da, çanak çömleklerin maruz kaldığı yüzey işlemlerinin kendine özgü yerel bir özellik taşıması nedeniyle Dicle vadisi kültürünün belirgin bir ifadesi olarak kabul edilmesi gerekmektedir. Kırmızı-kahverengi astarlı ve boyalı çömleklerin hayli yüksek bir yüzdeye sahip oluşu, Güneydoğu Toros sıradağları ile Van dağ sırasının güneybatısında yer alan Ṭūr ʿAbdīn yüksek arazileri arasında yerel geleneğe yakından bağlı kalmış kendine özgü bir seramik bölgesinin varlığını ileri sürer niteliktedir. Kırmızı-kahverengi çömlekler (DROB/DROW, RBWW, BD), Dicle nehri bölgesindeki aynı imalat geleneğinin ürünleridir. Büyük olasılıkla koyu turuncu ağızlı çanaklar (DROB) M.Ö. II. binyılın başlarında bazı sınırlı istisnalar hariç kullanımdan kalkmış olduğu halde, kırmızı-kahverengi boya astarlı çömlekler (RBWW) ise Orta Tunç Çağı'nın tamamı boyunca ve muhtemelen Geç Tunç Çağı'nın başlarına kadar var olmaya devam etmiştir. Dicle çanak çömlek seçkisi, Fırat bölgesinden Cezire'ye kadar uzanan farklı akımlardan etkilenmiş olup; etkileşimin bazı dönemlerle oldukça yoğun, bazen ise daha seyrek nitelikte olduğu belirlenmiştir. Sonuç kısmını teşkil eden Bölüm 5'te ise, türdeşliğin Dicle Bölgesi'ndeki maddi kültür bağlamında toplumsal ve kültürel değeri araştırılmakta ve belki de siyasi oluşumlarla ilintili bir genel örgütlenmenin varlığına ilişkin görüşler ileri sürülmektedir. Kırmızı-kahverengi seramik tarafından karakterize edilen sit alanları, Erken ve Orta Tunç Çağı arasındaki kültürel devamlılığa dair kanıtlar sunmaktadır. Verilerden hareketle, yerel toplumsal ve siyasi düzenin bir noktada değişime uğradığı ve çok işlevli yapılar barındıran küçük yerleşkeler etrafında odaklanan yeni bir yerleşim düzenine geçildiği ve bu değişimin başta kırmızı-kahverengi boya astarlı çömlekler (RBWW) ve koyu turuncu ağızlı çanaklar (DROB) olmak üzere, kırmızı-kahverengi çömlek gruplarının üretildiği yerleşim alanlarının gelişimiyle özdeşleştirilebileceği varsayımında bulunmak mümkündür. Erken Tunç Çağı dönemine dair fazla bir yorumda bulunmak mümkün değildir. M.Ö III. binyılın ikinci yarısına ait ya da son yüzyıllarına tarihlendirilen buluntular ve katmanlar, birkaç sit alanında gün ışığına çıkartılmasına rağmen, hiçbiri açık bir stratigrafik sıralama ya da nispeten bütünlüklü bir bağlamlar topluluğu sunmamaktadır. Kalıntılar, bir sonraki dönem olan Orta Tunç Çağı'ndakilere kıyasla cılız kalmakta ve sit alanının kenar noktalarında yer almaktadır. Vadi bu dönemde önemli yerleşimlerden neredeyse tamamen yoksun olup, bunun nedeni muhtemelen yerleşim düzeninin Orta Tunç Çağı'ndakinden hayli farklı ve/veya arkeolojik açıdan kolayca tespit edilemez nitelikte oluşudur. Bazı sit alanlarından oldukça seyrek bulgular elde edilmiş (gömütler, duvar ve zeminlerin bazı bölümleri, çanak çömlek parçaları), fakat bugün itibarıyla kayda değer herhangi bir katmana rastlanmamıştır. Gel gelelim ince katmanların kısa ve aralıklı yerleşim dönemlerine işaret etmesi mümkündür. Elbette bazı ana höyüklerin altında henüz gün ışığına çıkartılmamış kayde değer M. Ö III. binyıl yerleşimlerinin yer alma olasılığı bulunmakla birlikte, henüz bu yönde somut herhangi bir kanıt ele geçirilmemiş, Pornak ve Pir Hüseyin'deki olası geniş yerleşke buluntuları da nehir boyunca ilerleyen vadi bağlamında neredeyse fark edilmeyecek kadar ufak yerleşkelerden ibaret kırsal bir arazi şeklinde beliren genel görüntüyü değiştirecek nitelikte değildir. Muhtemelen M.Ö III. ile II. binyıl arasında geçiş döneminde vadideki yerleşke ve topluluklar, yerleşim alanlarının artması suretiyle bir yeniden yapılanma süreci yaşamış; söz konusu süreç, Yukarı Dicle bölgesinde yaşayan gerek yerleşik gerekse yerel toplumun parçası olan hareketli grupların toplumsal karmaşıklığının gelişmesini tetikleyen ve bu sayede topluluklar arasında yeni etkileşim, kontrol ve idare yöntemleri meydana getiren, niteliği henüz belirsiz fakat önemli bazı değişiklikleri takiben hayata geçmiştir. Bu dönemde, muhtemelen M.