Suchergebnisse

Después del éxito de Mi querida señorita (1971), el guionista y director Jaime de Armiñán decidió orientar sus siguientes trabajos dentro de una línea de recuperación de la memoria histórica. Igual que hicieron sus coetáneos Víctor Erice (El espíritu de la colmena, 1973) y Carlos Saura (La prima Angélica, 1973), en El amor del capitán Brando (1974) y ¡Jo, papá! (1975) Armiñán decidió que había llegado el momento de reflexionar sobre la guerra civil española y sus consecuencias. Lo hizo desde una postura amable y complaciente, acorde a los años de cambio que empezaban a despertarse en el país, y cuando la muerte del general Franco marcó el fin de una larga dictadura y el comienzo de una nueva etapa democrática. ; After the success of Mi querida señorita (1971), the scriptwriter and director Jaime de Armiñán decided to direct his next works within a line of recovery of historical memory. As did his contemporaries Víctor Erice (El espíritu de la colmena, 1973) and Carlos Saura (La prima Angélica, 1973), in El amor del capitán Brando (1974) and ¡Jo, papá! (1975) Armiñán decided that the time had come to reflect on the Spanish Civil War and its consequences. He did it from a friendly and complacent posture, according to the years of change that were beginning to awaken in the country, and where the death of General Franco marked the end of a long dictatorship and the beginning of a new democratic stage.

Umfjöllun um kynbundið ofbeldi hefur farið hátt síðustu ár en það er meginefni Ritsins þessu sinni. Með sífellt fleiri frásögnum af raunverulegu ofbeldi og áreiti – og skáldskap sem fæst við kynbundið ofbeldi og byggir jafnvel á raunverulegum atburðum – hafa menn ekki aðeins orðið meðvitaðri en fyrr um kynbundið valdamunstur sem viðgengst í tilteknu félagslegu samhengi samtímans (jafnt þröngu sem víðu) og orðið gagnrýnni en áður á ýmis lög, dóma og fyrningarákvæði; Þeir eru teknir að skoða kynbundið ofbeldi í tengslum við annað ofbeldi sem fyrr hefði naumast verið tengt því; farnir að greina það á fortíðarsviðum þar sem því hefur lítt eða ekki verið veitt eftirtekt fyrr og teknir að leggja markvisst niður fyrir sér staðlaða, ósjálfráða og menningarbundna hugsun sem lýsir af máli.

Rannsóknarefni og aðferðir þeirra höfunda sem hér skrifa eru innbyrðis afar ólík. Í hugvísindum spanna greinarnar vítt svið, frá síðmiðöldum til samtímans. Ingibjörg Eyþórsdóttir skrifar um kynbundið ofbeldi í sagnadönsum og hvernig þeir voru notaðir til að koma mikilvægum upplýsingum á milli kynslóða kvenna. Bókmenntagreining Öldu Bjarkar Valdimarsdóttur og Guðna Elíssonar annars vegar og Björns Þórs Vilhjálmssonar hins vegar tekur mið af raunverulegum frásögnum af ofbeldi sem hefur átt sér stað í íslensku samfélagi og hvernig unnið er með það í skáldskap. Alda Björk og Guðni fjalla um ljóðabókina Drápu eftir Gerði Kristnýju en Björn Þór um skáldsöguna Kötu eftir Steinar Braga. Af sviði sálfræðinnar skrifar Rannveig Sigurvinsdóttir um rannsókn sem hún gerði á birtingarmyndum kynferðisofbeldis í frásögnum kvenna á netinu (sem komu fram árin 2015–2017 á Facebook og Twitter), og tók þá mið af réttlætingum gerenda og þolenda. Þorgerður Einarsdóttir prófessor í kynjafræði og Þórhildur Sæmundsdóttir kynjafræðingur og meistaranemi í lögfræði greina niðurstöður Hæstaréttar í kynferðisbrotamálum eftir breytingar á kynferðisbrotakafla hegningarlaganna 1992 og 2007. Þær greina þrástef og mynstur í orðræðunni, og hvort og þá hvernig samfélagsleg staða kvenna birtist í niðurstöðum dómstólanna. Guðrún Þórhallsdóttir málfræðingur skoðar sögu nafnorðanna gleðimaður og gleðikona og veltir meðal annars fyrir sér mismunandi merkingu þeirra og eðli málbreytinga sem gleði-orð hafa orðið fyrir.

Óritrýndar greinar innan þema eru tvær en báðar eru eftir rithöfunda. Hallgrímur Helgason ræðir eigin upplifun af neikvæðum viðbrögðum annarra gagnvart nauðgunarlýsingu sem hann skrifaði um í bókinni Sjóveikur í München, sem byggir á eigin reynslu. Grein Margaret Atwood er þýðing heftisins en hún fjallar um afstöðu rithöfundarins og vangaveltur um atburði sem áttu sér stað í kanadískum háskóla fyrir fáeinum árum.

