Suchergebnisse

[Δε διατίθεται περίληψη / no abstract available]

Drawing on the poststructuralist reevaluation of modernist aesthetic and ideological polarities, William Carlos Williams's Paterson and Charles Olson' s The Maximus Poems are "appropriating" texts so as to "resist" the high modernist universalism of the Eliot-Pound tradition. The paper focuses on these texts as "narrating" America coming into being as a new nation. Paterson and Gloucester, strongholds of industrialization and multiculturalism respectively and, therefore, synechdochic versions of America itself -decentre well-worn metropoles of the modernist canon; Williams and Olson decentre the European oriented centripetal movement of Eliot and Pound from a subordinate periphery to the hegemonic centre. Their poetics and politics, in turn, result in a repositioning of the modernist centre-periphery binarism which, however, does not entirely escape the very rhetoric in contests. Following a trajectory from the Eliotic internationalism to an Emersonian "self-reliance", Paterson and The Maximus Poems narrate the emergence of a new "centre", of America as the periphery-become-centre. ; Λίτσα ΤραγιαννούδηΜέσα στα πλαίσια μιας μεταδομιστικής αναθεώρησης αισθητι­κών και ιδεολογικών δυαδισμών στον μοντερνισμό, η εργασία αυτή εξετάζει τα έργα Paterson και Τα Ποιήματα Maximus των Αμερικανών ποιητών William Carlos Williams και Charles Olson, αντίστοιχα, ως κείμενα που «οικειοποιούνται» με σκοπό να «α­πορρίψουν» τη νεωτερική ρητορική της παγκοσμιότητας που χα­ρακτηρίζει τους ποιητές Eliot και Pound. Η εργασία εστιάζεται, με άλλα λόγια, στα κείμενα αυτά ως αφηγήσεις ανάδυσης του α­μερικανικού έθνους. Οι κωμοπόλεις Paterson και Gloucester—κέντρα βιομηχανοποίησης και πολυ-πολιτισμικότητας και, επομέ­νως, συνεκδοχές της ίδιας της Αμερικής—αποδομούν τον κοινό­τοπο μητροπολιτιομό του ευρωπαϊκού μοντερνισμού. Η ποιητική και πολιτική που αναδεικνύουν οι ποιητές Williams και Olson, ω­στόσο, δεν αποφεύγει τη ρητορική που οι ίδιοι αμφισβητούν. Ακολουθώντας την τροχιά από έναν κεντρομόλο διεθνισμό της παράδοσης Eliot στην «κύρηξη ...

Το παρόν άρθρο επιδιώκει να οριοθετήσει τη σχέση που ενδέχεται να έχει ο Πρόεδρος Donald Trump με την ευρωπαϊκή εμπειρία δεξιών λαϊκιστών, όπως ο Jean-Marie Le Pen και ο Jörg Haider παλαιότερα και ο Nigel Farage και η Marine Le Pen σήμερα. Καταγράφει τους αντικρουόμενους ορισμούς που προτείνονται σχετικά με την έννοια του λαϊκισμού και εξετάζει τον τρόπο με τον όποιο ο Ρεπουμπλικάνος Προεδρικός Υποψήφιος Donald Trump κέρδισε τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου 2016 χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα ρητορικά σχήματα, αλλά και πως αυτός παρουσιάστηκε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τους διάφορους αναλυτές. Τέλος, γίνεται αναφορά στα πεπραγμένα του πρώτου χρόνου της διακυβέρνησής του σε αντιπαραβολή με την προεκλογική ρητορική του.