Ö III. binyıl sosyopolitik düzeninin belirgin özelliği olan gevşek köy örgütlenmelerine kıyasla daha karmaşık bir toplumsal yapı geliştirilmiştir. Örneğin Giricano, Salat Tepe, Hirbemerdon Tepe'de bulunan ve Orta Tunç Çağı'na tarihlendirilen yapılara ve birleşik mimari komplekslere ait bölümler ile benzer mimari özellikler taşıyan Kavuşan ve Üçtepe kalıntıları, muhtemelen üretim kaynakları üzerinde belirli denetim yöntemlerinin uygulandığı bir toplum planlaması düzenine ya da yerel ekonomik yaşantı yapılanmasına işaret etmekle birlikte, merkezi bir güce biat edildiğini ima etmek için yeterli bir karmaşıklık seviyesinde olmadığı görülmektedir. Yapı ve buluntular elit bir sınıfın varlığını doğrulamamakta olup, yerel ekonomi yönetimini mütevazı ölçekte organize eden ufak toplulukların varlığını ortaya koymaktadır. Söz konusu sitler arasında bir hiyerarşi olduğunu iddia etmeye yetecek bulguya sahip olmamamıza rağmen, eşgüdüm bağlamında önemli bir rol üstlendiklerini ve toplulukları kendilerine çeken, üretilen ürünlerin işlendiği, hayvancılık, tarım, avcılık ve dağlar arası ticaretten elde edilen malların depolandığı ve aynı zamanda toplumsal ve dini nitelikli eylemlerin gerçekleştirildiği önemli birer merkez teşkil ettikleri görülmektedir. Yerleşim yoğunluğundaki artış, yöreye özgü grupların sosyoekonomik anlamdaki yeniden yapılanmasının göstergesi olarak kabul edilebilir. Bu yenilenme süreci, ticari bir ağın kurulmasına ve/veya temel geçim etkinlikleri arasındaki dengede meydana gelen bir değişime ya da bölgeye yeni toplulukların gelişi gibi diğer dış etkenlere de bağlantılandırılabilir. Aynı şekilde önemli olabilecek bir başka faktör ise, aynı grup veya kabile içerisindeki iki farklı kesim, diğer bir deyişle yerleşikler (çoğunlukla çiftçi) ve seyyar (yaylacı çobanlar ve göçebeler) arasındaki ilişkinin değişmesi ve bu sayede bütünleşik bir ekonomi ile genişlemiş bir sosyo-politik düzenin gelişmesine neden olmasıdır. Şimdilik yerli toplumun gelişiminin olası nedenleri üzerine tahmin yürütmekle yetinmek zorundayız. Söz konusu iki kesim, yani aynı grup ya da kabile içerisindeki yerleşikler ve seyyarlar arasındaki ilişki ve bu ilişkinin yol açtığı bütünleşik bir ekonomi ile genişlemiş bir sosyopolitik düzenin gelişmesi olguları, Yukarı Dicle bölgesinde M.Ö III. binyılda hayat bulan yeni bir toplum yapısının temellerini teşkil etmekteydi. Daha karmaşık bir süreci basite indirgemek suretiyle zihnimizde bir senaryo canlandırmak gerekirse, bu bölgede yaşadıkları antik metinler ve modern araştırmalarca doğrulanan göçebe ya da yarı göçebe çoban gruplarının farklı gerekçelerle tarımsal etkinlikler ve köy yaşantısına geçmeye karar verdiklerini ve bu amaçla dağlar, vadiler ve stepler arasında önceleri yüzyıllar boyunca mevsimlik göç ve yaylacılık çerçevesinde yararlandıkları alanlardan birine yerleşmeyi seçtiklerini; grubun diğer kısmının ise sürülerle geleneksel rotaları izleyerek ilerledikleri ve yerleşik topluluklarla etkileşime devam ettiklerini düşünmek mümkündür. Eldeki mevcut yazılı belgeler yetersiz olup, güney şehir devletleriyle etkileşim ve ticaret ağlarına katılım yöntemlerinin belirlenmesine henüz imkan sağlamamaktadır. Yerel toplulukların sosyal ve ekonomik yapılarının yeniden düzenlenmesi olgusu Orta Tunç Çağı toplumlarının belirgin bir özelliği olarak öne çıkmakta; nitekim söz konusu toplumların önce M.Ö II. binyıl ve takiben M.Ö I. binyıl boyunca yerel niteliklerine sıkıca bağlı kaldıkları ya da güney imparatorluklarının sabit sömürgeleştirme girişimleri ve baskılarına rağmen, zaman zaman Anadolu'nun doğusuna yöneldikleri görülmektedir. Bu durumun toplumsal ve tarihsel değerinin önemli çıkarımlarından birine, yerel toplumun farklı unsurları ve üyelerinin bu arkeolojik arazi kapsamında üstlendikleri roller üzerinden ulaşmak mümkündür. Oluşturduğumuz taslak doğru ise, M.