Suchergebnisse

Το κείμενο στηρίζεται στην αξιοποίηση των συνεπειών μιας παραδο- ξότητας στις σχέσεις πολιτικού καθεστώτος και ιστορικού χρόνου, η οποία είναι μοιραία στις δικτατορικές μορφές διακυβέρνησης. Το παράδοξο έγκειται στο ότι οι μορφές αυτές, καταλύοντας τους αντιπροσωπευτικούς μηχανισμούς, στερούνται και της δυνατότητας να διακριβώσουν, κατά τρόπον αξιόπιστο, τις σχέσεις τους με το κοινωνικό σώμα. Ακολούθως, τούτο σημαίνει ότι, στη διάσταση της συγχρονίας του καθεστώτος, οι δομές του παράγουν πλήρη και πολυδιάστατα πολιτικά αποτελέσματα, υπάρχει όμως ένα μείζον γνωστικό κενό ως προς τις στάσεις των πολιτών απέναντι του. Από την άλλη, τα καθεστώτα αυτά, οσοδήποτε βραχύβια, συνιστούν τα ίδια μιαν ιστορική φάση στην περιοδολόγηση του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού τους και όχι κάποια παρεκκλίνουσα εκδοχή του. Το άρθρο αποσκοπεί στο να διερευνηθεί ακριβώς αυτή η διπλή διάσταση στο καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας της Ελλάδας, επιχειρώντας μία προσέγγιση στο ερώτημα «τριάντα χρόνια μετά, η δικτατορία, τι;». Στο πλαίσιο αυτό προσεγγίζονται ιδεολογικές και αξιακές διαστάσεις του φαινομένου της δικτατορίας.

OL αυτόχθονες πολιτισμοί, όπως ο αρχαιοελληνικός, συνδέονται άμεσα με το γεωλογικό δυναμικό και το φυσικογεωγραφικό περιβάλλον του ευρύτερου χώρου στον οποίο έχουν αναπτυχθεί, και κυρίως με την εξέλιξη του μετά την τελευταία παγετώδη περίοδο (18.000 ΒΡ) (Before Present, πριν από σήμερα = π.α.σ.). Στο γεωλογικό δυναμικό υπάγονται τα ηφαίστεια, οι σεισμοί, ο ορυκτός πλούτος και το υπόγειο νερό. Στο φυσικογεωγραφικό δυναμικό ενός τόπου εντάσσονται κυρίως το έδαφος, το κλίμα, το ανάγλυφο και η κατανομή ξηράς και θάλασσας. Ο τρίτος παράγοντας είναι το ανθρώπινο δυναμικό και κυρίως η θρησκεία, οι γνώσεις και το πολιτικό σύστημα. Ο ευρύτερος ελλαδικός χώρος, εκεί δηλαδή που αναπτύχθηκε ο προϊστορικός και ιστορικός αρχαιοελληνικός πολιτισμός (Ελλαδικός χώρος, Αιγαίο και παράλια Μικράς Ασίας), από γεωτεκτονική άποψη αποτελείτο Ελληνικό Τόξο και χαρακτηρίζεται από έντονη τεκτονική, σεισμική και ηφαιστειακή δραστηριότητα. Ένας από τους βασικότερους παράγοντες που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του Ελληνικού πολιτισμού, είναι το κλίμα και οι μεταβολές του, ιδιαίτερα τα τελευταία 18.000 χρόνια και κυρίως οι επιπτώσεις των μεταβολών αυτών στη διαμόρφωση των ακτογραμμών και γενικά των παράκτιων περιοχών. Το κλίμα είναι γνωστό ότι μεταβάλλεται περιοδικά και ότι τα κυριότερα αίτια αυτής της περιοδικότητας είναι αστρονομικά (θεωρία Milankowitch). Έτσι, κατά το Τεταρτογενές, έχουν παρατηρηθεί διαδοχικές παγετώδεις και μεσοπαγετώδεις περίοδοι, λόγω αυξομείωσης της ηλιακής ακτινοβολίας που δέχεται η Γη. Η τελευταία παγετώδης περίοδος τελειώνει πριν από 18.000 έτη περίπου, επειδή, για τους ίδιους αστρονομικούς λόγους, η μέση θερμοκρασία της Γης άρχισε σχεδόν απότομα να αυξάνεται. Εξαιτίας αυτής της αύξησης, τεράστιες μάζες παγετώνων που είχαν συσσωρευτεί στις ηπείρους άρχισαν να τήκονται, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση τεράστιων ποσοτήτων υδάτων, που μέχρι τότε ήταν δεσμευμένο στους παγετώνες, με επακόλουθο την βαθμιαία άνοδο της στάθμης της παγκόσμιας θάλασσας, που γύρω στο 18.000 ΒΡ βρισκόταν περί τα 125 μέτρα χαμηλότερα από σήμερα. Η άνοδος αυτή προκάλεσε βαθμιαία την κατάκλυση πολλών περιοχών που σήμερα αποτελούν τον πυθμένα του Αιγαίου μέχρι ένα βάθος γύρω στα 125 μέτρα, και αυτό συνέβη μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια, ήτοι μεταξύ του 18.000 και του 6.000 χρόνια πριν από σήμερα περίπου. Ο προϊστορικός άνθρωπος λοιπόν, που κατοικούσε στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, ενώ μέχρι πριν 18.000 χρόνιαζούσε για δεκάδες χιλιάδες χρόνια σ' ένα γεωπεριβάλλον δυσμενές μεν, αλλά σχετικά σταθερό, μετά το 18.000 ΒΡ, εξαιτίας