Η εισαγωγή στο ειδικό τεύχος διερευνά θεωρητικά την ανάδυση της πολιτισμικής στροφής σε σύγχρονα κοινωνικά κινήματα. Η επικέντρωση στην έννοια της "δυνατότητας" ως ενός ευρέως φάσματος πολιτισμικά και πολιτικά ετερόκλητων πρακτικών και ιδεών καθιστά εφικτό να αναλυθούν με όρους ενδεχομενικότητας: η εμφάνιση διαφορετικών τρόπων αστικής ζωής και αντι-δράσης μέσα από την επικέντρωση σε οραματισμούς που κινητοποιούν κοινωνικά κινήματα· το πώς αυτοί οι οραματισμοί γίνονται δράση· οι ήδη πολιτισμικά διαθέσιμοι ή φαντασιακά νέοι τρόποι συσχετισμού στις νέες μορφές κοινωνικών κινητοποιήσεων· οι τακτικές, στρατηγικές και ρητορικές που τα κοινωνικά κινήματα θέτουν σε χρήση, καθώς αντι-δρούν ενάντια σε περισσότερο ή λιγότερο αυταρχικές πρακτικές στους σύγχρονους νεοφιλελεύθερους καιρούς. Τα άρθρα αυτού του τεύχους αφορούν στις ακόλουθες πόλεις του κόσμου: Μπογκοτά (Κολομβία), Λος Άντζελες (ΗΠΑ), Ιστανμπούλ (Τουρκία), Θεσσαλονίκη (Ελλάδα). ; The introduction to this special issue explores theoretically the emergence of the cultural turn in contemporary social movements. Its focus on "possibility" as a broad array of culturally and politically disparate practices and ideas makes possible to discuss in the frame of contigency: the appearance of different forms of urban living and re-acting by focusing on visions of urban life that are activated by social movements; How these visions are put in practice; The already culturally available or newly imagined ways of relating in the new forms of social mobilization; The tactics, strategies, poetics, and rhetorics that social movements employ as they re-act against more or less authoritarian practices in neoliberal times. The case studies concern the following cities around the world: Bogota (Colombia), Los Angeles (U.S.A.), Istanbul (Turkey), Thessaloniki (Greece).

Τα τελευταία χρόνια, η διεθνής νεοφιλελεύθερη πολιτική για τον πολιτισμό προωθεί τη ρητορική της «ανταποδοτικότητας των επενδύσεων» στα πολιτιστικά αγαθά και κατ' επέκταση την ανάγκη δημιουργίας κατάλληλων μεθοδολογιών για την αποτίμηση της αξίας τους. Σε αυτό το πλαίσιο, το παρόν άρθρο εξετάζει ορισμένες από τις βασικές έννοιες και τις μεθόδους των συστημικών οικονομικών, οι οποίες επιστρατεύονται στη μέχρι τώρα βιβλιογραφία για να ορίσουν και να οριοθετήσουν την οικονομική και κοινωνική αξία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Όπως υποστηρίζεται, παρότι η αξία των μνημείων συγκροτείται συλλογικά μέσα από πολύπλοκες κοινωνικές διαδικασίες και αλληλεπιδράσεις, οι νεοκλασικές οικονομικές τεχνικές περιορίζονται στην αποσπασματική αποτύπωσή της με όρους ατομικής κατανάλωσης. Καθώς προκύπτει η ανάγκη για μια ολιστική προσέγγιση στο ζήτημα, προτείνεται η σύνθεση μεθοδολογιών που αφενός συνδυάζουν τα εργαλεία των οικονομικών με την ποιοτική συμμετοχική έρευνα και αφετέρου εδράζονται σε ευρύτερες ιδέες και προβληματικές της πολιτικής οικονομίας που απομακρύνονται από τις συνηθισμένες υποθέσεις της μικροοικονομικής θεωρίας.

During the 1980's, the San Francisco Mime Troupe's original plays, utilizing the popular elements of satire and Western melodrama, critiqued the conservative rhetoric of the Reagan Administration's policies by articulating common real-life concerns over such issues as unemployment, homelessness, and government corruption. Principal Playwright Joan Holden's framing of social actions within the melodrama form allow her plays to be enjoyed by diverse audiences because they contain elements of comedy, romance, and action/adventure. As depicted in most of these plays, female subjugation is an aspect of social injustice. The actions of the female characters in four of Holden's scripts in the 1980's portray women as ordinary citizens in a capitalist, patriarchal society, whose work to instigate social change by organized, cooperative action crosses economic, racial, and class lines and in whose interest the general, human interest is serνed. ; Κατά τη δεκαετία του 1980 τα πρωτότυπα έργα της ομάδας San Francisco Mime Troupe, χρησιμοποιώντας τα λαϊκά στοιχεία της σάτιρας και του Δυτικού μελο­δράματος, κατέκρινε τη συντηρητική ρητορική της πολιτικής του Ρήγκαν, αρθρώ­νοντας κοινό καθημερινό ενδιαφέρον για θέματα όπως η ανεργία, η έλλειψη στέγης και η κυβερνητική διαφθορά. Η τοποθέτηση κοινωνικών πράξεων μέσα στη φόρμα του μελοδράματος από την κυριότερη δραματουργό του θιάσου, τη Joan Holden, επιτρέπει στα έργα της να είναι αρεστά σε ποικίλα ακροατήρια, διότι περιέχουν στοιχεία κωμωδίας, ρομάντζου και δράσης / περιπέτειας. Όπως σκιαγραφείται στα περισσό­τερα απ' αυτά τα έργα, η γυναικεία υποταγή είναι μια όψη κοινωνικής αδικίας. Οι πράξεις των γυναικείων χαρακτήρων, σε τέσσερα από αυτά τα κείμενα της Holden της δεκαετίας του 1980, παρουσιάζουν τις γυναίκες να επιφέρουν κοινωνική αλλαγή δια μέσου οργανωμένης δράσης / συνεργασίας που ξεπερνά τα οικονομικά, φυλετικά και ταξικά όρια και αγγίζει το γενικό ανθρώπινο συμφέρον.