Ö III. binyıla tarihlendirilen sitlerin azlığı ya da başka bir ifadeyle bu yerleşim alanlarının sınırlı görünürlükte oluşlarının, dengesiz bir yerleşme düzenine işaret ediyor olabilir. Zira nüfusun büyük bir kısmı, bölge şartlarına en iyi uyum gösterme yöntemi olarak seyyar, yarı göçmen ya da göçmen bir yaşam tarzını tercih etmiştir. Yukarı Dicle vadisi örneğinde ise, sistemin karmaşıklaşması ve yerel toplumdaki dönüşümün tetiklenmesinde ticaret ağlarının mı yoksa yerel gruplar arasındaki belki de Akkadların bölgedeki etkilerini artırmaları sonucu doğan dinamiklerin mi etkili olduğunu sorgulamamız mümkündür. Vadi, maddi kültürü ve özellikle de çanak çömlek geleneği açısından kendisini çevreleyen diğer bölgelerden ayrılan bir niteliğe sahiptir. Aslında Dicle kültürünün kendine has ve özel konumu, birçok yüzyıl boyunca metinsel herhangi bir ize rastlanmaması, Mezopotamyalıların bölgeyi kontrol altına almakta yaşadıkları zorluklar ve maddi kalıntıların özellikleri, bu alanın iyi tanımlanmış ve belirgin bir kültürel ve belki de siyasi oluşuma ev sahipliği yaptığını düşündürmekte ve bunun bağlantılı olarak, kırmızı-kahverengi seramiklerin varlığı ile karakterize edilen yerleşkelerin gelişiminden de anlaşıldığı üzere, M.Ö III. binyılda gerçekleşen değişimlere de yön verdiği ihtimalini güçlendirmektedir. Yukarı Dicle'deki kazılarda gün ışığına çıkartılan kalıntıların Hurri medeniyetinin doğrudan bir ifadesi olarak kabul edilip edilemeyeceği ise, şimdilik ilginç fakat metinsel kanıtların yokluğunda ispat edilemeyecek bir varsayımın ötesine geçememektedir. Ancak Yukarı Dicle bölgesinde yakın dönemde yürütülen araştırmalar, M.Ö. III. binyılın sonu ile M.Ö. II. binyılın başı arasında Anadolu'nun güneydoğusunda yaşayan ve Antik Yakın Doğu'nun tarihsel arka planı kapsamında henüz tam anlamıyla belirlenememiş de olsa önemli bir rol oynayan toplulukların daha iyi tanımlanabilmeleri adına yeni ve önemli bazı kanıtlar elde edilmesini sağlamıştır. ; La regione attraversata dal corso superiore del fiume Tigri, in Turchia sud-orientale, è stata per molto tempo un'area poco conosciuta dal punto di vista archeologico. L'intensificarsi delle ricerche sul campo, a partire dagli anni novanta del secolo scorso, ha prodotto le evidenze su cui basare una prima ricostruzione della storia dell'insediamento e della cultura materiale di questi territori, tra le alte terre anatolico-orientali e le pianure mesopotamiche. I risultati degli scavi e le ricognizioni indicano che tra la fine del Bronzo Antico e l'inizio del Bronzo Medio giunge a maturazione un processo di trasformazione e riorganizzazione delle comunità locali. La comparsa di ampi complessi architettonici ed edifici in siti di medio-piccole dimensioni, caratterizzati da un particolare repertorio di oggetti e da ceramiche rosso-brune, potrebbe nascondere la formazione di realtà socio-politiche più strutturate rispetto a quelle del periodo precedente ed essere espressione di quel mondo khurrita che avrebbe avuto proprio nella regione del Tigri, secondo le ricostruzioni storiche, una delle zone di insediamento principale. ; The Upper Tigris region represents an important area within the mountainous system of south-eastern Anatolia and its relevance is related to its geographical position that plays a role in connecting the Mesopotamian lowlands to both northern and eastern Anatolian areas. Archaeological researches carried out during the last thirty years along the upper course of the Tigris river have provided new important evidence for the definition of a local cultural horizon and a large corpus of data that may be used to clarify chronological divisions and synchronism within the region itself and beyond. The aim of this book is to investigate the results of the recent archaeological activities concerning the final part of the Early and the Middle Bronze Age. Starting from a detailed analysis of the published data, central issues concerning settlements, stratigraphy, architecture, pottery, regional links, and chronology have been treated. The region of the Upper Tigris river, north of the Ṭūr ʿAbdīn hills and at the foot of the high south-eastern Anatolian mountains, show a coherent picture in terms of archaeological evidence. Surveys and excavations have documented that an important occupational period of the valley should be dated back to the end of the 3rd and the first half of the 2nd millennium BC, when mainly small sized settlements tend to be established on the river terraces on the edge of the Tigris floodplain and along the main river tributaries. Many of them are characterized by large buildings or architectural complexes and the presence of a typical ceramic assemblage which appears to be distinct from the other contemporaneous