Suchergebnisse

The article discusses the transformation of international population policies after the 1994 UN Conference on Population & Development in Cairo in the context of neoliberal rationalities as they are analyzed in governmentality studies. With this perspective, it is possible to avoid the false alternative interpretation of post-Cairo policies -- between the thesis of rupture because of the establishment of the reproductive rights & health paradigm on the one hand, & the pure continuity of analyzing this paradigm as merely external "feminized" rhetoric on the other. The predominance of a health rationale after Cairo aiming to reduce "risks" related to pregnancy makes it possible to articulate antinatalist demographic strategies with discourses about individual self-determination. By the differentiation of risk factors & risk groups, this process of medicalization also opens population policies up for fragmented & flexible strategies corresponding to neoliberal "security policies" by governmentality studies. 76 References. Adapted from the source document.

Indonesia is a country with a majority Muslim population that implements a democratic system. Based on this democratic system, non-muslims constitutional systems can coexist and play an active role in carrying out religious values in the public sphere as a very visible feature. Nonetheless, the relationship between Islam and the state in the course of Indonesian history always experiences ups and downs. In one period of Indonesian history, Islamic politics was a peripheral thought and movement and even considered a threat to democracy and the value of modernity, because Islamic groups struggled to maintain the ideology of Islamism with the aim of establishing an Islamic state, or at least implementing a traditional Islamic legal system to a modern Indonesian society. However, as the development of the Islamic world coincided with efforts to democratize the Indonesian state, Islamic politics also changed its direction to adjust to these conditions. Islamic groups become more accommodating to the values of democracy and modernity, without having to leave their Islamic identity. This last phenomenon is known as post-Islamism as a socio-political movement in the life of the nation and state in Indonesia. ; Indonesia merupakan negara dengan penduduk mayoritas Muslim yang menerapkan sistem demokrasi untuk tatanegara dan politiknya. Berdasarkan sistem demokrasi tersebut, sistem ketatanegaraan yang non-agamis dapat hidup berdampingan dan berperan aktif untuk menjalankan nilai-nilai agama di ruang publik sebagai fitur yang sangat terlihat. Meskipun demikian, hubungan antara Islam dan negara dalam perjalanan sejarah Indonesia selalu mengalami grafik yang naik dan turun. Di satu periode sejarah Indonesia, politik Islam merupakan pemikiran dan gerakan yang periferal dan bahkan dianggap sebagai ancaman bagi demokrasi dan tata nilai modernitas, karena kelompok Islam berjuang untuk mempertahankan ideologi Islamisme dengan tujuan mendirikan negara Islam, atau setidaknya menerapkan sistem hukum Islam yang tradisional dalam tata hukum nasional yang modern. Namun seiring perkembangan dunia Islam bersamaan dengan upaya demokratisasi negara Indonesia, politik Islam pun merubah arah tujuannya untuk menyesuaikan kondisi tersebut. Kelompok Islam lebih mengakomodasi nilai-nilai demokrasi dan modernitas, tanpa harus meninggalkan identitas keislamannya. Fenomena terakhir inilah yang dikenal sebagai post-Islamisme sebagai suatu geraka sosio-politik dalam kehidupan berbangsa dan bernegara di Indonesia.

Humans are essentially human politics (zoon politikon), so that all the dynamics of human life must always be related to politics, both as a political subject and as an object driven by politics itself. It can be clearly stated that the dynamics of human life in a country must be in circulation of the subject and object at once. Ideally, whether it is entrusted as a political leader or as a society controlled by politics itself, both are political subjects. That is, those who are entrusted with directing and regulating state politics are clearly a subject that always deals with politics in a concrete way, but the general public is also a subject, meaning that all aspects of life and community activities influence the political world both directly and indirectly, or with in other words it can be said that every activity of the community both in the world of education, religion, social, law, etc. is a political responsibility to organize, control, and direct all aspects of life for the common good, so that briefly it can be said that society is the determinant politics itself and as a function of political control, both directly and indirectly. AbstrakManusia pada hakikatnya adalah manusia politik (zoon politikon), sehingga seluruh dinamika kehidupan manusia pasti selalu berkenaan dengan politik, baik sebagai subjek yang berpolitik maupun sebagai objek yang digerakan oleh politik itu sendiri. Dengan jelas dapat dikatakan bahwa dinamika kehidupan manusia dalam suatu negara pasti berada dalam sirkulasi subjek dan objek sekaligus. Idealnya, baik yang dipercayakan sebagai pemimpin politik maupun sebagai masyarakat yang dikendalikan oleh politik itu sendiri, keduanya adalah subjek (pelaku) politik. Artinya, mereka yang dipercayakan mengarahkan dan mengatur politik negara jelas adalah subjek yang selalu bergelut dengan politik secara konkret , akan tetapi masyarakat umum juga adalah subjek, artinya segala aspek kehidupan dan aktivitas masyarakat membawa pengaruh bagi dunia politik baik secara langsung maupun tidak langsung, atau dengan kata lain dapat dikatakan bahwa setiap aktivitas masyarakat baik dalam dunia pendidikan, agama, sosial, hukum, dan lain sebagainya menjadi tanggung jawab politik untuk menata, mengendalikan, dan mengarahkan semua aspek kehidupan tersebut demi kebaikan bersama, sehingga dengan singkat dapat dikatakan bahwa masyarakat adalah penentu politik itu sendiri dan sebagai fungsi kontrol politik, baik secara langsung maupun tidak langsung.