Δημοφιλείς και διαδεδομένες ιδέες γύρω από τη 'διαφορετικότητα' δέχονται σήμερα επίθεση από αυταρχικά νεοσυντηρητικά κινήματα σε ευρεία γεωπολιτική κλίμακα. Εστιάζοντας συγκεκριμένα σε ιδέες που εξαίρουν την αξία της διαφορετικότητας κάθε ατόμου, η συμβολή αυτή αποτελεί συνέχεια προηγούμενης μελέτης σε ελληνικό δείγμα (Iatridis, 2017), που έδειξε ότι οι συγκεκριμένες ιδέες είχαν κατά παράδοξο και αντιφατικό τρόπο θετική συνάφεια τόσο με την αναγνώριση του ρατσισμού ως κορυφαίο πρόβλημα διεθνώς, όσο και με την καθολικήάρνηση της ύπαρξης ρατσισμού. Η παρούσα συμβολή υποδεικνύει ότι η αντίφαση αυτή είναι πιθανό να οφείλεται στην εγγενή αμφισημία της ιδεολογίας της διαφορετικότητας απέναντι σε ζητήματα διαφοράς καιιεραρχίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η έρευνα που παρουσιάζεται εξετάζει τον ρόλο που παίζουν οι κοινωνικές αναπαραστάσεις για τις κοινωνικές διαφορές γενικότερα, καθώς και για το ποιοι είναι οι στόχοι-θύματα τουρατσισμού, ως διαμεσολαβητικοί παράγοντες μεταξύ της ιδεολογίας της διαφορετικότητας, αφενός, και της αναγνώρισης ή άρνησης της σοβαρότητας του ρατσισμού, αφετέρου. Σε συμφωνία με τις υποθέσεις, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι: α) η ιδεολογία της διαφορετικότητας και η αντιφατική, ταυτόχρονη αναγνώριση και άρνηση του ρατσισμού σχετίζονται με κατά τεκμήριο 'μη-ιεραρχικές' εξηγήσεις των κοινωνικών διαφορών (που παραπέμπουν σε διαφορές των ατόμων ως προς το στυλ, τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά τους, κ.α.), β) η ιδεολογία της διαφορετικότητας και η αναγνώριση της σοβαρότητας του ρατσισμού σχετίζονται με τη θεώρηση ως στόχων ρατσισμού κυρίως των κοινωνικών ομάδων που αναδεικνύει η αντιρατσιστική ρητορική (gay και μετανάστες), όχι όμως και άλλων μειονοτικών κοινωνικών ομάδων. Είναι ενδιαφέρον ότι, στα συγκεκριμένα ευρήματα, η ιδεολογία της διαφορετικότητας υπήρξε ιδιαίτερα ευαίσθητη στη θεώρηση ως στόχων ρατσισμού ισχυρών κοινωνικών ομάδων (π.χ. πλούσιοι, Γερμανοί) – μοτίβο που ενέχονταν τόσο στην αναγνώριση, όσο και στην άρνηση ρατσισμού. Τα ευρήματα αυτά συζητούνται σε σχέση με την κριτικήπου δέχονται σήμερα οι ιδέες γύρω από την διαφορετικότητα, σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές τους συνέπειες και προεκτάσεις. ; Widespread ideas about diversity are being attacked today by authoritarian neoconservative political movements on a wide geopolitical scale. This paper focuses on those ideas celebrating individuals' diversity (ID) and extends a previous study in a Greek sample (Iatridis, 2017) which showed that ID ideas paradoxically correlated positively with bothacknowledging racism as a major problem worldwide and denying the importance of racism altogether. The present paper proposes that such controversial findings may be due to an inherent ambivalence of ID ideology on the issues of difference and hierarchy. In this vein, lay accounts of social differences and representations of targets of racism were tested as mediators in the controversial relation between ID ideology and acknowledging or denying the importance of racism. In line with expectations, it was found that (a) allegedly nonhierarchical accounts of social difference (pointing to differences in individuals' style, psychological attributes, etc.) related to ID ideology, as well as to both acknowledging and denying the importance of racism; (b) ID ideas andacknowledging the importance of racism related to considering those social groups typically addressed in antiracist rhetoric in Greece (e.g. gays and immigrants), but not other minority groups, to be targets of racist discrimination. Interestingly, ID ideology was particularly sensitive to considering powerful groups (e.g. the rich and Germans) as targets of racism, and this pattern was implicated in both acknowledging and denying the importance of racism. These findings are discussed in the context of charges currently being levelled against the societal relevance of diversity ideas today.