ceramic traditions of the neighbouring regions. The assemblage of pottery, mainly red-brown slipped and painted wares, is important for the definition of a local horizon and for the identification of intersite cultural connections in the upper Tigris region. The ubiquity of pots sherds, essentially representing the bulk of what we found in the field, make them currently the basis of this investigation. In the particular case of the Upper Tigris, area of recent investigation, the pottery is remarkable when compared with other categories of finds and their presence, not only in stratified contexts but also on the surface of non-excavated sites, makes one of the most reliable tools for characterizing the material production of this specific geographical area and interpreting wider features of the cultural development in the Upper Tigris. A part a brief geographical and historical introduction (Chapter 1), the core of the book is represented by the results of the archaeological researches in the region and their analysis (Chapters 2 and 4). Surveyed areas and the excavated sites are the subjects of the second chapter (Chapter 2) that provides also the current state of the art for our archaeological knowledge. An important contribution is offered by the excavations at Hirbemerdon Tepe and to this site is dedicated the Chapter 3 where is reasoned argument of the archaeological context (3.2) with its phases of occupation and associated pottery (3.4), mainly unpublished. Much space is given to the classification of pottery sherds (3.3) both in technological and morphological terms and the analysis of spatial and diachronic occurrence of wares and types. Also main small findings are interpreted and contextualized in the regional and chronological frameworks (3.5). Our primary source of information for a detailed analysis of the pottery is the architectural complex, discovered on the mound of Hirbemerdon Tepe but also the evidence from other soundings opened on the site. The first excavations campaigns (2005-2007) carried out at Hirbermerdon Tepe, on the right bank of Tigris river, yielded good archaeological contexts and a conspicuous amount of pottery and artefacts mainly dating back to the first part of the 2nd millennium BC. Providing a new set of stratified data, Hirbemerdon Tepe offers an important contribution to defining the cultural profile of the Upper Tigris valley area. The excavations provided us with a sequence of three main ceramic phases, each individuated by morphological and technological attributes (3.6). The early phase (Fase 1), dating to the end of the Early Bronze Age, approximately to Early Bronze Age III-IV (end of Early Jazirah III-V), is characterized by the presence of an early version of RBWW and DROB; the middle phase (Fase 2), dated to the Middle Bronze Age, is characterized mainly by RBWW and band painted ware. The last phase (Fase 3) comprises a mixed assemblage with RBWW types of MBA date and others in common ware together with some Khabur and Nuzi sherds of Late Bronze Age date. It is not ascertained that at Hirbemerdon exists RBWW of LBA date. A section is dedicated to discuss the pottery repertoire, its technological and morphological characteristics, and in the regional context (3.7), comparing data with those from other sites and regions in order to underline the relationship between the local ceramic horizon and those of the neighbours. The end of the chapter concerns remarks on the regional periodization and propose a date for the repertoire. Chapter 4 offers general remarks about the settlement developments, architecture, pottery and significative small finds recovered in the Upper Tigris region. According to the results of this study, based on the published data currently available and the evidence from Hirbemerdon Tepe, the rise of the local Middle Bronze Age culture has to be dated to the passage between the 3rd and the 2nd millennium. The floruit of the Upper Tigris communities has to be dated to the period between the 19th and 17th centuries that coincides with the main phase of production of the red-brown slipped/painted pottery. A common pottery horizon is widely recognizable