της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας της Γης, γίνεται μάρτυρας κοσμογονικών μεταβολών, ιδιαίτερα όσον αφορά την μεταβολή του παράκτιου τοπίου, αφού χρόνο με το χρόνο κατακλύζονταν, αργά μεν, αλλά σταθερά οι παράκτιες περιοχές, με μεγάλες σχετικά μέσες ταχύτητες, αφού κάτω από ορισμένες συνθήκες πρέπει να ξεπερνούσαν τα 5 εκατοστόμετρα το χρόνο. Εάν μαζί μ' αυτές τις μεταβολές των ακτογραμμών λάβουμε υπόψη και τη σεισμικότητα, την ηφαιστειότητα και τα σύνδρομα φαινόμενα (παλιρροιακά κύματα, απότομες καταβυθίσεις ή ανυψώσεις παράκτιων περιοχών λόγω σεισμών, κατολισθήσεις, καταπτώσεις βράχων κ.α.) το φυσικογεωγραφικό σκηνικό, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια ορισμένων περιόδων, πρέπει να ήταν εφιαλτικό. Την περίοδο αυτή, πρέπει να δημιουργήθηκε η Τρίτη γενιά των θεών που προέρχεται από το ζευγάρωμα της Γαίας, της Μεγάλης Μάνας των πάντων, και του Ουρανού: οι Τιτάνες, οι Εκατόγχειρες, οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες, πρέπει να αντιπροσωπεύουν της καταστροφικές δυνάμεις της φύσης, αυτές που τον τρομοκρατούν και του παίρνουν τη Γη κάτω από τα πόδια του. Τι άλλο μπορεί να αντιπροσωπεύουν οι Γίγαντες παρά ηφαίστεια όταν, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ". έπνεαν πυρ από το στόμα τους.", ".έκραζαν αγριότατα.", ". ακόντιζαν δε στους ουρανούς πέτρες και δέντρα αναμμένα."; Ο παλαιολιθικός άνθρωπος όμως, έχει ανάγκη να δημιουργήσει κι άλλους θεούς που θα τον προστατεύσουν από τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δημιουργεί την τέταρτη γενιά θεών από το ζευγάρωμα ενός Τιτάνα, του Κρόνου, και μιας Τιτανίδας, της Ρέας. Σ' αυτήν τη γενιά ανήκουν ορισμένοι από τους μεγάλους θεούς και συγκεκριμένα οι 6 πρώτοι, όπως η Δήμητρα, η Εστία, η Ήρα, ο Άδης, ο Ποσειδών και ο Ζευς. Εξάλλου, το ευνοϊκό του κλίματος, εξασφαλίζει στον προϊστορικό άνθρωπο τα βασικά είδη διατροφής του, είτε είναι τροφοσυλλέκτης είτε τροφοπαραγωγός, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, κάτι που σημαίνει ότι του αφήνει ελεύθερο χρόνο που του επιτρέπει να κινείται συνεχώς έξω στον ελεύθερο χώρο και του επιτρέπει να συναναστρέφεται άλλους ανθρώπους, που κι αυτοί έχουν ελεύθερο χρόνο. Για να μπορέσει να σταθεί στη μικρή του κοινωνία όμως πρέπει να μάθει να συζητάει, να επιχειρηματολογεί, να αντικρούει, να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον συνομιλητή του. Όλα αυτά τα στοιχεία όμως αποτελούν ουσιαστικά τα βασικά στοιχεία της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος του λόγου και του αντίλογου. Εμείς λοιπόν πιστεύουμε ότι οι φυσικογεωγραφικές και γεωλογικές μεταβολές κατά την μυθολογική και γενικά την προϊστορική εποχή έχουν καθορίσει άμεσα ή έμμεσα όλα τα επιμέρους στοιχεία, αλλά κι αυτή την ίδια την εξέλιξη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού ; Native civilizations, as that of the ancient Greeks, are directly connected to the geological and the physicogeographical regime of the regional area in which they have been developed, and mainly to its geoenvironmental evolution since the last glacial period (18,000 BP). Volcanoes, earthquakes and mineral resources, as building materials, the underground water and the various minerals, consist the so called geological regime. Soil, climate, relief, shorelines and coastal areas belong to the physicogeographical regime of an area. The regional territory, where the prehistorical and historical ancient Hellenic civilization has been developed is the Hellenic Peninsula, Aegean Sea and the coasts of Minor Asia, from the geotectonic point of view, composing the Hellenic Arc which is characterized by intense tectonic, seismic and volcanic activity. The main factor contributing to the evolution of the Hellenic civilization is the climate and its fluctuations, mainly during the last 18,000 years, and most essentially the impact of these