Suchergebnisse

Programa de Doutoramento em Migrações. Tese de doutoramento, Geografia (Geografia Humana), Universidade de Lisboa, Faculdade de Psicologia, Instituto de Ciências Sociais, Instituto de Educação e Instituto de Geografia e Ordenamento do Território, 2018 ; This thesis offers an innovative contribution to academic mobility as an emerging field of study. More specifically, it proposes a comparative analysis between two different academic mobility patterns in Europe: the mobility of Italian academics to Lisbon and London, as examples of long-term displacements from and to the European south and from the south to the north of Europe. Despite Brexit – Britain's vote to leave the European Union – and its uncertain effects, the United Kingdom is a traditional example of 'core country', attracting academics, and not only, from all over the world. Portugal, instead, is a European 'semi-periphery country' whose scientific system 'is marked by a semi-peripheral condition' (Delicado 2013: 125). Main dynamics and features of the two mobility patterns are explored and compared, ultimately offering meaningful insights into the several ways in which intra-EU academic mobility can be conceived and experienced. In an increasingly connected world, research activity is becoming more internationally oriented and collaborations among universities a widespread practice. Although the prominence of academic mobility within both national and European debate, however, there is still a limited understanding on how academic mobility is constituted as an object of inquiry – mostly conceived as a positive force (Robertson 2010) contributing to excellence (European Commission 2014a). As appealing as this idea is, it is important to address the less positive sides of the phenomenon. This means, inter alia, recognising that different patterns of intra-EU academic mobility exist and produce diverse effects on the people and the places involved. A mixed method approach is adopted in this study. More specifically, the empirical part of the research ...

The foreign policy of neutrality adopted by the Guatemalan government in the eighties, sought to halt the arms race in the Central American region facing the Nicaraguan conflict, to develop a process of democratization as a way to reach peace. It was implemented during the government of Vinicio Cerezo with the initiatives of Esquipulas and was complemented by the Plan Arias with the International Community ́s collaboration. All this process started in 1986 and culminated with the pacification and democratization throughout Central America in 1996, when the Steady and Lasting Peace Accord was signed between the Guatemalan government and Guatemalan National Revolutionary Unity guerrilla (Guerilla Unidad Revolucionaria Nacional Guatemalteca, URNG). ; La política exterior de neutralidad adoptada por el Gobierno guatemalteco en la década de los ochenta, buscó detener la carrera armamentista en la región centroamericana frente al conflicto nicaragüense, para desarrollar un proceso democratizador, como forma de llegar a la paz. Se puso en práctica en el Gobierno de Vinicio Cerezo, con las iniciativas de Esquipulas, se complementó con el Plan Arias y contó con la colaboración de la comunidad internacional. Todo éste proceso que inició en 1986, culminó con la pacificación y democratización de toda Centroamérica en 1996, cuando se firmó el Acuerdo de Paz Firme y Duradera entre el Gobierno guatemalteco y la guerrilla Unidad Revolucionaria Nacional Guatemalteca (URNG).