Includes bibliographical references ; Number of sources in the bibliography: 267 ; Thesis (Ph. D.) -- University of Cyprus, Faculty of Humanities, Department of Turkish and Middle Eastern Studies, 2022. ; The University of Cyprus Library holds the printed form of the thesis. ; Το εγχείρημα αυτό προσβλέπει στην ανάπτυξη μιας διαθεματικής κατανόησης των κοινωνικών κινημάτων αξιοποιώντας την κοινωνιολογική θεωρία. Η έρευνα στοχεύει στο να τοποθετήσει το υπό μελέτη κίνημα σε ιστορικό πλαίσιο και να εξετάσει τις θεωρητικές παραμέτρους των νέων ακτιβιστικών και επικοινωνιακών ρεπερτορίων. Η έρευνα εστιάζει στις κινητοποιήσεις των τουρκοκυπρίων την περίοδο 2000-2015. Σε μια κοινωνία που ταλανίζεται από εθνοτική διένεξη για δεκαετίες, η έρευνα αυτή στοχεύει στην κατανόηση της ιστορικής αλλαγής ως μια πραγματικότητα που καθορίζεται από τη συλλογική δράση. Το θεωρητικό πλαίσιο περιλαμβάνει μια ολιστική προσέγγιση συνδυάζοντας την πολυμορφία ως αναπόσπαστο στοιχείο του όλου, όπως και τις βιωματικές και πρακτικές εφαρμογές της θεωρητικής κατανόησης στο σταυροδρόμι της πολιτικής σφαίρας και καθημερινής ζωής. Αποτελεί μια προσπάθεια ώστε να οικοδομηθεί στο τοπικό βίωμα της συνύπαρξης και της διένεξης στην Κύπρο και μια απόπειρα να εξεταστούν με αυτό τον τρόπο τα γενικότερα μοτίβα σύμφωνα με τα οποία αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίζονται από τους θεσμούς, αλλά και τα κοινωνικά κινήματα. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας μπορούν να συμβάλουν στην κατανόηση αυτών των δυναμικών, με τη διασύνδεση των προσεγγίσεων υπό τη διερεύνηση των διαφόρων πτυχών της ίδιας της κοινωνικής πραγματικότητας. Αναμένεται ότι η προσπάθεια διασύνδεσης της θεωρίας και της πρακτική είναι χρήσιμη για τα ιστορικά και σύγχρονα θέματα που παρουσιάζονται σήμερα στην κυπριακή κοινωνία, στην προοπτική λύσης του Κυπριακού, σε μια πιθανή επανένωση του νησιού, την εφαρμογή της και τον ρόλο της Τουρκίας, μέσα από τα μάτια των Κυπρίων, όπως καθορίζεται η οπτική τους μέσα από τις εν εξελίξει δυναμικές. Συνεπώς, όσο η έρευνα μεταφέρεται από το ειδικό της τοπικής κοινωνίας σε ευρύτερα θέματα που σχετίζονται με την ιστορική περίοδο που διανύουμε και τη γεωγραφική περιοχή που βρισκόμαστε, η εστίαση μεταφέρεται στις παραμέτρους τις ιστορικής διαλεκτικής μέσα από την οποία η δυτική εμπειρία (ως ρητορική και ηγεμονικό πλαίσιο) αλληλεπίδρασε και αλληλεπιδρά με τοπικά βιώματα, ρητορικές και κοινωνικά δίκτυα πέρα από τη Δύση. Αυτή η κατανόηση συμβάλλει στην ενίσχυση τoy ευρύτερου κοινωνιολογικού φαντασιακού, όσον αφορά στον ιστορικό της ρόλο στην γεωγραφική περιοχή και στο περιβάλλον που εξετάζεται. ; This work intended to develop an interdisciplinary understanding of social movements by utilizing social theory. The study situates the Turkish Cypriot mobilizations which are studied in their historical context and the theoretical implications of the new activist and communication repertoires are drawn. In this research, special focus is on the Turkish Cypriot mobilizations during the period 2000-2015. In a society torn for decades by ethnic conflict, this research aims at comprehending historical change as a reality shaped by collective action. The theoretical framework involved an approach, which is integrating diversity, as an indispensable element of the whole, as well as a practical and empirical application of theoretical understanding in the intersection of the political sphere and everyday life. This is an effort to build on the local experience of coexistence and conflict in Cyprus, and an attempt to see broader patterns in the