changes in the displacement of the shorelines and the coastal areas in general. It is widely known that climate changes periodically and that the main reasons for this periodicity are astronomical (Milankowitch theory). Thus, during Quaternary, several successive glacial and interglacial periods have been observed due to the increasing and decreasing of the solar radiation that earth receives. The last glacial period ends approximately 18,000 years BP, since, for the same astronomical reasons, earth's mean temperature abruptly increased. Due to this increase, huge volume of glaciers started to melt resulting to the release of large water quantities, which until that time were trapped within the glaciers, resulting in the gradual rise of the global sea level that, around 18,000 years BP, was about 125 m. lower than today. This rise caused successively transgression of all areas that nowadays constitutes the seafloor of Aegean Sea until a depth around 125 m. This transgression happened within a few thousands of years, namely between 18,000 and 6,000 years BP approximately. Therefore, prehistoric man who inhabited the area of the Aegean Sea, though until 18,000 years BP was living for tens of thousands of years in a geoenvironment unfavourable but more or less stable, following 18,000 BP and due to the increase of the mean temperature of the earth's atmosphere, he witnessed cosmogony changes. These especially concern the change of the coastal scene, since year after year, slowly but steadily, coastal areas are being submerged, featuring high mean velocities that under certain conditions should exceed 5 m per year. Together with these shoreline displacements if one takes also into account seismicity, volcanic activity and the related phenomena (tsunamis, abrupt uplift or subsidence of the coastal areas caused by earthquakes, landslides, rockfalls, etc.), the physicogeological scenery should have been a nightmare. The third generation of the Gods must have been originated during this period. This generation is the result of the union of Gaia (Earth), the Big Mother of all, and Ouranos (Heaven), namely Titans, Ekatoncheires, Cyclops and Giants, who might represent the destructive natural powers that terrify man and move the earth under his feet. What else than volcanoes might Giants represent, when, according to the Hellenic Mythology ". they (the giants) breathed fire from their mouth ." ".they were crying out wildly.", "they were shooting rocks and blazing trees in the sky "! ? Yet, Paleolithic and Mesolithic man needs to create more gods who will protect him from all these natural disasters. So, he originates the fourth generation that comes out of the union of the Titan Kronos and the Titanide Rhea. In this generation belong some of the great gods, such as Hera, Demeter, Estia, Hades, Poseidon and Zeus. The favorable climate ensures the basic nutrition species that man needs, either he is a food collector or he is a food producer, and especially without any particular effort. This means that it allows prehistoric man to have enough free time. Especially after his inhabitance in towns, he may be continuously mobile in the open space and he may communicate with other men having free time as well. In order to attitude within his small society, he has to learn to discuss, to argue, to oppose, to agree or to disagree with his co-speakers. Yet, all these constitute the basic substantial features of Democracy. All these physicogeographical and geological changes of the mythological and the prehistorical, in general, era, that have determined directly or indirectly all partial settings and the evolution of the civilization itself, should be promoted in such a way that the relationship between physicogeographical environment and civilization should be primarily introduced.