Surprisingly, the outcome of the 1999 and 2004 elections in Indonesia and the resultant constellation of political parties are reminiscent of the first Indonesian parliamentary democracy of the 1950s. The dynamics of party politics is still marked by aliran ('streams'), i.e. some of the biggest political parties still have a mass base and are embedded in specific milieus. But politik aliran has lost a lot of its significance and re-emerged in a quite different form after the fall of Suharto in 1998. Starting with this observation, it is argued that parties are still socially rooted, so a modified aliran approach still has its analytical value. However, one can also witness a weakening of aliran (dealiranisasi) and a concomitant 'Philippinisation', which is indicated by the rise of presidential or presidentialised parties, growing intra-party authoritarianism, the prevalence of 'money politics', the lack of meaningful political platforms, weak loyalties towards parties, cartels with shifting coalitions and the upsurge of new local elites. ; Die Ergebnisse der indonesischen Parlamentswahlen von 1999 und 2004 sowie die daraus resultierende Konstellation politischer Parteien erinnern überraschend stark an die erste parlamentarische Demokratie in den 1950er Jahren. Parteipolitische Auseinandersetzungen sind noch immer von aliran ('Strömungen') geprägt, d.h. einige der größten Parteien haben jeweils eine Massenbasis und sind in bestimmte soziale Milieus eingebettet. Aber das Phänomen der politik aliran hat viel von seiner ursprünglichen Bedeutung eingebüßt und ist nach dem Sturz Suhartos im Mai 1998 in einer deutlich veränderten Form wieder aufgetaucht. Ausgehend von dieser Beobachtung wird in diesem Working Paper argumentiert, dass Parteien immer noch sozial verwurzelt sind, so dass ein modifizierter aliran- Ansatz weiterhin analytisch wertvoll ist. Allerdings lässt sich auch eine Schwächung der aliran (dealiranisasi) und damit verbunden eine 'Philippinisierung' ausmachen. Letztere ist gekennzeichnet durch den Aufstieg präsidentieller oder präsidentialisierter Parteien, einen zunehmenden innerparteilichen Autoritarismus, das Vorherrschen von 'money politics', das Fehlen aussagekräftiger politischer Programme, schwache Bindungen an die Parteien, Kartelle mit schnell wechselnden Koalitionen und einem Erstarken neuer lokaler Eliten.

Artikel ini membincangkan tentang penyertaan wanita dalam pilihan raya di Indonesia setelah pentadbiran Presiden Soeharto. Penyertaan wanita dalam pilihan raya melalui isu kuota bermula pada tahun 2004. Pengumpulan data dengan cara kualitatif yang disokong data kuantitatif. Dokumen paper ini menjelaskan dua faktor dinamik dalam penyertaan wanita pada politik parlemen. Pertama faktor undang-undang dan polisi, kedua faktor parti politik dalam rekrutmen wanita. Hasil penyelidikan ini menjelaskan bahawa pilihan raya 2004, 2009, 2014, dan 2019 relatif meningkat jumlah bilangan wanita masuk parlemen. Hal ini disokong oleh perubahan undang-undang pilihan raya yang menyatakan bahwa wanita wajib disertakan dalam senarai calon sekurangnya 30% dan satu daripada tiga calon wajib ada wanita. Undang-undang ini adalah perubahan dari kata "cadangan" menjadi "wajib" dalam menetapkan calon. Ayat wajib itu menjadi penting dalam perubahan peningkatan bilangan wanita terpilih. Selain faktor undang-undang ada faktor parti kader yang menjadi catatan isu iaitu tidak maksimalnya parti dalam sistim rekrutmen. Kurangnya wanita parti kader yang cekap dalam politik menjadikan parti merekrut wanita segera pada masa pendaftaran calon. Wanita-wanita yang dipilih adalah mereka yang terkait dengan keluarga elit politik. Wanita yang datang dari elit politik ini dianggap berpeluang menang dalam pilihan raya kerana mereka mempunyai modal dan jaringan yang kuat. Keadaan ini juga sering menepikan wanita yang sudah lama aktif dalam parti tapi tidak cukup modal untuk kempen. Nombor satu dalam senarai calon di kertas undi menjadi penting kerana mereka yang terpilih pada tiap pilihan raya lebih dari limapuluh peratus namanya di nombor satu, isu ini yang juga sering menepikan wanita.