ABSTRACT The purpose of this study is to make an analysis of Turkish foreign policy in northern Iraq in the post-cold war era by focusing on the developments in the Gulf Crisis. It can be stated that one of the most important problems of Turkey after the Cold War has been the issue of redefinig itself, particularly its foreign policy in the new international environment which took place as a result of the collapse of "communism", the dissolution of Warsaw Pact and the disintegration of Union of Soviet Socialist Republics (USSR). It is clear that there is a close relationship between a country's domestic political dynamics and international settings. They influence each other and define each other's limits and possibilities. From this point of view, it can be argued that, in 1990s , "internationalist" and "nationalist" foreign policy vision have been competing to establish the direction of Turkish foreign policy in the emerging new world order. However, it will not be so true to claim that effects of the developments in international environment have remained limited with only the sphere of foreign policy. It is apparent that the events which occurred in the world politics in the beginning of the 90s are descriptive in initiating the discussions focusing on the social and political structure of Turkey. Thus, it seems that the "nationalist-internationalist" dichotomy is getting clear within the framework of the new strategies adopted by the Western Pact, or -in particular- by the USA, in the post-cold war era on the axis of the role given to Turkey and the Turkey's foreign policy in northern Iraq. In this context, existence of "Kurdish issue", which Turkey has not been able to overcome since the mid 80s, has been producing problems in both internal and external affairs of Turkey. "Kurdish issue", which has also an external dimension stemming from the power vacuum in northern Iraq particularly since 1991, can be considered as the dilemma of Turkish foreign policy in the new world order. In fact, the different approaches about Turkish foreign policy towards northern Iraq reflect the differences in the solution of "Kurdish issue" . During the period, the fact that the 1991 Gulf Crisis has become an "Iraq Crisis" and continuity of the crisis makes Turkey's foreign policy in northern Iraq open to foreign interventions. In other words, it has been more difficult for Turkey to pursue a foreign policy on behalf of its own national interests in northern Iraq because of its own "Kurdish issue". On the other hand, the power vacuum in northern Iraq has also been playing a hardening role on "Kurdish issue" in Turkey. In the context of what is expected from Turkey in the new world order in the axis of Middle East- Caucasus-Central Asia, "Kurdish question", which, essentially, is a socio-economic issue exploited by regional and other foreign powers in addition to underdeveloped character of the Turkey's southeastern region rather that a "national question", and northern Iraq issue will have a considerable importance as the context of the Turkey's domestic politics and problems. Turkey's foreign policy towards northern Iraq during the Gulf Crisis, during which "Kurdish issue" also began to internationalize, and bifurcation in implementation of the policy constitutes the focus of this study. It is observed that the United States wanted Turkey to recognize and support the establishment of a Kurdish state in the northern Iraq since the Gulf War. In this context, there seem to be two options with regard to northern Iraq. The first one is the establishment of a "Kurdish state" under Turkey's "protection" and supervised by the USA and the second one is the cooperation among countries in the region and Kurdish organisation to refuse the US initiative and find solution together. Therefore, the effects of the USA and its plans towards northern Iraq have to be taken into consideration in examining the decision making process of the Turkish foreign policy in northern Iraq. One of the aims of this study is to examine the US' effects on Turkish foreing policy towards northern Iraq and to clarify the bifurcation in the foreign policy decision-making process of Turkey in this context , particularly in the period of 1990-91 Gulf Crisis. ÖZET Bu çalışmanın amacı, Soğuk Savaş sonrası dönemde Türkiye'nin Kuzey Irak politikasının çözümlemesini yapmaktır. Soğuk Savaş sonrasında "komünizm"in çöküp, Sovyetler Birliği ve Varşova Paktı'nın dağıldığı uluslararası ortamda, Türkiye'nin en önemli dış politika problemlerinden birinin kendini, özellikle de dış politikasını, "yeniden tanımlama" sorunu olduğu söylenebilir. Bir ülkenin kendi iç politik ortamı ile uluslararası ilişkilerin dinamizmi arasında doğrudan bir ilişki olduğu ; bu karşılıklı ilişkinin bazı sınırlamalar ve olanaklar getirdiği inkar edilemez. Bu perspektiften bakıldığında, 90'lı yıllarda "ulusalcı" ve "uluslararasıcı" (enternasyonalist) dış politika eğilimlerinin Türkiye'nin dış politikasının yönünü belirlemede çatıştıkları görülmektedir. Bununla beraber, uluslararası ortamdaki gelişmelerin etkisinin sadece dış politika alanı ile sınırlı kaldığını iddia etmek de pek doğru olmayacaktır. 90'ların başında Türkiye'nin sosyal ve siyasal yaşamı üzerine yapılan tartışmalarda uluslararası ilişkilerdeki gelişmelerin de etkili olduğu açıktır. Bu "ulusalcı-uluslararasıcı" ikilemi, Soğuk Savaş sonrası dönemde, Balkanlar-Kafkaslar-Ortadoğu ekseninde Batı , özellikle de ABD, tarafında Türkiye'ye biçilen rol ve Türkiye'nin Kuzey Irak'a yönelik dış politikası bağlamında açıklık kazanmaktadır. Bu bağlamda, Türkiye'nin 80'lerin ortasından beri bir türlü üstesinden gelemediği "Kürt sorunu" hem iç hem de dış politikayı etkileyen sonuçlar yaratmaktadır. 1991'den beri Kuzey Irak'taki otorite boşluğundan kaynaklanan bir dış boyuta da sahip olan "Kürt sorunu"nun, "Yeni Dünya Düzeni"nde Türkiye'nin en önemli dış politika maddelerinden biri olduğu söylenebilir. Aslında, Türkiye'nin Kuzey Irak'a yönelik dış politikasındaki değişik yaklaşımlar, Türkiye'nin kendi "Kürt sorunu"nu çözme konusundaki yaklaşım farklılıklarını da yansıtmaktadır. Ayrıca, Körfez Savaşı'nın bir "Irak Krizi"ne dönüşmesi ve bunun kalıcılık kazanması Türkiye'nin Kuzey Irak politikasını da dış müdahalelere açık hale getirmektedir. Diğer bir deyişle, Türkiye'nin Kuzey Irak'ta kendi çıkarları doğrultusunda bir dış politika izlemesi her geçen gün daha da zorlaşmaktadır. Öte yandan, Kuzey Irak'taki otorite boşluğu da Türkiye'nin kendi "Kürt sorunu" üzerinde olumsuz etkiler yaratmaktadır. Soğuk Savaş sonrası, Balkanlar-Kafkasya-Ortadoğu ekseninde Türkiye'ye verilen rol bağlamında, aslında hem bölgesel hem de dış güçler tarafında kullanılan, temelde "ulusal" olmaktan çok sosyo-ekonomik karakterdeki bir sorun olarak nitelenebilecek Kürt sorunu" dikkate değer bir önem kazanmaktadır. Kürt sorununun "uluslararası" bir boyut kazanmaya başladığı Körfez Krizi dönemindeki Türkiye'nin Kuzey Irak'a yönelik dış politikası ve bu politikanın uygulanmasında ortaya çıkan "çatallaşma" bu çalışmanın ana eksenini oluşturmaktadır. ABD'nin, Körfez Krizi'nden beri, Kuzey Irak'ta kurulacak bir "Kürt devletinin", Türkiye tarafından tanınmasını ve himaye edilmesini istediği görülmektedir. Bu bağlamda, Türkiye'de iki yaklaşım dikkati çekmektedir : Birincisi, Türkiye'nin himayesinde, ABD tarafından denetlenecek bir "Kürt devletinin" kurulmasını benimseyen anlayıştır. Diğeri ise, ABD girişimlerini reddederek, bölge ülkeleri ve Kürt örgütleri ile işbirliği çerçevesinde soruna ortak bir çözüm bulmayı esas alan görüştür. Dolayısıyla, ABD ve Kuzey Irak konusundaki planları, Türkiye'nin Kuzey Irak'a yönelik dış politika yapım sürecinde dikkate alınması gereken önemli unsurlardandır. Bu çalışmanın amaçlarından biri de, ABD'nin Türkiye'nin Kuzey Irak politikası üzerindeki etkilerinin incelenmesi ve bu bağlamda, Türk dış politikasındaki "çatallaşmanın", özellikle 1990-91 Körfez Krizi dönemi esas alınarak, aydınlatılmasıdır.