Το άρθρο βασίζεται σε εθνογραφική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα και την Κύπρο την περίοδο 2020-2021 και αφορά τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών και μεταξύ των πολιτών τους. Με αφορμή πρόσφατες αλλαγές στο εσωτερικό των δύο χωρών και, συγκεκριμένα, τη νέα ελληνική μετανάστευση της κρίσης, διερευνώνται σύγχρονες διαπραγματεύσεις και μετασχηματισμοί που πραγματοποιούνται τόσο στο επίσημο επίπεδο των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, όσο και στη βιωμένη καθημερινότητα των πολιτών τους. Ειδικότερα, στο άρθρο διερευνώνται ζητήματα οικειότητας, πολιτισμικής απόστασης και πολιτισμικής ηγεμονίας, όπως αυτά εμφανίζονται ανάμεσα στο κρυπτο-αποικιακό ελληνικό και το μετα-αποικιακό κυπριακό, πλαίσιο και μετασχηματίζονται στην περιφέρεια του ελληνόφωνου κόσμου.

[Δεν διατίθεται περίληψη / no abstract available]

Διερευνώ την επίδραση της μετανάστευσης στην πολιτική και τον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας. Χρησιμοποιώ τον όρο πολιτικές πολιτισμού με την πιο δυνατή ευρεία έννοια, συμπεριλαμβάνοντας από κοινού επίσημες πολιτικές και καθημερινές πρακτικές παραγωγής σημασίας. Εστιάζω στους τρόπους με τους οποίους η μετανάστευση γίνεται κατανοητή και θεματοποιείται γύρω από τις έννοιες της κοινότητας, του φύλου και των μελλοντικών προσδοκιών. Στο κείμενο παρουσιάζο-νται τα πορίσματα συλλογικής έρευνας που πραγματοποιήθηκε κατά το διάστημα 2004-2007. Aναθεωρώ τα πορίσματα αυτής της έρευνας στο πλαίσιο της τρέχουσας πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης, καθώς ο μετασχηματισμός των πληθυσμιακών μετακινήσεων έχει μεταβάλει τις προτεραιότητες του δημόσιου διαλόγου. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στους τρόπους με τους οποίους οι μετανάστες οραματίζονται το μέλλον και στον ρόλο που παίζει η προσδοκία στη διαμόρφωση της μεταναστευτικής υποκειμενικότητας. ; Ι discuss the impact of migration on the contemporary politics of culture in Greece. Ι use the term politics of culture in the broadest sense possible in order to include both official policies as well as everyday practices of meaning production.Ι focus on the ways in which migration is conceptualized and thematized around notions of community, gender, and future expectations. The article presents the findings of a collaborative research project that was conducted in the period 2004-2007. Discussion is based partly on original research and partly on theoretical elaborations of the interrelation between foreignness and nationalism. The findingsof original research are revised in the light of the current context of political, economic and cultural crisis and political debates that the later has instigated. Analysis focuses on the study of the migrants' emergent horizon of expectationsand of the role that imaginary futures play in the formation of subjectivity.

Το άρθρο επιχειρεί να σκιαγραφήσει ορισμένες διαστάσεις της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας, όπως αποτυπώνονται στον λόγο του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, και να αναδείξει τις διαφοροποιήσεις που καταγράφονται σε σχέση με εκείνον του Τζορτζ Μπους του νεότερου. Ο Ομπάμα προωθεί μια πολιτική/ιδεολογική ανάγνωση της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας στη μεταψυχροπολεμική εποχή, αποδίδοντας κεντρική σημασία στην έννοια του αμερικανισμού και στην αναβίωση του λεγάμενου «αμερικανικού ονείρου», το οποίο έχει πληγεί από την παρούσα οικονομική κρίση. Η επιτυχία αυτού του στόχου φαίνεται να προϋποθέτει την ενίσχυση του ρόλου της ομοσπονδιακής κυβέρνησης καθώς και του προεδρικού θεσμού ως συμβόλου της ενότητας του έθνους. Παράλληλα, εισηγείται μια μάλλον ρεαλιστική και αποϊδεολογικοποιημένη προσέγγιση της έννοιας του εχθρού, γεγονός που σηματοδοτεί σημαντική ρήξη με την κληρονομιά του προκατόχου του. Τέλος, σε μια προσπάθεια υπέρβασης των διχαστικών εμπειριών του πρόσφατου παρελθόντος, που συνδέθηκαν με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, υποστηρίζει μια συναινετική αντίληψη της εθνικής ταυτότητας με σημείο αναφοράς την αμερικανική μεσαία τάξη.