in the Upper Tigris region, marked specifically by the presence of categories known as Red Brown Wash Ware (RBWW), Red Brown Burnished Ware (RBBW), Dark Rimmed Orange Bowls/Ware (DROB/DROW) and Band Painted Ware (BD) which are characterized by a layer of red/brown slips used to cover, entirely or partially, the surface of the pot and to decorate it. Parallels of single components of the pottery shape are geographically widespread, encompassing the Upper Euphrates in Anatolia and Syria, the Balikh area, the Upper Khabur and the northern Iraqi lowlands, sometimes the Anatolian highlands, but the particular surface treatment is a specific local characteristic and has to be considered as a distinctive expression of the Tigris valley culture. The high percentage of red-brown slipped and painted wares suggests that a proper ceramic region existed between the South-Eastern Taurus fringes and the Ṭūr ʿAbdīn uplands, south-west of the Van mountain system, resting firmly within a local tradition. Red-brown wares (DROB/DROW, RBWW, BD) are products of the same manufacturing tradition, centred on the Tigris river area. It is likely that the DROB were out of use at the beginning of 2nd millennium, a part some marginal exceptions, whereas the RBWW continued for the entire span of the Middle Bronze Age and probably until the beginning of the Late Bronze Age. The Tigris pottery assemblage experienced the effects of different influxes, from the Euphrates area and to the Jazirah, with a period of major interaction and others of less intensive contacts. In conclusion, Chapter 5 explores the social and cultural value of the homogeneity in material culture within the Tigris region, suggesting the existence of a communal organization maybe connected with political entities. The sites characterised by red-brown wares represent evidence of cultural continuity between the Early and Middle Bronze Ages. It may be assumed that at a certain point a transformation of the local social and political system occurres, with the conversion to a new settlement pattern organized around little sites with multifunctional buildings and this change is also identified by the growth of settled sites producing red-brown pottery, like DROBs and principally RBWW. Not much can be said as regards the end of the Early Bronze Age period. Findings and strata of the second half of 3rd millennium or dating to the last centuries have been exposed at few sites but none provides a clear stratigraphic sequence or fairly well articulated contexts. In general, the remains are poor compared with those of the following Middle Bronze Age and cover marginal areas of the site. The valley was almost devoid of significant settlements during this period, probably because the settlement pattern was substantially different from the Middle Bronze Age pattern and/or not easily recognizable archeologically. Some sites produced very sparse evidence (tombs, portion of walls and floors, pot-sherds) but no substantial layers have been found up to now. In fact the thin layers could indicate brief and intermittent periods of occupation. Of course there might have been considerable 3rd millennium sites not yet excavated beneath some of the major and important mounds but as yet there is no evidence for them and the possible finding of large settlements in Pornak and Pir Hüseyin do not change the general picture of a rural landscape with evanescent presence of very small sites, as for the valley along the river. Probably during the passage between the 3rd and 2nd millennium there was a reorganization of settlements and populations in the valley with an increase of settled sites, after important but unclear changes in the whole region that stimulated the growth of the social complexity among the groups inhabiting the Upper Tigris, both sedentary and mobile segments of local society, producing new forms of interaction between the communities, control and management of the resources. In this period a social structure more complex than loose village organizations that probably characterized the sociopolitical landscape of the 3rd millennium was developed. The portions of buildings and composite