Los rituales relacionados con la religiosidad popular fueron mecanismos simbólicos de legitimación de un régimen que se construyó sobre las bases de una unción sagrada y folclórica. Estas celebraciones permitieron representar en espacios ideales de socialización las narrativas palingenésicas del franquismo. Al mismo tiempo, la potencialidad de estos rituales, profundamente arraigados en la sociedad española, los convirtió en escenarios de conflicto de especial interés para la historiografía contemporánea, que ha incidido en las poliédricas dimensiones ideológicas de la dictadura. Las múltiples caras de la contrarrevolución: fascistas, integristas, católicos y militares pugnaron por resignificar los rituales como medio para representarse en el Nuevo Estado. ; The rituals related to the popular religion were symbolic mechanisms of legitimation of a regime that was built on the foundations of a folk and sacred anointing. These celebrations allowed to represent palingenetic narratives of the Franco regime in ideal spaces for socialization. At the same time, the potential of these rituals, deeply rooted in the Spanish society, developed them in scenarios of conflict of special interest to the contemporary historiography, which has impacted on the polyhedral ideological dimensions of the dictatorship. The multiple faces of the counterrevolution: fascists and fundamentalists, Catholics, and military members pushed to portray rituals as a means to represent the new State. ; peerReviewed

En la segunda mitad del siglo XIX, en el contexto de construcción y afirmación de las narrativas nacionalistas, las propuestas políticas, culturales o económicas que abogaban por la unión peninsular alentaron la contraofensiva del nacionalismo luso, que emprendió una intensa campaña para deslegitimar los discursos historicistas peninsulares y dotar de un pasado lineal y teleológico a la nación portuguesa. En el seno de estos debates ideológicos se definió el discurso historicista de los estados liberales peninsulares. ; In the second half of the 19th century, Portuguese nationalism responded to the political and ideological movement that favored the union of the Peninsula by launching an intensive campaign to delegitimize the peninsula historicist discourses and providing a nation's lineal and theological past. The historicist discourse of the liberal peninsular states was developed within these ideological debates. ; Fundação Calouste Gulbenkian ; peerReviewed

"Oeffentliche Antrittsrede gehalten am 30. Oktober 1923 in Tübingen." ; Mode of access: Internet.