After the success of Mi querida señorita (1971), the scriptwriter and director Jaime de Armiñán decided to direct his next works within a line of recovery of historical memory. As did his contemporaries Víctor Erice (El espíritu de la colmena, 1973) and Carlos Saura (La prima Angélica, 1973), in El amor del capitán Brando (1974) and ¡Jo, papá! (1975) Armiñán decided that the time had come to reflect on the Spanish Civil War and its consequences. He did it from a friendly and complacent posture, according to the years of change that were beginning to awaken in the country, and where the death of General Franco marked the end of a long dictatorship and the beginning of a new democratic stage. ; Después del éxito de Mi querida señorita (1971), el guionista y director Jaime de Armiñán decidió orientar sus siguientes trabajos dentro de una línea de recuperación de la memoria histórica. Igual que hicieron sus coetáneos Víctor Erice (El espíritu de la colmena, 1973) y Carlos Saura (La prima Angélica, 1973), en El amor del capitán Brando (1974) y ¡Jo, papá! (1975) Armiñán decidió que había llegado el momento de reflexionar sobre la guerra civil española y sus consecuencias. Lo hizo desde una postura amable y complaciente, acorde a los años de cambio que empezaban a despertarse en el país, y cuando la muerte del general Franco marcó el fin de una larga dictadura y el comienzo de una nueva etapa democrática.

Este estudio investiga la poesía de carácter social y político escrita por Jaime Gil de Biedma. Se traza un itinerario biográfico de sus relaciones con la actividad política y se estudia el papel que desempeñan las preocupaciones sociales y el compromiso en la configuración de su poética. En busca de los aspectos que caracterizan su voz personal y de sus relaciones con la tradición literaria de voluntad política, se ha creído oportuno analizar a los poetas españoles comprometidos que escribieron en los años anteriores y posteriores a la guerra civil, comenzando con los miembros de la generación del 27 y siguiendo con la promoción del 36, para llegar por fin a los autores del llamado grupo del 50, en el que se sitúa este autor. Debido a la importancia de la formación anglosajona de Gil de Biedma, también ha parecido imprescindible estudiar sus conexiones con los autores británicos del grupo de Oxford. En este trabajo se buscan las razones que motivan, en plena posguerra, el compromiso público y privado de este escritor, lo que ha permitido conocer a fondo una actitud de izquierdas y la toma de conciencia social de un alto ejecutivo burgués. Este compromiso parece decisivo para entender la conformación de un mundo literario que busca la palabra civil y el conocimiento de la educación sentimental a través de la escritura. Se ha llevado a cabo una investigación exhaustiva para determinar el modo en el que el poeta ejerce su libertad política y social, extendiendo este compromiso hacia los aspectos de la intimidad. La indagación en la propia intimidad durante los años de la posguerra franquista carga de sentido político la identidad homosexual del poeta, su voluntad de decir y de callar, el modo de elaborar lo que se cuenta. Hay que asumir pues una dimensión de lo político que va más allá de los asuntos públicos y que se relaciona con la ideología de lo privado y de la intimidad en el personaje literario que modela la voz poética. ; This study analyses the social and political poetry written by Jaime Gil de Biedma. His biography and particularly his links with various political options are here studied in depth, together with his own personal worries and his commitment in the shaping of his own poetics. When seeking the aspects that characterize his personal voice and his debt to a literary tradition of politically motivated authors, it has been necessary to approach the Spanish committed poets who wrote prior to and after the Civil War, starting with the members of the 1927 Generation and continuing with the 1936 Promotion, and eventually getting to the authors of the 1950 Promotion, where this poet belongs. Due to the importance of Gil de Biedma's Anglo-Saxon upbringing, it has been necessary to study his connections with the British authors of the Oxford Group. The motivations behind the author's public and private options at such critical moment as the aftermath of the Spanish Civil War are here analyzed. That makes it possible to get to know his left-wing sympathies and his growing social awareness, both of which would explain his personal and literary stand, in spite of his upper class, bourgeois, social background. Such committed attitude is crucial to understand the configuration of a literary world which searches for the civil word and the pursuit of a sentimental education through writing. Exhaustive research is carried out to determine the way in which the poet exercises his social and political freedom, which spreads out into the grounds of his own privacy. His own personal problems in post-war Francoist Spain cast political light onto his homosexual identity, his will to speak or to remain silent, the means to put into words what he has to say. It may be then assumed that Gil de Biedma's works abound in a political dimension that goes beyond his own public stand, and has its roots in his own ideas about the private self, and this helps shape his poetic discourse. ; Tesis Univ. Granada. Programa Oficial de Doctorado en: Lenguas, Textos y Contextos

Reseña del libro: Morales Bermúdez, Jesús (2018). Variaciones poéticas de Jaime Augusto Shelley. México: CESMECA-UNICACH y Juan Pablos Editor.