Στο παρόν κείμενο παρουσιάζεται μια δυναμική μεθοδολογική προσέγγιση, η οποία έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να ενσωματώνει κοινωνικοοικονομικά και χωρικά δεδομένα της ελληνικής υπαίθρου για την αποτίμηση των διαφοροποιήσεων στο εσωτερικό της. Η εν λόγω μεθοδολογική προσέγγιση στηρίζεται στα γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών (ΓΣΠ) που ενδείκνυνται για το συνδυασμό εμπειρικών, χωρικών και στατιστικών στοιχείων με δεδηλωμένο σκοπό την κατασκευή και τον έλεγχο σύνθετων κριτηρίων για την απεικόνιση της διαφοροποίησης της αγροτικής Ελλάδας. Πεδίο εφαρμογής της προτεινόμενης μεθοδολογίας είναι η περιοχή της Πελοποννήσου, καθώς αποτελεί μια σχετικά αυτοτελή γεωγραφική ενότητα και χαρακτηρίζεται από σημαντικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της. Τα σύνθετα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στην ανάλυση αποτελούν στην πραγματικότητα πολυμεταβλητούς δείκτες, οι οποίοι έχουν οργανωθεί κατάλληλα ώστε να αντανακλούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (απασχόλησης, χωρικά, δημογραφικά και αγροτικά) της υπαίθρου. Τα τελευταία έχουν συγκροτηθεί με βάση στατιστικούς ελέγχους των μεταβλητών, ενώ ο ορισμός τους έχει επιβεβαιωθεί θεωρητικά. Υπογραμμίζεται ότι αυτά τα χαρακτηριστικά εκλαμβάνονται ως σχετικά συμπαγείς παράγοντες που επιτρέπουν να αποτιμηθεί η κοινωνικοοικονομική και χωρική πολυμορφία των αγροτικών περιοχών. Η παρούσα μεθοδολογία οδηγεί σε μια χαρτογραφική αποτύπωση της «ζωνοποίησης» της ελληνικής υπαίθρου σύμφωνα με το βαθμό στον οποίο οι περιοχές της υπαίθρου συγκεντρώνουν ευνοϊκά ή μη ευνοϊκά αναπτυξιακά χαρακτηριστικά

The current study seeks to identify what kinds of national identity signs are found in the images of commercial print advertisements in the Republic of Cyprus and which ones prevail. The study analyzed a corpus of n=1860 advertisements from State independence in 1960 till 2010. The aim was to investigate and interpret how the presence of national identity signs changes over time and what kind of product categories are depicted during this period. The study also aimed to identify what additional cultural meanings are found in print advertisements of official institutions, such as the Cyprus Tourism Organisation and Cyprus Airways, as well as compare them to the advertisements of two local non-state companies, KEO Beer and Laiko Kafekopteio (People's coffee). The research falls under the constructivist conception of national identity and explores the reading of advertisements as part of commercial nationalism in everyday life. The study utilized a methodological approach, drawing from quantitative content analysis and semiotic analysis of advertisements. While the findings of the study depict predominant cultural values and characteristics of the Cypriot national identity, a mapping of the signs over time, portrays which ones are affected or not, throughout the socio-political development of the island from a post-colonial, independent state, to a member of the European Union. ; Η διατριβή προσδιορίζει και εξετάζει την παρουσία σημείων εθνικής ταυτότητας σε έντυπες διαφημίσεις (n=1860) της Κυπριακής Δημοκρατίας, από το 1960 έως το 2010. Διερευνάται και ερμηνεύεται ο τρόπος με τον οποίο μεταβάλλεται η παρουσία των εθνικών σημείων ταυτότητας με την πάροδο του χρόνου καθώς και ποιες κατηγορίες προϊόντων απεικονίζονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επιπρόσθετα, η μελέτη εξερευνά και συγκρίνει τα πολιτισμικά νοήματα που εντοπίζονται σε διαφημίσεις επίσημων φορέων, όπως ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού και οι Κυπριακές Αερογραμμές, καθώς και σε διαφημίσεις από μη-επίσημους φορείς, όπως η Μπύρα KEO και το Λαϊκό ...