architectural complexes, dating to the Middle Bronze Age, found for example at Giricano, Salat Tepe, Hirbemerdon Tepe, but also the remains of Kavuşan and Üçtepe showing similar architectural features, suggest a community planning with the possible existence of a form of control over productive resources or organization of the local economic life, but not a level of complexity implying the subordination to a centralizing power. Architecture and artifacts do not confirm the presence of elites but indicate small communities organizing the management of local economy on a modest scale. We do not have elements to recognize a hierarchy between these sites yet but it seems that these played a role of coordination and were centers of attraction for populations; for processing products and storing commodities coming from herds, agriculture, hunting and intermountain trade as well as for communal and ritual performances. The growing of settlement density can be considered as an indicator of a socio-economic reorganization of indigenous groups. This regenerative process can be linked to the establishment of a commercial network and/or to a change in the balance between main subsistence activities or to other external stimuli as the arrival of newcomers. Not less important could have been the changing relation between the two segments, settled (mainly farmers) and mobile (transhumant shepherds and nomads) of the same group or tribe, developing an integrated economy and an enlarged socio-political system, At present we can only speculate about what the development of the indigenous society holds. The relation between these two segments, settled and mobile of the same group or tribe, developing an integrated economy and an enlarged socio-political system, was at the base of a new society inaugurated at the end of the 3rd millennium in the Upper Tigris. It is possible to imagine a scenario, simplifying a more complex process, where groups of shepherds, nomadic or semi-nomadic, who have lived in this area as ancient texts and modern studies confirm, decided to convert to agricultural activities and village life, for different motives, settling in one of the areas that for centuries they had used during the seasonal migrations and transhumance between mountains, valleys and steppes; whereas the other part of the group continued to bring herds along traditional routes interacting with the sedentary communities. The available textual documentation is meager and does not permit to establish yet the modalities of interaction with the southern city states as well as the involvement within commercial circuits. This new organization of the social and economic structure of the local community is a trait of the Middle Bronze Age society that in the course of the 2nd millennium and then during the 1st millennium, will keep firmly a local character or will be occasionally oriented towards eastern Anatolia in spite of the pressure and attempts at stable colonization by southern empires. An important implication of social and historical significance is involved in the role assumed by the different components and members of the local society in this archaeological landscape. If this outline is correct, the scarcity of sites dated to the 3rd millennium or otherwise, the low visibility of these settlements, might point to unstable occupation: a mobile, semi-nomadic or nomadic style of life was for most of the population the best adaptation to the surrounding regional environment. We can question if in the case of the Upper Tigris river valley it has been the trade network to generate the rise of complexity or dynamics internal to local groups (maybe stimulated after the Akkadians established their influence over the region) have had been more effective to prompt the transformation of local society. The valley represents a distinct unit from the surrounding regions with regard to its material culture and particularly its pottery tradition. Actually, the particular setting of Tigris culture, the lack of textual records for several centuries, the difficulties met by Mesopotamians to control these territories, and the characteristics of the