way these issues are addressed by institutions, but also by social movements. The results of this work could enhance an understanding of these dynamics, through the integration of perspectives from explorations in different aspects of social reality itself. It is anticipated that efforts to link theory and practice are useful in addressing historical and current issues confronting Cypriot society, the potential of a settlement of the Cyprus issue, a possible solution, its implementation and the way Turkey's role is viewed in the dynamics. Thus, as the work moves from the specific case of local society to the broader issues having to do with the historical period and the geographical area in which we live, there is a special focus on the parameters of the historical dialectic, through which the Western experience (as discourse and as part of a hegemonic framework) interacted and interacts with local experience, discourses, and social networks outside the West. It is hoped that this understanding is used to enhance the broader sociological imagination of local society, as far as its historical role in its geopolitical area and environment, is concerned.

Includes bibliography (p. 241-265). ; Number of sources in the bibliography: 366 ; Thesis (Ph. D.) -- University of Cyprus, Faculty of Letters, Department of History and Archaeology, 2015 ; The University of Cyprus Library holds the printed form of the thesis. ; Η παρούσα διατριβή εξετάζει το κήρυγμα των σταυροφοριών στην Ανατολή, καθώς επίσης τα διασωθέντα κείμενα των σταυροφορικών ομιλιών από το πρώτο μισό του δεκάτου τέταρτου αιώνα. Συγκεκριμένα καλύπτει την περίοδο από την εκλογή του Πάπα Κλήμεντος Ε΄, το 1305, μέχρι το θάνατο του Πάπα Κλήμεντος ΣΤ΄, το 1352. Mέσω της μελέτης των παπικών εγγράφων, των προπαγανδιστικών κειμένων για τις σταυροφορίες, και των στοιχείων στις αφηγηματικές πηγές το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε σε τέσσερα βασικά πεδία: κατά πρώτον, στις παπικές προσπάθειες για την οργάνωση και διεξαγωγή των κηρυγματικών εκστρατειών και ο ρόλος που είχε σε αυτές ο κοσμικός κλήρος και τα μέλη των μοναστικών και επαιτικών ταγμάτων ως σταυροφορικοί προπαγανδιστές. κατά δεύτερον, στα λειτουργικά μέτρα που συμπλήρωναν το σταυροφορικό κήρυγμα για τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση οικονομικών πόρων για τη σταυροφορία. κατά τρίτον, στην λαϊκή αντίδραση στο σταυροφορικό κήρυγμα και την λειτουργική. εν τέλει, στις σταυροφορικές ιδεές των θεολόγων του Παρισιού, κατά το πρώτο μισό του δεκάτου τετάρτου αιώνα, όπως αυτές διαφαίνονται στα διασωθέντα κείμενα των σταυροφορικών τους ομιλιών. Αυτή η μελέτη καταδεικνύει τον καταλυτικό ρόλο που είχε το κήρυγμα για την προώθηση της σταυροφορίας στους Αγίους Τόπους. Η επιτυχία του σταυροφορικού κηρύγματος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προθυμία και ικανότητα τόσο των επαιτών αδελφών όσο και του υπόλοιπου κλήρου στις κατά τόπους επισκοπές να ανταποκριθεί στις παπικές εντολές που στέλλονταν σε αυτούς. το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης του ενοριακού κλήρου, οι άλλες υποχρεώσεις πέρα από το κήρυγμα του ανώτερου κλήρου στις επισκοπές, και η ανάδυση, στον δέκατο τέταρτο αιώνα, ισχυρών μοναρχών στη Δύση που αντιστέκονταν στην παπική εξουσία και ασκούσαν περισσότερο έλεγχο στους κληρικούς-υπηκόους τους συχνά έβλαπταν την αποτελεσματικότητα του σταυροφορικού κηρύγματος. Ωστόσο, όπως η μελέτη καταδεικνύει, το εντατικό κήρυγμα σε συνδυασμό με τα λειτουργικά μέτρα για τη σταυροφορία είχαν τεράστια επίδραση στο λαϊκό συναίσθημα υπέρ της σταυροφορίας. Ο