Αν και η εκμάθηση της γλώσσας και η αναβάθ-μιση των δεξιοτήτων αποτελούν αναπόσπαστοστοιχείο των πολιτικών ένταξης της ΕΕ για υπη-κόους τρίτων χωρών, οι υφιστάμενες πολιτικέςκαι υποδομές στην Ελλάδα αποδεικνύονταιανεπαρκείς και αποσπασματικές ιδιαιτέρως σεότι αφορά τις μετανάστριες. Στο άρθρο δίνεταιέμφαση στην επίδραση που έχουν οι πολιτικέςένταξης και ειδικότερα η εκμάθηση της γλώσ-σας, η συμμετοχή στην εκπαίδευση και στα προ-γράμματα επαγγελματικής κατάρτισης, τόσο στηθέση των μεταναστριών στην αγορά εργασίας,όσο και στα σχέδια ζωής τους. Πώς αντιμετω-πίζουν οι μετανάστριες την απουσία ευκαιριώναπόκτησης νέων δεξιοτήτων και τι εναλλακτι-κές στρατηγικές αναπτύσσουν προκειμένου ναανοίξουν νέες διαδρομές και να υπερβούν τηνπεριθωριοποίησή τους; Ο αυτοσχεδιασμός στηνεκμάθηση της γλώσσας, η αναβάθμιση του επαγ-γελματικού προφίλ, η επαγγελματική προοπτικήμέσα από την εθελοντική κοινωνική δράση καιη αυταπασχόληση, αποτελούν παραδειγματικέςπεριπτώσεις εμπρόθετης δράσης και των στρα-τηγικών που επινοούν οι μετανάστριες στο πλαί-σιο της ελληνικής πραγματικότητας. ; Although language learning and reskillingare indispensable componentsof EU integration policies for thirdcountry nationals, existing policies andinfrastructure in Greece are insuffi cientand incoherent particularly with regardto migrant women. The main focus of thepaper is how integration policies - especiallylanguage learning, formal education andvocational training opportunities affectmigrant women's positioning into the labourmarket and their life plans. How do migrantwomen cope with the absence of reskillingopportunities and what alternative strategiesdo they develop to open new paths andovercome marginalization? Improvising inlanguage learning, upgrading professionalprofi les, building a career through voluntarywork and self employment constituteexemplary cases of agency and strategiesdevised by migrant women in the context ofGreek migration policies and society.

Το παρόν άρθρο βασίζεται σε μια διευρυμένη αντίληψη των κρίσεων ως πρωταρχικά κοινωνικών φαινομένων. Εστιάζοντας στη λογοθετική δυναμική της ελληνικής κρίσης, προτείνει μια μεθοδολογική προσέγγιση που βασίζεται στη συγκριτική ερμηνεία των λόγων για την «κρίση» ως αναλυτική κατηγορία και κοινωνικό φαινόμενο, καθώς και στις συγκλίνουσες ή/και αποκλίνουσες αναφορές των βιωματικών μαρτυριών και της επιστημονικής αρθρογραφίας σχετικά με τις πολλαπλές όψεις της. Προσεγγίζοντας την ελληνική κρίση σημειολογικά, ως πεδίο διαμόρφωσης εννοιών και αντιλήψεων, ανατρέχουμε σε δημοσιεύσεις που υποδεικνύουν την πολυπλοκότητα των επιπτώσεών της στην καθημερινότητα, επιχειρώντας να αναδείξουμε τους τρόπους με τους οποίους το κοινωνικό στίγμα της κρίσης αποδίδεται στον επιστημονικό λόγο. Παράλληλα, αξιοποιώντας το πρωτογενές υλικό που έχει συγκεντρωθεί από τις Ομάδες Προφορικής Ιστορίας, αναζητούμε το αποτύπωμα της κρίσης στις μαρτυρίες και τους όρους διαμόρφωσης του συλλογικού αφηγήματος για την κρίση, υπό το πρίσμα των εγγενών χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας και της κοινωνικής συνείδησης των μελών της.