material remains could suggest that the area was a place of a well-defined cultural and maybe political entity and resulting in the changes at the end of 3rd millennium that we can recognize in the growth of the settlements characterized by the presence of red-brown ceramics. If the archaeological remains emerged through the excavation in the Upper Tigris have to be considered direct expression of the Khurrian world is at the moment an intriguing hypothesis that in absence of textual evidence cannot be demonstrated. However the results of the recent research in the Upper Tigris provide new fundamental evidence for a better definition of the communities inhabiting the south-eastern Anatolia between the end of 3rd and the beginning of 2nd mill. BC that played an important, yet poorly defined role within the historical scenario of the Ancient Near East.

"Bee pollen" is pollen collected from flowers by honey bees. It is used by the bees to nourish themselves, mainly by providing royal jelly and brood food, but it is also used for human nutrition. For the latter purpose, it is collected at the hive entrance as pellets that the bees bring to the hive. Bee pollen has diverse bioactivities, and thus has been used as a health food, and even as medication in some countries. In this paper, we provide standard methods for carrying out research on bee pollen. First, we introduce a method for the production and storage of bee pollen which assures quality of the product. Routine methods are then provided for the identification of the pollen's floral sources, and determination of the more important quality criteria such as water content and content of proteins, carbohydrates, fatty acids, vitamins, alkaloids, phenolic and polyphenolic compounds. Finally, methods are described for the determination of some important bioactivities of bee pollen such as its antioxidant, anti-inflammatory, antimicrobial and antimutagenic properties. Métodos estándar Para la investigación del polen El "polen de abeja" es el polen recogido de las flores por las abejas melíferas. El polen de abeja es utilizado para nutrir a las propias abejas, principalmente para proporcionar jalea real y alimento para las crías, pero también se utiliza para la nutrición humana. Para este último fin, se recoge en la entrada de la colmena en forma de gránulos que las abejas llevan a la colmena. El polen de abeja tiene diversas bioactividades, por lo que se hautilizado como alimento para la salud, e incluso como medicamento en algunos países. En este artículo, proporcionamos métodos estándar para llevar a cabo investigaciones sobre el polen de abeja. En primer lugar, presentamos un método de producción y almacenamiento de polen de abeja que garantiza la calidad del producto. A continuación, se ofrecen métodos de rutina para la identificación de las fuentes florales del polen y la determinación de los criterios de calidad más importantes, como el contenido de agua y de proteínas, carbohidratos, ácidos grasos, vitaminas, alcaloides y compuestos fenólicos y polifenólicos. Por último, se describen métodos para la determinación de algunas bioactividades importantes del polen de abeja, como sus propiedades antioxidantes, antiinflamatorias, antimicrobianas y antimutagénicas. ; The COLOSS (Prevention of honey bee COlony LOSSes) Association aims to explain and prevent massive honey bee colony losses. It was funded through the COST Action FA0803. COST (European Cooperation in Science and Technology) is a unique means for European researchers to jointly develop their own ideas and new initiatives across all scientific disciplines through trans-European networking of nationally funded research activities. Based on a pan-European intergovernmental framework for cooperation in science and technology, COST has contributed since its creation more than 40 years ago to closing the gap between science, policy makers and society throughout Europe and beyond. COST is supported by the EU Seventh Framework Program for research, technological development and demonstration activities (Official Journal L 412, 30 December 2006). The European Science Foundation as implementing agent of COST