συνδυασμός τέτοιων μέτρων είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική λαϊκή αντίδραση στο κήρυγμα της σταυροφορίας των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη στη Ρόδο το 1309, στη σταυροφορία του Λουδοβίκου της Κλερμόν το 1320, καθώς επίσης και στη σταυροφορία στη Σμύρνη το 1345. Τέλος, η μελέτη των διασωθέντων κειμένων από τις ομιλίες των θεολόγων του Παρισιού κατά την εποχή των πρώτων τεσσάρων παπών της Αβινιόν (1305-1342) καταδεικνύει ότι η ρητορική σε αυτές εξυπηρετούσε σκοπούς πέρα από την στρατολόγηση σταυροφόρων – αυτά τα κείμενα αντικατοπτρίζουν τη στάση του γαλλικού στέμματος για τη σταυροφορία και επικρίνουν τα ηθικά και κοινωνικά κακά τα οποία καθυστερούν την πραγματοποίηση της σταυροφορίας και αντιβαίνουν το σκοπό της. Η προσωπικότητα, το εκπαιδευτικό υπόβαθρο και η προσωπική αντίληψη σε δογματικά θέματα της πίστης από τον κάθε ένα συγγραφέα επηρέασαν τις σταυροφορικές ομιλίες της περιόδου. ; This thesis examines the preaching of the crusades to the East as well as the preserved crusade sermons from the first half of the fourteenth century. In particular it covers the period from the election of Pope Clement V, in 1305, to the death of Pope Clement VI, in 1352. Through an examination of papal documents, narrative sources, and the propagandistic texts of the crusade sermonists the focus of the thesis is placed on four principal areas: first, papal efforts for the organisation and conduct of the preaching campaigns and the role played by the secular and regular clergy as crusade propagandists; second, the liturgical measures that supplemented the crusade preaching to generate revenue for the crusade; third, the popular reaction to the crusading propaganda and liturgy; and lastly, the crusading ideas of early fourteenth-century Parisian theologians as shown in the preserved crusade sermons. This study shows the catalytic role of preaching in the promotion of the crusade to the Holy Land. The success of crusade preaching campaigns depended entirely upon the willingness and capacity of the diocesan and regular clergy to meet the papal directions, sent to them in various crusading bulls. The illiteracy of the parochial clergy, the duties other than preaching of the diocesan prelates, and the emergence, in the fourteenth century, of western monarchs who steadily increased their strength, resisting papal authority and exerting more control over their clerk-subjects, often hindered the effectiveness of crusade preaching. Nevertheless, as the study demonstrates, the intensive crusade preaching, in combination with the liturgical measures, had a tremendous impact on pro-crusade sentiment. The combination of such measures resulted in massive popular reaction during the preaching for the Hospitallers' crusade to Rhodes in 1309, for the passagium of Louis of Clermont in 1320 and for the Smyrna Crusade in 1345. Finally, the study of the surviving crusade sermon texts of the Parisian theologians during the reign of the first four Avignon popes (1305-1352) demonstrates that their rhetoric was crafted for purposes other than recruitment – these texts mirror the attitude of the French Crown to the crusade and railed against the moral and social ills that slowed the implementation of the crusade or contravened its purpose. The personality, educational background and tenets of faith held by each author affected the crusade model sermons of this period, and their value should be measured as tools for missions pastoral and political, rather than as presentations of original crusading ideas.