AbstrakOrkestrasi politik di era post truth selain menyajikan kontestasi antar kelompok yang berkepentingan dengan menampilkan visi pembangunan ke depan, juga diramaikan penggunaan bahasa omong kosong (bullshit) dan berita palsu (fake news) oleh elit politik lewat berbagai media sosial. Tindakan etis para elit politik dengan menggunakan bullshit dan fake news di era post truth ini secara aksiologis tetap bisa dianalisis dalam perdebatan arus utama filsafat nilai yaitu obyektivisme dan subyektivisme yang berbeda dengan epistemologis yang umumnya dimaknai hanya sebagai akibat menurunnya relevansi teori-teori kebenaran. Melalui meta-etika Bertrand Russell, artikel ini berusaha membahas asal-usul etika, makna kebaikan, dan penilaian terhadap tindakan etis para elit politik. Pada akhirnya teori subyektif-emotivis Russell memberikan legitimasi dalam menilai baik buruknya tindakan etis elit politik sebebas dan sebatas pada keinginan masing-masing.

Am Beispiel von vier Urteilen des Europäischen Gerichtshofes (EuGH), die zwischen dem 11.12.2007 und dem 19.06.2008 ergangen sind, lassen sich hegemoniale Rechtsnormen und eingefahrene Rechtsprechungspfade aufzeigen. Die Urteile verhandelten Arbeitskonflikte, in denen die transnationale Lohnkostenkonkurrenz und die Vereinbarkeit gewerkschaftlicher Kampfmaßnahmen mit den europäischen Marktfreiheiten im Mittelpunkt standen. Sowohl gewerkschaftliche Kampfformen als auch mitgliedstaatliche Schutzbestimmungen, die in diesen Auseinandersetzungen zur Anwendung kamen, erklärte der EuGH als mit dem Europarecht nicht vereinbar. Diese Urteile stießen auf eine massive Kritik fortschrittlicher Wissenschaftler. Diese Kritik unterschätzt jedoch, wie im vorliegenden Beitrag näher ausgeführt wird, die lange Inkubationszeit dieser Judikatur. Denn der Wettbewerb der Rechtsordnungen, der die gemeinsame Grundlage aller vier Urteile bildet, ist seit Mitte der 1970er Jahre in der Krise des Fordismus im Kontext der Durchsetzung einer neuen europäischen Integrationspolitik inkrementeIl entwickelt worden. Auch wenn die Kritik an den Urteilen prinzipiell berechtigt ist, liegen ihrer konkreten Ausführung folgenreiche Verkürzungen und blinde Flecken zu Grunde, die parallel zur Krisenanalyse verlaufen und den Blick für die Entwicklung einer gegenhegemonialen Perspektive verstellen. (ICI2)

Surprisingly, the outcome of the 1999 and 2004 elections in Indonesia and the resultant constellation of political parties are reminiscent of the first Indonesian parliamentary democracy of the 1950s. The dynamics of party politics is still marked by aliran ("streams"), i.e. some of the biggest political parties still have a mass base and are embedded in specific milieus. But politik aliran has lost a lot of its significance and reemerged in a quite different form after the fall of Suharto in 1998. Starting with this observation, it is argued that parties are still socially rooted, so a modified aliran approach still has its analytical value. However, one can also witness a weakening of aliran (dealiranisasi) and a concomitant "Philippinisation", which is indicated by the rise of presidential or presidentialised parties, growing intra-party authoritarianism, the prevalence of "money politics", the lack of meaningful political platforms, weak loyalties towards parties, cartels with shifting coalitions and the upsurge of new local elites. -- political parties ; post-Suharto Indonesia ; Philippinisation ; politik aliran

In seiner jüngsten Monographie Promises of the Political: Insurgent Cities in a Post-Political Environment (2018) widmet sich Erik Swyngedouw der Theorie, der Praxis und den Grenzen des Post-Politischen. Die Debatten rund um die Möglichkeiten und Unmöglichkeiten politischer Emanzipation, die der Autor in Bezug auf die Geographie und Stadtforschung maßgeblich mitgeprägt hat, finden mit diesem Werk eine herausragende Zusammenführung. Über eine Auseinandersetzung mit den Transformationen des Staates, dem politischen Umgang mit dem Klimawandel und den urbanen Protesten der jüngeren Vergangenheit forciert Swyngedouw eine Geographie, welche die Fantasien des Status quo durchquert und für eine radikale Umstrukturierung gesellschaftlicher Kräfteverhältnisse eintritt. ; Peer Reviewed