provides the COST Office through an EC Grant Agreement. The Council of the European Union provides the COST Secretariat. The COLOSS network is now supported by the Ricola Foundation – Nature & Culture. Figures 26–28 are reproduced from Sawyer (1981) with the permission of the publishers University College Cardiff Press and Northern Bee Books. Lidia Barreto and J Nordi wish to thank the Apiculture Research Center of Taubate University (UNITAU-SP/Brazil) and Agriculture Secretary of Bahia State (SEAGRI-BA/ BRAZIL). Maria Campos wishes to thank (UI0204): UIDB/ 00313/2020, Center of Chemistry from Faculty of Sciences and Technology of University of Coimbra, Portugal. Of elia Anjos wishes to thank to Forest Research Centre, a research unit funded by Fundac¸~ao para a Ci^encia e a Tecnologia I.P. (FCT), Portugal (UIDB/00239/2020), and to Centro de Biotecnologia de Plantas da Beira Interior for the OPUS software availability. Norma Almaraz Abarca thanks to the Instituto Politecnico Nacional for financial and logistic support. Manuel Chica and Pascual Campoy wish to thank the APIFRESH project. APIFRESH has been co-funded by the European Commission under the R4SMEs 7th Framework Program. Olena Lokutova thanks the Austrian Institute of beekeeping, Dr H Pehhacker and the same members of the Institute H Hagel and E H€uttinger for conducting photomicroscopic studies and pollen analysis Ukrainian samples of pollen loads, which were the basis of the atlas of pollen "honey plants" of Ukraine. Olena is grateful also to Polish colleagues Z Warakomska (Department of Botany University of Lublin) and D Teper (Polish Institute of beekeeping) for their professionalism and consultations to determine the botanical origin of some Ukrainian honey. Also thanks to their scientific advisers' academician G Bogdanov (National Academy of Agrarian Sciences of Ukraine), Prof. V Polishuk (Department of beekeeping National University of Life and Environmental Sciences of Ukraine) and O Martynyuk (M.G. Kholodny Institute of Botany, Kiev, Ukraine) for his helpful co-operation in the field of beekeeping and palinology. Janka Nozkova wishes to thank the Operational Program Research and Development of the European Regional Development Fund in the frame of the project "Support of technologies innovation for special bio-food products for human healthy nutrition" (ITMS 26220220115) and also by the Excellence Center for Agrobiodiversity Conservation and Benefit – project implemented under the Operational Program Research and Development financed by European Fund for Regional Development ITMS 26220120015 (Slovak Republic) and all colleagues from Institute of Biodiversity and Biosafety, Slovak University of Agriculture in Nitra for their help with image analysis. Ananias Pascoal, Georgina Tolentino and Let ıcia Estevinho would like to thank Fundac¸~ao para a Ci^encia e Tecnologia (FCT), Programa Operacional Pontencial Humano (POPH) and European Union (EU) for his Postdoctoral grant SFRH/BPD/91380/2012. Wiebke Sickel, Markus Ankenbrand, Gudrun Grimmer, Frank F€orster, Ingolf Steffan-Dewenter and Alexander Keller thank the financial support by the DFG Collaborative Research Center 1047, Insect Timing. MJA was further supported by a grant of the German Excellence Initiative to the Graduate School of Life Sciences of the University of W€urzburg. They are grateful to the members of the Departments of Animal Ecology and Tropical Biology; Bioinformatics; and Human Genetics, University of W€urzburg, for constructive input on the design of the workflow. Additionally thank to the Department of Human Genetics, especially S. Rost, for granting access to the Illumina MiSeq device. Zivoslav Te si c, Mirjana Mosi c, Aleksandar Kosti c, Mirjana Pe si c, Du sanka Milojkovi c-Opsenica thank the Ministry of Education, Science and Technological Development of Serbia, Grants 172017 and TR 31069. Gina Tolentino would like to thank the Mountain Research Center (CIMO), Agricultural College of Bragança, Polytechnic Institute of Braganc¸a for his research grant in the project titled " Development of new bee products in biological production way." ; info:eu-repo/semantics/publishedVersion