Includes bibliography (p. 186-205). ; Number of sources in the bibliography: 292 ; Thesis (Ph. D.) -- University of Cyprus, Faculty of Social Sciences and Education, Department of Social and Political Sciences, 2021. ; The University of Cyprus Library holds the printed form of the thesis. ; Η διατριβή παρουσιάζει μια φεμινιστική ανάλυση σκοπιάς (standpoint) για την κατασκευή της πολιτικής συμμετοχής μέσω του blogging γυναικών. Το κύριο ερευνητικό ερώτημα ασχολείται με το ρόλο του φεμινιστικού blogging στην υπέρβαση των τοπικών/εθνικών ορίων/περιορισμών για πληροφόρηση του παγκόσμιου κοινού σχετικά με τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για κινητοποίηση συλλογικής δράσης. Εντοπίζω και αναλύω τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους το blogging ως φεμινιστική πρακτική (ανα)κατασκευάζει, (ανα)νοηματοδοτεί και διευρύνει την έννοια της πολιτικής συμμετοχής στην ψηφιακή εποχή. Διερευνώ τις διαφορετικές στρατηγικές του φεμινιστικού blogging στον αγώνα για πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα. Η κριτική φεμινιστική μου ανάλυση λόγου επικεντρώνεται σε blogs δέκα γυναικών από την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής (ΜΕΝΑ)-Αίγυπτο, Λίβανο, Συρία, Τυνησία και Υεμένη-στο πλαίσιο των Αραβικών εξεγέρσεων του 2011. Τα δεδομένα από 269 blog posts, αποκαλύπτουν πώς το φεμινιστικό blogging παράγει φεμινιστική γνώση, ταυτότητες και πρακτικές που αμφισβητούν και διαταράσσουν τον ηγεμονικό αυταρχικό, νεοφιλελεύθερο, νέο-αποικιακό και πατριαρχικό λόγο. Συνδυάζοντας τη θεωρία της φεμινιστικής σκοπιάς και την κριτική ανάλυση λόγου ως μέρος του θεωρητικού, αναλυτικού και μεθοδολογικού πλαισίου, προβάλω μια βαθιά κριτική φεμινιστική ανάλυση των δομικών και θεσμικών ανισοτήτων που ενυπάρχουν στα αυταρχικά και καταπιεστικά συστήματα. Αυτή η ανάλυση αποκαλύπτει τις κρίσιμες οπτικές των περιθωριοποιημένων ομάδων που φέρνουν στρατηγικά τα μίκρο-μεσο-και-μάκρο επίπεδα (φωνή, χώρος και ισχύς) σε διάλογο. Αυτά τα συνυφασμένα επίπεδα στο νοηματικό μου πλαίσιο αναδεικνύουν την εναλλακτική πολιτική δύναμη του blogging από το περιθώριο στο προσκήνιο και στην παγκόσμια κινητοποίηση. Η πρωτότυπη συνεισφορά αυτής της διατριβής έγκειται στην ανάπτυξη ενός Νέου Σχήματος Ανάλυσης των blogs για την πολιτική συμμετοχή. Το Σχήμα αναδεικνύει τη δυναμική και την στρατηγική διαδικασία στην οποία το φεμινιστικό blogging μπορεί να: οργανώνει την πολιτική δράση στο μίκρο-επίπεδο, υπερβαίνοντας τους δημόσιους χώρους και τα εθνικά σύνορα, συμμετέχει σε διαδικτυακές πλατφόρμες προάσπισης στο μέσο-επίπεδο και επηρεάζει τη δημιουργία διακρατικών φεμινιστικών συμμαχιών στο μάκρο-επίπεδο. Αυτό το Σχήμα βασίστηκε στην έννοια της Wendy Harcourt «glocality» την οποία επεκτείνω στη φεμινιστική μπλογκόσφαιρα, στο πώς, από την εξορία και το περιθώριο στην πρώτη γραμμή των αλληλένδετων γλωσσικών αντιπαραθέσεων, αναδεικνύεται ο αγώνας για κοινωνική αλλαγή. Αυτό το Σχήμα μπορεί να αποτελέσει εργαλείο μελλοντικής ανάλυσης των blogs που εστιάζονται στην πολιτική συμμετοχή. Η διατριβή συμβάλλει επίσης στη βιβλιογραφία για τη Φεμινιστική Θεωρία, τις Γυναικείες Σπουδές, τις Σπουδές των Μέσων Επικοινωνίας, καθώς και στην Πολιτική Κοινωνιολογία διερευνώντας νέους τρόπους αμφισβήτησης των δομών εξουσίας, ειδικά στο πλαίσιο ενός συνεχώς συρρικνωμένου περιβάλλοντος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυταρχικών τάσεων που αναβιώνουν παγκοσμίως. Επιπλέον, η μελέτη συνεισφέρει στους κοινωνικοπολιτικούς και ιστορικούς αγώνες των γυναικών στην περιοχή MENA και αποδεικνύει το πώς οι δυτικοκεντρικές, ανδροκεντρικές αντιλήψεις για τη δημόσια σφαίρα αποκλείουν τις πραγματικότητες περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων. Παράγοντες όπως: ο δημόσιος λόγος και η αναγνώρισή του, η διεκδικητική ρητορική, η αφήγηση και οι γνώσεις που παράγονται από συγκεκριμένη κοινωνική θέση, επιτρέπουν την εκδήλωση εναλλακτικών μορφών πολιτικής δράσης που επεκτείνουν την έννοια της πολιτικής δημόσιας σφαίρας. Αυτές οι «glocal» κοινότητες φέρνουν στο προσκήνιο τις στρατηγικές