Suchergebnisse

Bu çalışmada Theodor Adorno'nun ve Jacques Rancière'in estetik deneyimin politik tahakkümden özgürleştirici potansiyellerine dair düşünceleri betimlenmektedir. Adorno'nun dissonance olarak ifade ettiği şey, sanat eserinin gerçekliği negatif bir şekilde göstermesinden kaynaklanan uyumsuzluktur. Bu uyumsuzluk sanat eserlerine, Aydınlanmacı aklın ve onun yol açtığı toplumsal patolojilerin kuşatamadığı duyusal anlamları sergileme işlevi yükler. Rancière'in dissensus olarak ifade ettiği şey, farklı duyusal rejimlerin karşılaşmasından doğan ihtilaftır ve politikanın olduğu gibi estetiğin de kurucu edimidir. Estetik deneyimde yeni mekânsal zamansal tarzlar var eden dissensus, politik eylemde bu yeni mekansallıklar-zamansallıklardan bir müştereklik meydana getirir. Adorno için olduğu gibi Rancière için de duyusal deneyimin istikrarsızlaştırıcı kapasitesi, ona politik olarak özgürleştirici bir potansiyel yükler. Rancière, estetik deneyimin tanımını tüm deneyim alanlarını kapsayacak şekilde genişletirken, Adorno bunu yalnızca sanatın özel alanıyla sınırlandırır. Eldeki çalışma Adorno ve Rancière arasındaki yakınsamaları ve ayrımları görünür kılmayı amaçlamaktadır.

Yargı yetisi tikeli tümel içerisine dâhil alarak düşünme gücüdür. Kant, Yargı Gücünün Eleştirisi'ni genel olarak "Estetik Yargı Gücünün Eleştirisi" ve "Teleolojik Yargı Gücünün Eleştirisi" olarak iki bölüme ayırmaktadır. Ancak çalışmanın konusu gereği "Estetik Yargı Gücünün Eleştirisi" bölümünün üzerinde yoğunlukla durulmuştur. Bu çalışmada, Kant'a göre estetik yargının, ne anlama geldiği, "hoş", "güzel" ve "yüce" kavramları arasında bir fark olup olmadığı, her birini tanımlarken hangi unsurlara dikkat edildiği, ele alınmıştır. Ayrıca Kant'a göre sanat nedir? Onun felsefesinde "güzel sanat" nasıl konumlanmıştır? Ve bunların "deha" ile nasıl bir ilişkisi vardır? Sorularının cevapları ayrıntılı bir biçimde ortaya konulmuştur.

Authoress considers the aesthetic thinking of George Santayana to be closely interconnected and knotted with his philosophical attitudes and at the same time with his art production (novel, poetry). The authoress suggests that his production (philosophical, aesthetic, literary, social, and political works), in spite of the diversity of his ideas, can be characterized by continuity. She proves by evidence that Santayana's thinking has not changed during his production despite the fact that he has used different approaches or terminology or style, medium. She points to the development of his thinking, and shifts in opinions and ideas, which he has had on beauty, art, and life. She points out that his own ontological philosophical system has been developed gradually from his youthful aesthetic ideas. The author considers Santayana's aesthetic thinking, especially his concept of "aesthetic experience" to be an inspiring source for contemporary aesthetic and philosophical theories.

Bu çalışmada Türk sözlü şiir geleneğinin en kısa ancak en yoğun sembolik anlamlar taşıyan türlerinden biri olan mânilerde doğa ile ilgili unsurların estetik ve ontolojik anlam kodları incelenecektir. Doğa, Türk sözlü gelenek şiirinde yaşamın ve yaratımın temel alanı olarak görülmektedir ve işlevsel özelliklere sahiptir. Doğanın Türk kültüründeki önemi yaşam tarzı ile ilişkilidir. Türk kültüründe doğa, yaşam alanı, öğrenme, sosyal birliktelik ve paylaşım alanı, şifa verici, dini ve psikolojik anlamlar atfedilen, zamanın tayin edildiği, üretimin gerçekleştiği, duyguların ifade edildiği bir alan olarak çok katmanlı anlamlara sahip olmuştur. Doğa sosyo-kültürel yaşamda bu işlevlere sahip olurken aynı zamanda bireyin duygu dünyasının sembolik aktarımında da önemli işlevler yüklenmiştir. Bu bağlamda bireyin kendi iç gerçekliğinin oluşmasında ve bu gerçekliğin tarifinde, aktarımında doğa yol gösterici olmuştur. Doğa ile duygu ve düşünceleri arasında ilgi kuran birey, kendi dışındaki dünyada kendini konumlandırmıştır. Böylelikle evrendeki yerini anlamaya çalışan insan, kendi dışındaki doğanın da sırrına erişmeye çalışarak anlamlı bir bütünün parçası olarak yaşamını sürdürmüştür. Doğayla bu etkileşim, içsel gerçekliğin dışavurumuna kaynak olmuş ve doğa yüzyıllara dayanan kültürel yaratıcılığın söylem alanı olmuştur. Doğanın çok işlevli bu anlam alanlarından yola çıkarak seçilen mani örneklerindeki duyguların estetik ve ontolojik anlam katmanlarını sanat estetiği, ontolojisi, psikanalitik yaklaşım ve imge çözümlemeleriyle incelemek bu çalışmanın temel amacını oluşturacaktır.