συνδέσεις μεταξύ των φεμινιστριών bloggers και των εργαλείων αντίστασής τους, καθώς και τη μεταμορφωτική, ανατρεπτική και επαναστατική δύναμη που έχουν στην κινητοποίηση διεθνικών φεμινισμών. Η πολιτική σημασία του φεμινιστικού blogging που (ανα)κατασκευάζει την πολιτότητα και την πολιτική πρακτική, επιτρέπει στις γυναίκες να εκφράσουν τις γνώσεις τους και να κινητοποιήσουν συλλογική δράση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. ; This thesis presents a feminist standpoint analysis of the construction of political participation through women's blogging. My primary research question deals with the role of feminist blogging in transcending local boundaries to inform global audiences about human rights violations and to mobilise for collective action. I identify and analyse the multiple discursive ways in which blogging as a feminist practice (re)constructs and (re)conceptualises political participation in the digital era. I explore the diverse strategies of feminist blogging in the struggle over the public sphere. My critical discourse analysis focuses on blogs of ten women in the MENA region–Egypt, Lebanon, Syria, Tunisia and Yemen–in the context of the 2011 Arab uprisings. Data from 269 blog posts reveal how feminist blogging produces feminist knowledge, identities and practices that challenge and disrupt hegemonic authoritarian, neoliberal, neo-colonial, and patriarchal discourses. By bringing together feminist standpoint theory and critical discourse analysis, as part of an integrated theoretical, analytical and methodological framework, I offer a deep critical feminist analysis of the structural and institutional inequalities inherent in authoritarian and oppressive systems. This integrated analysis reveals the critical perspectives of marginalised groups strategically bringing the micro, meso and macro levels (voice, space and power) into dialogue. These levels in my conceptualisation and contextualisation interweave to show the alternative political power of blogging from margin to center and global mobilisation. The original contribution of this thesis lies in the development of a new Blog Analysis Schema for political participation. The Schema demonstrates a dynamic and strategic process in which feminist blogging can organise from grassroots political action (micro level), transcend public space(s) and national boundaries, engage in online advocacy platforms (meso level), and influence transnational coalition-building (macro level). This Schema builds upon Wendy Harcourt's concept of 'glocality' to apply to the feminist blogosphere that is, from exile and margin to the forefront of interwoven glocal counterpublics, thus driving the struggle for social change. This Schema may thus constitute a model for future analysis of blogs focusing on political participation. This thesis also contributes to the literature on feminist theory, media and women's studies, as well as political sociology by exploring new ways to challenge power structures, especially in the context of an ever-shrinking human rights environment and the current resurgence of authoritarianism across the globe. In addition, this study contributes to the socio-political and historical accounts of women's struggles in the MENA region and furthermore it demonstrates how Westernised, male-centred understandings of the public sphere exclude the realities of marginalised social groups. Factors such as: greeting and public address, affirmative rhetoric, narrative and situated knowledges, enable alternative forms of political action to expand the notion of political public sphere. These glocal communities bring to the forefront the strategic connections between feminist bloggers and their vehicles of resistance, as well as the transformative power they hold for mobilising transnational feminisms. The political importance of feminist blogging reconceptualising citizenship and political practice allows women to express their situated knowledges, and mobilise collective action for human rights and democracy.